Krap vijf maanden geleden stond de Noorse blackmetalgrootheid Satyricon op de planken van 013, om in maart weer vrolijk door Europa te trekken voor het tweede deel van de Deep Calleth Upon Europe tour. En waarom ook niet, zegt voorman Satyr tegen het publiek in de Haarlemse Patronaat, waar de aftrap voor de serie optredens wordt gegeven. ‘Europa is immers de bakermat van black metal’. En zo is het.
Griekenland is de bakermat van de Europese beschaving en vanuit dat land komt voorprogramma Suicidal Angels. De kleine zaal van Patronaat barst bijna uit z’n voegen als dit gezelschap diens rommelig klinkende thrash laat horen. Rommelig door de hopeloos vervormde drums, maar ook wie daar doorheen luistert moet constateren dat het repertoire van de Grieken redelijk eenzijdig is. Nummers als Reborn in Violence, Front Gate en Eternally to Suffer, het lijkt allemaal nogal op elkaar. Daar komt bij dat zanger Nick Melissourgos niet heel geweldig is. Of accentloos. Het levert echter wel een hoop schuddende hoofdjes op en, het moet gezegd, Suicidal Angels vecht zich in de set en weet zelfs een pit bij elkaar te spelen. Aan het einde wacht dan het applaus.
Het is iets over negen uur als de muren van Patronaat tot het uiterste worden getest. Wie nu nog niet in de zaal staat, kan een plekje vergeten. Er kan nu echt geen gelovig muisje meer bij en als die er wel zouden lopen, zouden ze vluchten voor de felheid waarmee Satyricon Midnight Serpent inzet. Direct gevolgd door Our World, It Rumbles Tonight. Ook bij meesterdrummer Frost klinken de trommels niet geweldig, maar gelukkig wel een stuk dieper dan zojuist bij zijn Griekse collega Orpheas Tzortzopoulos. Het draagt bij aan een werkelijk waanzinnige uitvoering van Black Crow on a Tombstone, voordat de titeltrack van het nieuwe album langskomt.
Even later toont Satyricon zich een duistere moordmachine met een heerlijke uitvoering van Repined Bastard Nation, The Wolfpack en het uiterst venijnig gebrachte Now, Diabolical. Het klinkt als de perfecte soundtrack voor een ouderwetse christenhondenjacht, om daarna met het hypnotiserende To Your Brethen in the Dark even gas terug te nemen en de messen bij te slijpen. Maar niet te lang, want octopus-met-drumsticks Frost weet op zijn kruk gezeten de betovering ruw te verbreken als hij Black Wings and Withering Gloom inzet.
Satyr, zich tot dan toe alleen concentrerend op de zang, krijgt een gitaar omgehangen voor een lekkere trip down memory lane. Te beginnen met Walk the Path of Sorrow: het eerste nummer van de eerste Satyricon-plaat uit 1994. Het instrumentale Transcendental Requiem of Slaves van topplaat Nemesis Divina, ejaculeert in de onovertroffen parel Mother North. Op een bijzondere manier, want de keyboardstukken uit Transcendental Requiem of Slaves klinken nog steeds door en dat zorgt voor een adembenemend effect. Alle registers gaan open, Satyr, Frost en hun legertje inhuurmuzikanten kennen vanavond geen genade en spelen alsof om middernacht de galg wacht.
Na een kort moment van bezinning, krijgen we nog een drietal uitsmijters met het heerlijke Fuel for Hatred als hoogtepunt. Goed dat de Noren er nog een tour tegenaan hebben gegooid, want met zo’n menukaart heb je altijd trek. De volgepakte Patronaat keert tevreden huiswaarts.
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Datum en locatie:
6 maart 2018, Patronaat, Haarlem
Link: