Pure energie en avant-garde vakmanschap: Dub Trio walst de Oefenbunker plat

Geschreven door op 16-11-2019 om 21:16.

Dub Trio is heer en meester van het podium. Deze doorgewinterde muzikanten ondersteunen live en in de studio onder meer 50 cent, Lady Gaga en Matisyahu, maar het is met dit project dat de vonken er pas echt van af vliegen. Dit trio combineert loeiharde proggy sludgeriffs met atmosferische dub en dat doet niemand hen na. Another Sound is Dying is veruit het beste album, maar ook het dit jaar verschenen The Shape Of Dub To Come mag er wezen. En met deze nieuwe plaat onder de arm is de New Yorkse band op Europese tournee. Luistertip: Another Sound is Dying integraal.

Het lokale Vortex Surfer, duidelijk een verwijzing naar Motorpsycho, bevindt zich in de positie waar ikzelf 6 jaar geleden ook stond en mag voor Dub Trio openen. De stevige spacy grungerock van de band heeft interessante momenten. Met name de riff van het tweede nummer springt ertussen uit. De bassist vermaakt zich ook erg en dat werkt positief op het publiek. Enkel staat er op de mic zoveel gain dat de zang constant clipt en dat trekt natuurlijk nergens naar. Ook steunen de gitaren nogal hard op basisakkoorden en is er ritmisch niet veel interessants op te merken. In dat opzicht is er nog veel verbetering mogelijk. De band duikt over twee weken de studio in en mijn tip is om niet te veel nummers te willen opnemen, maar vooral één sterk verhaal of nummer daarbij naar voren te willen schuiven.

Dub Trio wandelt droogjes het duistere podium op en levert met World of Inconvenience meteen de eerste klepper. Precies, strak en professioneel. Nu ja, strak is een understatement. Zo vinden de bandleden tijdens het spelen van technisch lastige riffs nog tijd om met delays en modulators te spelen, ook de drummer. De tempo’s van de nummers zijn lichtjes vertraagd waardoor de harde stukken nog grootser en monsterachtig overkomen. De bas is een absolute pletwals en doet het publiek naarstig mee deinzen. De livesound van Dub Trio is gewoonweg onberispelijk en met de microfoon is er ook geen probleem, want de stem van King Buzzo (The Melvins) komt uit de sample pad van de drummer. De rest van de set is instrumentaal en is zelfs nog beter. Vanaf Jog On, het eerste gespeelde nummer van Another Sound is Dying, schakelt het optreden een versnelling hoger en het publiek denkt daar duidelijk hetzelfde over. Daarop volgen nog Who Wants To Die, Felicitacion, Regression Line met een fantastische hiphopbreak en Not For Nothing, misschien wel het beste nummer. Nee, laat die misschien maar zitten. De band vindt live een perfecte balans tussen metal en dub en weet bij de hardste nummers nog wat extra spacy en elektronische tussenstukken te plaatsen, zo dat het maar niet letterlijk klinkt als op de plaat. Afgesloten wordt er het met het kalme Needles van de laatste plaat, The Shape Of Dub To Come. De melancholische basakkoorden worden ondersteund door laagjes van eindeloze gitaarklanken gespeeld met een e-bow, een elektronisch apparaat dat een strijkstok simuleert, en een drummer die de cymbalen lichtjes aait en bekrast. Zo wordt er in schoonheid afgesloten.

Of toch niet? Want na een korte, zeer droge speech komt de drummer het podium terug opgewandeld en geeft nog een kort bedankje. Zijn shirt is ondertussen verdwenen, dat was tijdens de set al zo, maar het is zo donker dat dat niet meteen opviel en daardoor glimt een tepelpiercing leuk naar het publiek. Gelukkig duikt hij snel, letterlijk, over zijn kickdrum naar zijn stoel voor een dub traktatie, Casting Out The Nines van de allereerste plaat. Daarop volgt nog de acht minuten durende pletwals, want het is in een drie kwartsmaat, Words, dat volledig ontaardt in pure chaos, die stelselmatig wordt afgebroken tot er enkel nog een krets op een cymbaal overblijft. Zo sluit Dub Trio de anderhalf uur durende set in stijl af. Deze band is live nog een paar niveaus beter dan op de platen en van welke band kan je dat tegenwoordig, in een tijd waarin alles tot op de milliseconde ‘gequantised’ en ‘gepitchcorrected’ is nog zeggen? Schoonheid in rauwe energie, vakmanschap en avant-garde experiment. De Oefenbunker is verwend!

Setlist:

World of Inconvenience
Swarm
Illegal Dub
Jog On
Who Wants to Die?
Felicitacion
One Man Tag Crew
Bad Comrade
Noise
Sati (niet zeker)
Regression Line
Spyder
Not For Nothing
Needles
bis
Casting Out The Nines
Words

Datum en locatie:

9 november 2019, Oefenbunker, Landgraaf

Links: