Powermetalfeestje met Dynazty en NanowaR of Steel in Drachten

Na lange, gure en grauwe maanden kunnen we wel weer wat vrolijkheid gebruiken. Dat is precies wat deze powermetalticket in de Iduna ons vandaag te bieden heeft. Eerder stonden ze al in Tilburg en Antwerpen en nu komen de zwaargewichten uit het vrolijkste metalgenre letterlijk een feestje vieren in Drachten. Met Dynazty, die hun nieuwe album komt promoten, en er is geen betere garantie voor plezier dan de parodieband NanowaR of Steel. Verslaggever Ruben is erbij voor Zware Metalen en Esther ‘t Lam legt deze knotsgekke avond vast.

Precies op tijd meldt uw redacteur zich vanavond in de Iduna voor de eerste tonen van het voorprogramma Trick or Treat. Deze Italianen draaien alweer twintig jaar mee, maar dit is voor mij de eerste kennismaking. Het oogt nogal aaibaar met skelettenpakjes en torenhoge opblaasbare spoken op het podium. De Nightmare Before Christmas sfeer zit er in ieder geval goed in.

Ook deze heren spelen vanavond in het powermetalgenre en dan natuurlijk de Italiaanse variant waar de falsetto stem van frontman Alessandro Conti de boventoon voert. Die man zou je ook kunnen kennen als Allyon uit Twilight Force, al is deze band een stuk minder energiek.

Na de eerste nummers komt zowel de band als het publiek wat los. We mogen met zowat alles meeklappen en de gitaristen maken gesynchroniseerde danspasjes op het podium. Wie ook opvalt, is de nieuwste aanwinst van de groep, drummer Dario Capacci. De man doet het leuk met interessante fills en stuwt het vele gitaarwerk goed vooruit. Je zou ze ondanks de SoLow Halloween artikelen toch bijna serieus nemen.

Helaas kiest de band er toch voor om tijdens het nummer Evil Needs Candy Too onder begeleiding van wat Spongebob-muziek een grote opblaaslolly en wat oogbollen het publiek in te smijten. Dit had ik enigszins zien aankomen bij wat er verder op het programma staat, maar dit is wel erg vroeg op de avond. Er zit nu al duct tape op die rommel, en ze willen het ook terug aan het einde, want morgen is het ook weer nodig. Dus stuiteren er voor de rest van de set weer van die vervelende strandartikelen over het publiek.

Hier verspeelt de band toch wat goede wil mee voor deze redacteur. Na het nummer Ghosted, dat tevens de titel is van het volgende album dat ergens dit jaar uit moet komen, volgt een plug voor hun Instagrampagina. Volg ons en je maakt kans op een shirt, zo’n soort verhaal. Dat is best wel sneu om daar je set voor stil te leggen, maar nog niet half zo sneu als het spelen van een Cyndi Lauper cover. Waarom zou je in je toch al korte set ervoor kiezen om Girls Just Want To have Fun te spelen? Deze redacteur ziet het met stomme verbazing aan en om zich heen kijkend weet de rest van het publiek ook niet zo goed wat hij ervan moet maken.

Toch weet Trick or Treat het tij te keren. Want tot mijn nog grotere verbazing kondigen ze een nieuw nummer aan dat ze hier pas voor de tweede keer ooit spelen. Return To Monkey Island is gebaseerd op de gelijknamige videogame serie waar de band en deze redacteur zelf groot fan van zijn. Dat spel gaat over iemand die een piraat wil worden, dus zal op het album Christopher Bowes van Alestorm te horen zijn in het nummer. Die is hier vanavond (gelukkig) niet aanwezig, dus blijft het bij nostalgische samples van de 32-bit soundtrack. Dit maakt veel goed, het publiek heeft de opblaaslolly ook al tegen de muur gezet dus het is zowaar weer leuk aan het einde van de set.

Ze spelen alleen nog Crazy, waar we geïnstrueerd worden om net te doen alsof we het leuk vinden voor de video-opname, terwijl Conti zichzelf in een goedkope dwangbuis wurmt als een afgeprijsde Alice Cooper. Gelukkig is dit wel een leuk nummer dat sterk in elkaar zit, al sluiten ze af met een paar misvormde noten van Ghostbusters. Dus uiteindelijk hoeven we niet eens te doen alsof het leuk is. Dat was het gewoon.

De ongein van NanowaR of Steel begint al in de soundcheck met rare dansjes en geluidjes. Maar het feest barst pas echt los als het introbandje begint te lopen. Gare onzin over Ikea en David Hasselhoff maken plaats voor dansdeuntjes alvorens het bont verklede Italiaanse gezelschap het podium op stuift.

De parodieband begint maar direct met hun persiflage van Alestorm, Sober. Daarvoor moet je hier eigenlijk niet zijn. Deze band is alles behalve serieus te nemen en het gaat he-le-maal nergens over. Best prima dat je van Stormwarrior of the Storm niks kan verstaan dus, omdat het allemaal razendsnel gebrabbel is over een weerman. Naast het feit dat er weinig uit de teksten valt op te maken kun je er voor zo’n bont gezelschap ook weinig van zien, zo veel rook hebben ze over het podium hangen.

Na ook de Sabaton-parodie Pasadena 1994 is de toon wel gezet. Maar wie denkt dat daar een negatief oordeel bij hoort heeft het mis. Waar veel bands in het powermetalgenre vol inzetten op een gimmick en dat vervolgens tot vervelens toe uitmelken, heeft NanowaR of Steel dat hele traject overgeslagen en is direct in volle overtuiging totale ongein gaan produceren. Dit heeft niet eens de schijn van een serieuze band en daardoor draait de groep een volle 180 graden tot het weer leuk is om naar te kijken.

Het enige moment dat de band in de buurt komt van tenenkrommende aanstelmomenten is hun Wall of Love, naar het nummer van George Michael. Daar moet het deelnemende publiek in plaats van elkaar plat te beuken, elkaar een knuffel geven. Uiteindelijk wordt er nog steeds op mijn tenen gestampt, dus het resultaat blijft hetzelfde. Gebeurt er toch nog wat met de tenen. Dat wordt opgevolgd met Disco Metal, een voorbeeld van zo stom dat het leuk is. Een oorwurm die je nog weken gaat volgen. Jammer dat er weinig disco aan de lichtshow is.

Ook jammer dat er een veel te lang lulverhaal wordt gehouden over seks met lijken wat uiteindelijk de intro blijkt te zijn voor And Then I Noticed That She Was A Gargoyle. Een dergelijk lange titel heeft ook een veel te lange inleiding nodig kennelijk. Alle nummers vanaf hier worden ingeleid met een flauw verhaal. Of in het geval van Uranus met een toneelspel van een pratend kontgat dat Star Trek geintjes maakt. Voor wie nog illusies had dat deze band iets anders dan één grote grap is.

Na het meest recente singeltje HelloWorld.java, dat in een programmeertaal geschreven is, gaan we verder met een Italiaans nummer. Daar versta ik al helemaal niks van, maar het gore furry-pak dat over het podium fladdert doet denken aan een uil, dus dan moet dit wel het nummer Il Cacciatore Della Notte zijn. Dat schijnt over nachtelijke roofdieren te gaan.

Ik moet de band complimenten geven dat ze de opblaasorca waar een van de vocalisten op rondstuitert tijdens Norwegian Reggaeton niet het podium in lazeren, maar gewoon de coulissen weer induwen als ze er klaar mee zijn. Ook props voor de laatste veel te lange intro van de avond, want die voor Armpits of Immortals is oprecht leuk gedaan door Carlo Fiaschi, of zoals hij later wordt voorgesteld: Potowotominimak. Het nummer is een parodie op Manowar waar Ross the Boss zelf nog aan mee heeft gewerkt. De hele band is natuurlijk een parodie van Manowar, maar dit is vanavond het enige nummer waar je het echt aan kan zien.

Het laatste nummer is Valhalleluja waar het publiek op de knieën moet voor Odin. En terwijl dat gebeurt, moeten we toezien hoe er een bijzettafel van de Ikea op het podium in elkaar wordt gedraaid. We vereren de multiplex en pershouten rommel met een dun laagje houtfineer door het te laten crowdsurfen. Volgens mij zijn we nu allemaal gedoopt in de Ikea-kerk. Wat een ervaring weer.

Headliner van de avond is de band rond een van de hardst werkende mensen in metal, Nils Molin. Dynazty is wel het project waar hij het liefst mee bezig is, geloof ik. Hij heeft groot succes behaald als clean zanger van Amaranthe en leent zichzelf inmiddels ook voor New Horizon en als gastvocalist voor nog veel meer projecten. Maar hier ligt zijn hart lijkt het. Afgelopen zomer draaide hij een dubbel programma door met zowel Dynazty als Amaranthe bij de festivals langs te gaan. En hij heeft dus ook nog eens een nieuw album uitgebracht met beide bands.

De nieuwe plaat van Dynazty wordt vanavond onder de aandacht gebracht met onder andere het openingssalvo Fortune Favors the Brave. Wat een verschil na twee bands met Italiaanse kopstem. Molin klinkt kraakhelder in vergelijking en het licht is ook in één keer goed. Na de titeltrack van de nieuwe plaat Game of Faces kondigen ze zichzelf dan ook aan als de super serieuze band van de avond.

De energie spat ervan af met inmiddels vaste waarden in de setlist Natural Born Killers en The Grey. Bij die laatste atten de gitaristen een biertje in de bridge, zo goed hebben ze de nummers in de vingers. Molin kan zijn stembanden rekken in deze nummers door lange uithalen te maken die je op plaat niet terug zult horen. De kwaliteiten van deze band staan vol in de schijnwerper en het ziet er verdomd goed uit.

Na Waterfall volgt een instrumentaal stuk wat afgesloten wordt met de stem van Molin uit de coulissen die Happy Birthday begint te zingen. De bassist van de band Jonathan Olsson is vandaag 36 geworden en dat moet groots gevierd worden door de toerende bands. Ballonnen en taart worden het podium opgedragen door NanowaR of Steel en Trick or Treat. Het is een verbroederend gezicht wat heel goed te begrijpen is. Het tourschema van deze band moet wel moordend zijn en dan zijn je bandleden toch je beste vrienden. Deze opblaasartikelen zijn ze dan ook vergeven.

Nadat de zaal een half Frýske versie van het verjaardagsnummer heeft gezongen volgt een korte renditie van Deep Purple‘s Highway Star en vervolgt de set verder met het rustige Yours. Weinig te doen voor de bassist, dus die wordt in de hoek taart gevoerd door twee leden van NanowaR of Steel.

Je zou toch bijna vergeten dat ze een nieuw album aan het promoten waren. De openingstrack Call of the Night is wat we inmiddels van Dynazty kunnen verwachten. Hoog tempo, snel refrein, en een vrolijke noot die de boventoon voert. Ondanks dat er geen recensie van dit nieuwe Game of Faces is gepubliceerd vindt deze redacteur dat er wel een score van rond de 80 aan mag hangen. Het is opnieuw een sterke vertoning van de Zweden.

Na een drumsolo van Georg Egg volgen de vaste setlistwaarden Presence of Mind en The Human Paradox. Het publiek gaat er goed op na zoveel vrolijke sfeer kan de avond niet meer stuk. Toch lijkt de band op een kalmere noot te willen eindigen met het laatste nieuwe nummer van de avond. Dream of Spring is een ballade met vrij duistere ondertonen, maar er glooit hoop uit de manier waarop het gespeeld wordt. Opnieuw een nummer waar er ruimte is voor gitaarriffs en Molins lange uithalen, maar duidelijk langzamer dan wat we van de band gewend zijn.

Door de verjaardagsintermezzo is er geen tijd om te doen alsof ze het podium verlaten dus gaan ze direct door met afsluiter Heartless Madness. Hoewel de handen beurs zijn van al het klappen dat we vanavond hebben gedaan lijkt Dynazty nog wat te willen inhalen. De publieksinteractie staat hier voorop met voorstellen van de bandleden en een schreeuwwedstrijd die mij net wat te lang door gaat zo aan het einde van een lange concertavond. Maar zoals Molin aan het eind zegt, we zijn allemaal winnaars vanavond. Dit is wat power metal moet zijn. Super serieus, één en al energie en alleen maar vrolijke gezichten.