Phil Campbell behoeft eigenlijk geen introductie. Maar liefst eenendertig jaar spendeerde hij samen op het podium met Lemmy. De rest is bekend. Na het wegvallen van Motörhead besloot Phil een nieuwe band te starten samen met zijn zoons, toepasselijk getiteld Phil Campbell And The Bastard Sons. Na een eerste EP die in november van 2016 verscheen, werd eind januari van dit jaar de eerste langspeler uitgebracht, The Age Of Absurdity. Deze werd bij Zware Metalen goed ontvangen, maar persoonlijk was ik niet meteen fan van dit werk. Maar als de gitarist van ‘fucking Motörhead’ jouw kant op komt, dan kan je dat als fan van die band moeilijk afslaan. Phil Campbell And The Bastard Sons play Motörhead + More, zo luidt het affiche immers. Op 28 februari waren de heren in Metropool in Hengelo te zien, maar de dag ervoor deed de familie Campbell ook Patronaat in Haarlem aan. De foto’s die in dit verslag zijn opgenomen, zijn dan ook van die voorgaande dag en werden geschoten door onze fotograaf Ruben Verheul.
Een ijskoude woensdagavond in Nederland was het in ieder geval en het zorgt er dan ook voor dat de opkomst in Hengelo niet al te hoog zal worden. Toch is het de eer aan het Achterhoekse trio van Diggeth om de avond te openen, terwijl A Gringo Like Me van Ennio Morricone als intro door de zaal schalt. Topografisch nieuwtje voor velen: de Achterhoek ligt niet in Twente. De heren weten me vanaf de start te laten genieten met een overdonderende lekkere dosis heavy rock ’n roll, waar elementen uit zowel de heavy bluesrock, de doomwereld en uit de koker van Motörhead zelf zijn opgenomen. Het nummer Heart Rocker wordt dan ook opgedragen aan de band en is in muzikaal opzicht een waar eerbetoon aan The Three Amigos. Ook wordt een nieuw (en op dit moment nog titelloos) album aangekondigd dat in mei zal verschijnen. Diggeth sluit de set af met twee nummers die op die schijf zullen verschijnen: Come Worship The Sun en Straight Shooter. De frontman heeft een stem die me soms nog wel eens doet denken aan Wino en Lee Dorian, maar het zijn vooral de knallende riffs en spetterende solo’s die hij uit zijn gitaar perst, die de muziek van Diggeth zo onwijs heerlijk laat klinken. En daar doen zijn bandleden nog een flinke schep bovenop met dikke baslijnen en volle grooves. Wanneer de band het podium verlaat nuttig ik nog even mijn alcoholische versnapering voordat ik me snel naar hun merchstand begeef om het album King Of The Underworld aan te schaffen, wetende dat ik nog lang niet klaar ben met Diggeth. Dig it!
Niet veel later gaan de lampen weer uit en klinkt Highway Star van Deep Purple uit de installatie. Wanneer Phil het podium opkomt laat het publiek zich uiteraard enthousiast horen en de band zet Big Mouth in, afkomstig van de EP. Hierna wordt het nieuwe Freakshow ingezet en het valt me op hoe kenmerkend de solo is voor de sound van Phil Campbell. Daarna is het tijd voor de eerste twee Motörhead-covers: Rock Out en Cradle To The Grave. Het is toch even wennen om de nummers te horen met een compleet ander stemgeluid. Ten opzichte van het vunzige gebrul dat Lemmy bracht, heeft Neil Starr een behoorlijk brave stem.
Met Welcome To Hell en Take Aim worden de eigen releases weer belicht, om vervolgens terug te komen op Motörhead met Born To Raise Hell. Get On Your Knees volgt daarna, inclusief de ‘welke-helft-schreeuwt-het-hardst-publieksinteractie’ en ook de Ramones -tribute R.A.M.O.N.E.S zal vandaag niet ontbreken. Het daaropvolgende Ringleader is het Bastard Sons nummer dat, behorend tot hun eigen oeuvre, Motörhead het meest uitademt. Het bluesy Dark Days vind ik persoonlijk het beste nummer van de heren en toont wat mij betreft ook aan dat deze stijl veel beter bij de vocalen van Neil Starr passen, dan de snelle en stevige rock ’n roll.
Niet helemaal een verrassing – omdat het ook als bonustrack verscheen op de nieuwe schijf – is de live uitvoering van Silver Machine, van Lemmy’s oude band Hawkwind. Een leuke cover die wordt opgevolgd door het meest onvermijdelijke nummer van de avond: Ace of Spades. Ik kan me eigenlijk niet onttrekken aan de gedachte dat Phil Campbell And The Bastard Sons op het moment gewoon een leuke, maar veredelde coverband is. Voor een avond rock ’n roll ben je er echter wel aan het juiste adres.
Voordat High Rule wordt ingezet vraagt Neil Starr het publiek om vooral geluid te maken, mochten ze na dit nummer nog wat meer tracks willen horen. Een beetje opmerkelijk, want het vragen om schreeuwen voor een toegift komt wat knullig over. Maar de toegiften komen en de eerste is direct mijn grote verrassing van de avond, in de vorm van een persoonlijke favoriet: Just ‘Cos You’ve Got The Power. Na Going To Brazil volgt nog een verrassing met de cover van David Bowie’s Heroes, dat recent verscheen op Under Cöver. En ondanks dat Lemmy de vocalen niet doet, weet het me alsnog een beetje kippenvel te bezorgen.
Helaas geen nummers van Orgasmatron vandaag, het eerste album dat Phil opnam met Motörhead, want het laatste nummer is de anthem Rock ’n Roll. En zo komt er ook een einde aan het optreden van The Bastard Sons in Metropool, met een heerlijk voorprogramma en vele goede nummers die de revue passeerden. Vermaakt heb ik me zeker, maar één opmerking voor de heer Neil Starr: het publiek vragen om te schreeuwen voor een toegift, dat doen we nooit weer!
Setlist Motörhead in Metropool:
- Big Mouth
- Freakshow
- Rock Out (Motörhead cover)
- Cradle To The Grave (Motörhead cover)
- Welcome To Hell
- Take Aim
- Born To Raise Hell (Motörhead cover)
- Get On Your Knees
- R.A.M.O.N.E.S. (Motörhead cover)
- Ringleader
- Dark Days
- Silver Machine (Hawkwind cover)
- Ace Of Spades (Motörhead cover)
- High Rule
- Just ‘Cos You’ve Got The Power (Motörhead cover)
- Goin To Brazil (Motörhead cover)
- Heroes (David Bowie cover)
- Rock ‘N’ Roll (Motörhead cover)
Fotografie:
Ruben Verheul
Datum en locatie:
- 27 Februari 2018, Patronaat Haarlem
- 28 Februari 2018, Metropool Hengelo
Links: