Paradise Lost leverde met Medusa onlangs weer een wereldplaat af en die schijf moet gepromoot worden. Dat doen de Engelse treurwilgen Satanzijdank in een tour met gelijkgestemde verdoemden Sinistro en Pallbearer. Wát een genot om eindelijk weer eens bij een voorprogramma binnen te wandelen dat recht doet aan de hoofdact. Zoals Sinistro, dat laat zien dat er meer goeds komt uit Portugal buiten Moonspell en Christiano Ronaldo.
Collega Pelgrims wordt nog wel eens wakker met een nat onderbroekje als hij denkt aan de laatste plaat van deze band (5 januari komt de opvolger uit!) en dat is volkomen terecht. De loodzware doom met de breekbare, galmende en zwanger van melancholiek zijnde stem van Patrícia Andrade komt binnen zoals een tripel op een nuchtere maag.
Daar komt bij dat het tengere vrouwtje Andrade sowieso nogal een blikvanger is. Zelden iemand de muziek zo zien beleven als deze dame, die zich bijna een arm uit de kom beweegt terwijl ze alle kanten uitschiet met haar bovenlichaam. Wát een heerlijke band is dit. Omdat zijn Portugees net zo goed is als zijn Mandarijns, verstaat uw anonieme verslaggever niets van het geheel, maar raken doet het hem wél. Dankzij de zangeres, maar ook dankzij de ronkende bas van de heer Y.
Ook de Amerikanen van Pallbearer kun je wel om een boodschap sturen. Als die boodschap tenminste inhoudt het maken van lekkere doom. Deze mannen pakken de zaken wel iets luchtiger op dan Sinistro, als er een flinke portie post-rock doorklinkt in de zware doom.
Naarmate het optreden vordert, begint op te vallen dat de nummers iets teveel volgens hetzelfde recept zijn opgebouwd: veel lang uitgesponnen stukken met af en toe de hoge, niet heel sterk overkomende zang van Brett Campbell. Maar als Devin Holt er dan weer een lekkere gitaarsolo doorheen stuurt, zijn dat soort mindere zaken alweer snel vergeten. Wát een topavond hebben we nu al in de tweede Tivoli-zaal. En dan moeten de mannen om wie het écht draait nog komen!
Met From the Gallows start Paradise Lost met een iets minder nummer van het laatste album de set, om daarna door te gaan met Tragic Idol en One Second. Gods of Ancient reikt vervolgens weer terug naar Medusa en is een wereldnummer. Hoewel uw anonieme zeurpiet Paradise Lost wel eens met iets meer passie en iets minder plichtmatigheid heeft zien spelen, blijft het een genot deze op-en-top-professionals aan het werk te zien.
Het ijzersterke songmateriaal staat natuurlijk overeind, in welke vorm de band ook is, zoals de heren laten zien met An Eternity of Lies. Persoonlijke favoriet True Belief blijft vanavond achterwege, maar dat is slechts een smetje als daar krakers als Beneath Broken Earth, Medusa, No Hope In Sight en oudje Embers Fire voor in de plaats komen.
Meestergitarist Gregor Mackintosh levert een topprestatie en onder leiding van drumbeest Waltteri Väyrynen, groeit de hele band door naar een goed concert. Zanger Nick Holmes houdt zijn moppentrommel lang gesloten maar roept dan toch op tot een moshpit bij Blood and Chaos en belooft erin te springen als deze op gang komt. Makkelijk gezegd met dergelijk songmateriaal… Jammer is dat As I Die daarna gruntloos voorbij gaat, maar de pret is dan toch echt niet meer te drukken. Memorabel werd het niet, daar in die uit de kluiten gewassen Utrechtse zolderkamer. Maar lekker was het weer wel.
Foto’s:
Datum en locatie:
6 november 2017, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: