Op dinsdag 8 november stond er een vreemde combinatie aan bands op het podium in de Trix in Antwerpen. Op de bovenverdieping althans, want op het gelijkvloers was er een bijeenkomst van de alternatieve Flair-afdeling en nieuwe abonnees van Men’s Health, die Skillet kwamen bekijken. Billion Dollar Babies was de eerste band van de avond, maar die werd gemist.
De Zweden van Dynazty mochten als eerste mijn oren doen flapperen. Titanic Mass, het nieuwe album van deze heavymetalband, werd onder handen genomen door ene Peter Tägtgren. Je weet wel, Peter Tägtgren. Dat verklaart meteen ook waarom de noorderlingen aansloten bij deze tournee. De muziek hing aan elkaar van de clichés, en enkel in het simultane gitaarspel kon ik me wat opwarmen aan de nummers van Dynazty. Een bassolo’tje en een stukje klassiek waren kleine hoogtepuntjes, de eerste biertjes waren al snel het gevolg.
Ik heb me nooit echt verdiept in The Vision Bleak, enkel dat het horror metal betreft en het ex-leden van Empyrium zijn. Thomas en Markus (met zijn prima Klangschmiede Studio E) wisten mij echter vanaf het eerste nummer te bekoren met hun dark metal (zo noem ik het dan), een mix van Misfits en de betere Moonspell. Thomas is een prima frontman, die met zijn présence en manier van “performen” het publiek zo mee krijgt. Onmiskenbare hoogtepunten waren The Night of the Living Dead, Into the Unknown en Kutulu!. Hele fijne band, hele fijne set, gewoon heel erg fijn ja.
En dan de headliner, Pain. De laatste Pain kan ik nog steeds niet echt waarderen. Hij is niet onbeluisterbaar – zoals de nieuwe Amaranthe – maar veel luisterpret? Neen, dat zit er niet in. De avond begint met een nieuw nummer – Designed to Piss You Off – waarbij Peter zich als een zich ontrafelende mummie vol verwarring op het podium begeeft. Zijn zoon zit aan de drums (en speelt trouwens een verbluffend sterke set!) en naast hem op het podium staat onder andere een op Byron Stroud lijkende gitarist. Geen dames deze keer. Goed, het eerste nummer klinkt in ieder geval viezer en beter dan op plaat, een goed begin. Met Suicide Machine en The Great Pretender gaat het de goede kant op, en het publiek is behoorlijk in vorm voor een dinsdagavond. Daar draagt het prima geluid zeker iets aan bij. A Wannabe is het tweede nieuwe nummer, een ontstellend zwakke mekkersong. Tijd voor bier. Zombie Slam volgt (beestig, zoals altijd), en daarna het fijne drietal Monkey Business, End of the Line en It’s Only Them. Bij het derde nieuwe nummer Pain in the Ass besluit ik zelfs een belachelijk rood comic-shirtje te kopen van de band (ze kwamen ook in het groen en wit …) . I’m Going In, volledig. Coming Home volgde (weer een minder nieuw nummer), net als Call Me (viel uiteindelijk nog mee, zonder Broden) en Black Knight Satellite (een klein hitsig hitje).
Starseed (zzzz) en Dirty Women kwamen ook nog langs, en met Same Old Song sloten we al zingend af. Of neen, er kwam nog een toegift: het verplichte Shut Your Mouth, de beste GSM-tune ooit. My Way van de Frank begeleide ons hierna naar de uitgang, al bij al ferm voldaan en met een veel beter gevoel dan na de nieuwe plaat Coming Home. Bedankt Peter (en familie!).
Link: