Pain, Moonspell en supports in Antwerpen
Trix, 12 november 2012
Tijd voor een feestje. Onder de noemer “Into Darkness” voerden Pain en Moonspell drie andere bands mee in hun kielzog doorheen Europa. De twee co-headliners wisselden om beurten de leiding af. Deze keer was Pain headliner, Moonspell, met zijn 20 jaar in de business, mochten we eerder die avond aan de tand voelen met een interview.
Vol adrenaline van een net afgelopen interview met Fernando begint de eerste band aan zijn setlist.
Scar of the Sun, een matig rockmetalbandje dat tussen HIM– en de midlife-crisis Paradise Lost– (Believe in Nothing) platen in valt. Vrij voorspelbaar en weinig opwindend nog ontroerend, met bijna “aanstekers-in-de-lucht” taferelen. Koude biertjes halen dan maar.
Lake of Tears
zorgde zo mogelijk voor nog minder leven in de brouwerij. Ook al heb ik wel eens naar de band geluisterd en deze vrij positief bestempeld komt het er live absoluut niet uit. Dit is eerder muziek waarbij je je miserabel wil voelen in de hoek van een bruin cafeetje. Wat een lamlendigheid…
Volgende band was
Swallow The Sun, ook al zo’n band waar je niet meteen wild van wordt. Eerder zag ik de band al op Party San 2009 (totaal misplaatst maar eens wat anders dan extreme death of black) en in het voorprogramma van Katatonia in 2010 (geeuw). Toen waren ze niet echt inspirerend. Deze keer kwamen ze echter beter uit de verf, wellicht omdat ze ruimschoots de twee eerste bands overtroffen en het publiek deels achter zich kregen met hun keyboardaangedreven doom met hardere en degelijke, instrumentale stukken. Geen hoogvlieger maar kom…
En toen kon het pas echt beginnen.
Moonspell, 20 lentes jong, een nieuwe dubbelaar achter de kiezen en veel energie om los te laten aan het begin van deze tournee. Meteen de kaarten op tafel met twee nieuwe nummers (Axis Mundi en Alpha Noir), gevolgd door Opium, dé Moonspell-klassieker bij uitstek. Het publiek kwam eindelijk wat in beweging en at volledig uit de hand van de band. Wanneer even later mijn favoriete nummer van de nieuwe plaat (Lickanthrope) en Night Eternal gespeeld werden was het helemaal smullen en zag je wat pitjes opduiken. Hoezee! Fernando trok vanop het podium ondertussen mee ten strijde met een krijgershelm, het zag er eigenlijk wel cool uit. Naar het einde toe werd ons rust gegund met Alma Mater en het beladen Full Moon Madness. De bedankjes achteraf waren wederzijds en welgemeend.
Over naar
Pain, van wie ik geen geheim maak dat het één mijner favoriete niet-black/death bands is. Peter Tägtgren’s projectje is ondertussen uit de kluiten gewassen en een grote speler op de metalmarkt geworden. Ze hebben net een DVD uit trouwens, We Come in Peace, die ze onbegrijpelijk genoeg niet mee hadden! Maar goed, de thematiek zag je op het podium wel terug (de aliens zijn er weer). De vorige keer dat ik ze zag in Vosselaar ontbrak zo een beetje ieder industrieel drumgeluid, helaas was dat vandaag niet anders. Ik liet het niet aan mijn hart komen en vormde met mijn beste maat een tweemanspit vanaf opener Same Old Song tot afsluiter en extreme meezinger Shut Your Mouth (inclusief gsm-tunetje dat luidkeels door de zaal werd meegeroepen), voor de rest stonden de meesten erbij en keken er naar. Hoogtepunten in de set waren Walking on Glass, The Great Pretender, It’s Only Them en On & On. Pure klasse weer, al mis ik nog steeds de beats van de studio-albums.
Na de dehydratie werd tot we onze eigen echo’s konden horen in de hal overgeschakeld op bier, tot we buitengekeken werden door de overigens wel erg vriendelijke bediening (die mensen wilden stilaan gaan slapen denk ik). Al met al een memorabele avond, voor zover de gedachten niet in een waas van alcohol vervlogen zijn. Het was met andere woorden erg fijntjes. Met dank aan Bert van het immanent aanwezige Metalshots voor de foto’s.
Links: