Limp Bizkit in da house! Voor sommigen pure horror, voor anderen altijd goed voor een feestje. Een compromis over deze groep lijkt niet te bestaan. Ik vraag me al jaren af waarom. Okee, Fred Durst kan een eikel zijn, maar als dat de maatstaf moet zijn kan ik heel wat bands opnoemen die geen reden van bestaan hebben. Wie vorig jaar Limp Bizkit in 013 gezien heeft weet, maken dat je erbij bent, want dat concert kende zijn gelijke niet! Dus, opofferingsgezind als wij zijn, trok Zware Metalen wederom naar een compleet uitverkochte 013 om het feestje van vorig jaar dunnetjes over te doen.
Is dat gelukt hoor ik enkelen al denken? Wel, lees rustig verder zou ik zeggen. Net zoals de vorige keer is er vandaag geen voorprogramma en heel eerlijk: ik vind dat niet zo erg. Meestal slaat dat toch helemaal nergens op en is het publiek toch vooral bezig zich in te drinken. Dat indrinken blijft, deze keer dus op muziek van DJ weet-ik-veel, die heel cool staat te doen, maar anderzijds ook maar zijn usbtje staat af te rammelen.
Vermits Zware Metalen ook al eens voor de totale beleving gaat, vat ik geheel voorbereid post op de vijfde rij, vlak voor het midden van het podium. Weliswaar wetende wat me te wachten staat. Dit in tegenstelling tot een tot over zijn oren verliefde kerel die zijn armen om zijn liefje slaat, denkende dat hij haar voor de komende stormen in bescherming kan nemen. Wordt vervolgd.
Om halfnegen doven de lichten en weerklinkt de bekende House of Pain-intro Jump Around. De intro wordt vrij kort gehouden en Limp Bizkit barst meteen los in Hot Dog, een vrij ongewone song om te openen. Niet dat het een bal uitmaakt, want meteen gaat zowat het gehele middenplein van de zaal compleet los. Mijn buurman houdt de armen stevig om zijn meisje, maar ik zie een beginnende paniek in zijn ogen. Dat wordt er niet beter op als Nobody Loves Me weerklinkt, een song die ze sinds 2001 nooit eerder live speelden. Zalig idee om dat vanavond wel te doen, want dat ding staat als een huis. Eerlijk gezegd was ik al lang vergeten hoe fel die song alweer klinkt! En hij vormt de perfecte inleiding voor Gold Cobra en Rollin’ (Air Raid Vehicle). De versies die daarvan vanavond gespeeld worden zijn tandverbrijzelend goed. Geen compromissen, geen gelul, gewoon spelen en gáán. Zoals het vriendinnetje van mijn buurman, dat zich nu losmaakt en voluit de pit induikt, onze vriend compleet verbijsterd achterlatend. Wordt op het einde van het concert nog wel vervolgd. De pletwals dendert gewoon door en met I’m Broke en vooral My Generation wordt een eerste punt van complete waanzin bereikt.
Dan is het tijd voor publieksparticipatie en dat is altijd een beetje je hart vasthouden. Vanavond mag een fan gitaar spelen op Eat You Alive en besluit Wes Borland te zingen. Die was voordien al pissig omdat een microfoon het niet deed en stelt zich met deze uitvoering nog verder aan. Dat schijnt erbij te horen, want vorig jaar besloot hij ook al Smells Like Teen Spirit te zingen, iets wat even afgrijselijk was. De beste man kan namelijk geen noot zingen. Bovendien is hij vandaag gekleed in een groene onderbroek met badjas erover en kousen met sokophouders. Het is geen gezicht.
Gelukkig duurt dit allemaal niet te lang en gaat de groep gewoon verder met de afbraakwerken. Livin’ It Up komt langs en daarna een werkelijk verpletterende versie van Nookie, dat halverwege overgaat in Full Nelson. Hierna komt geheel onverwacht een cover van For Whom The Bell Tolls, dat klinkt als Metallica met een drummer die het ritme wél aankan. Deze cover is slechts een aanloopje naar My Way, dat de verwoesting van 013 gewoonweg verderzet. Zeker omdat iedereen zich staat op te maken voor Break Stuff, traditioneel de sloophamer van dienst. Dat is vanavond niet anders. Ongeziene taferelen spelen zich frontstage af en menige bezoeker besluit radeloos rustiger oorden op te zoeken. Niet dat het lukt, want achter deze sloophamer komt nog Take A Look Around. Hiermee is de vernieling compleet. Het is zoals 013 wat later op hun Facebook zal schrijven: wat na vorig jaar nog recht stond is nu compleet plat gespeeld.
En o ja, die geliefden weet u wel. Na afloop zag ik de beste man met een spuitwatertje staan terwijl zijn vriendin twee halve liters bier achterover sloeg. Dat komt nooit meer goed.
Fotografie:
Jurgen van Hest (jvh013photo)
Datum en locatie:
2 juli 2019, 013, Tilburg
Link: