Over hitjes pompen, Britney en Myrthe en het meesterlijke Enter Shikari

In één van de meest vette zalen van Nederland, namelijk 013 in Tilburg, staat er een avond gereserveerd voor Tusky, As It Is en het geniale Enter Shikari. Hoe deze drie bands ondanks de verschillende stijlen het ervan afbrengen, lees je in dit kritische rapport.

Vooreerst het Nederlandse Tusky. Deze viermansformatie betreedt wat onwennig het grote podium. Tusky is zo’n band waarbij ik, na het aanhoren van de eerste twee songs, normaal vlot andere oorden op zou gaan zoeken, ware het niet dat ik een taak te vervullen heb. De start is echt niet goed, mede gezien de ondermaatse cleane vocalen en de, voor mij, valse gitaarsololijnen. Gelukkig stonden Britney en Myrthe op de eerste rij die er wel van kunnen genieten. Blijkbaar zijn zij twee fans van het eerste uur, want deze dames staan al vanaf zeven uur ‘s ochtends klaar om aan te schuiven voor het beste plekje in de zaal. Vermoedelijk door de invloed van deze dames gaat het bedenkelijke niveau wat omhoog en zit op een bepaald moment de groove er zelfs lekker in. Er komt zowaar een spontaan blastbeatje de hoek om kijken, wat toch eigenaardig is bij punk/rock. Een achttal nummers laat de band op ons los. De bassist noemt het steevast “hitjes pompen”, wat natuurlijk sterk overdreven is omdat ik buiten de eerder genoemde dames maar weinig animo in de zaal zie.

Vervolgens steekt de rood-zwarte brigade van As It Is de neus aan het venster met haar strak uitgevoerde emorock. Opnieuw krijg je dat vette basgeluid te horen en blijken ook de gitaren perfect in balans. Pluim voor de geluidstechnici! Toch nog even opmerken dat die linkshandige drummer van de band een aardig potje kan ketelen! De band geeft direct zijn energie over op het publiek. Je ziet dan ook veel beweging en voor de eerste keer deze avond een circlepit. De band pompt het ene hitje na het andere het publiek in. Zo herken ik van de laatste plaat The Great Depression nummers als The Stigma (Boys Don’t Cry), The Fire, The Dark en als afsluiter The Wounded World. Ik moet zeggen, lekker optreden van deze gozers. De zanger mag wel iets minder fanatiek met zijn microfoon zwieren, dat vind ik na een tijdje irritant worden, maar kom, dat zal wel bij zijn stageperformance horen.

En dan, ja dan… Het meesterlijke Enter Shikari! Zijn electro-dance-rock-metal-hardcore-blend slaat de zaal helemaal buiten westen en doet dit vanaf het eerste nummer, The Sights, tot het laatste, Live Outside. Heel wat nummers deze avond komen van deze laatste plaat, The Spark, doch passeren er ook heel wat andere hits de revue. Heel de avond door blijft dit stel vakmuzikanten foutloos en neemt de band de zaal mee middels een ijzersterke performance en een flitsende lichtshow. Laten we niet vergeten dat de typische danspasjes van zanger Rou Reynolds en bassist Chris Batten ook weer aanwezig zijn. Man, wat een verdraaid lekkere versies van Mothership en Sorry You’re Not A Winner… worden er gespeeld. Tevens wordt onder andere met Juggernauts even stilgestaan bij het tienjarig bestaan van het album Common Dreads. Tijdens Anaesthesist kruipt gitarist Rory Clewlow het publiek in en wordt hij kortdurend door de massa op handen gedragen. Ook Undercover Agents kent een perfecte start door de gevoelige, cleane samenzang. Er wordt zelfs tijd gemaakt voor rust en gevoel. Zo komt er op een bepaald moment zelfs een piano de bühne op voor een beklijvende versie van Airfield en wordt de akoestische gitaar gebruikt om de basis te vormen voor Take My Country Back. Schitterend! En tot ziens op Jera On Air, Enter Shikari!

Foto’s:

Anieck van Maaren (ANIECK Photography)

Datum en locatie:

28 maart 2019, 013, Tilburg

Link:

013