Onder de noemer Battle of the Bays trekken thrashgrootheid Exodus (San Francisco, Californië, westelijke baai) en deathmetallegende Obituary (Gibsonton, Florida, oostelijke baai), in het najaar van 2016 door Europa. Zware Metalen had wel zin in een muzikaal robbertje vechten en liet de anonieme woordvechter The Ghostwriter de handschoen oppakken.
Werk gaat voor het liefje en dus kwam ik te laat binnen bij het Tilburgse 013 om het Australische thrashmetal/grindcoregezelschap King Parrot te aanschouwen. Kassaproblemen bij een metalbroeder voor mij, verhinderden tevens dat ik het hele concert van de groovende metallaars Prong kon meemaken. Bij binnenkomst wordt juist hit Unconditional van het derde album Prove You Wrong uit 1991 gespeeld, het op één na succesvolste album van het gezelschap rond zanger/gitarist Tommy Victor. Met Ultimate Authority stoomt het trio lekker voort in de kleine zaal van 013. Die is vanavond uitverkocht en dat betekent dringen. Lieve mensen van 013, jullie locatie is geweldig, maar als het bordje ‘uitverkocht’ aan de deuren van de Jupiler Zaal kan worden gehangen, dan zijn er eigenlijk al teveel mensen binnen.
Prong trekt zich niets van dat alles aan en valt terug op een historie van tien platen. De heren zien zichzelf duidelijk niet als voorprogramma en zijn dat natuurlijk ook helemaal niet, vindt ook het enthousiaste publiek. Turnover, met een bijzonder fanatiek meelevende drummer Arturo ‘Art’ Cruz, Cut and Dry en de ultieme Prong-nummers Whose Fist Is This Anyway? en Snap Your Fingers, Snap Your Neck worden met veel passie gespeeld. Omdat het publiek minstens zo enthousiast reageert als de band speelt, deelt Prong de eerste klap uit in deze battle. De toon is gezet. Bring it on.
Dat doet Exodus met de verwachte Kragen Lum als vervanger van de met Slayer meespelende gitarist Gary Holt. De band is niet van plan de kaakslag van Prong te laten voor wat het is en slaat direct terug met The Ballad of Leonard and Charles van Exhibit B: The Human Condition uit 2010. Het is duidelijk dat de band de promotie voor het laatste album, Blood In Blood Out, laat voor wat het is en gewoon een uur wil rammen. Goed plan. Piranha, Blacklist, maar ook de nieuwe tracks Blood In Blood Out en Body Harvest zijn even welkom als een parasol in de Sahara.
And Then There Were None komt al snel voorbij, later gevolgd door een favoriet van uw redacteur: het aan Lemmy opgedragen War Is My Shepherd. Tussen de krakers door komt zanger Steve ‘Zetro’ Souza woorden tekort om Nederland met superlatieven te overladen, maar omdat het de derde keer is dat we hem dit jaar dergelijke dingen horen zeggen, gaan we er maar vanuit dat het gemeend is. Souza is sowieso in zijn element. Hij bangt, jut op, maakt constant contact met het publiek, trekt gekke bekken, geeft iedere crowdsurfer die het podium haalt (die rare gebodsborden die overal hingen om dit te verbieden, lijken allemaal te zijn verdwenen) een hand en is vocaal gezien in vorm. Een wereldzanger is het niet, onze langzaam uitdijende Zetro, maar voor een thrashband is het meer dan voldoende.
De band naast en achter hem gaat mee in het tempo van de zanger. De gitaartandem Kragen Lum/Lee Altus werkt prima, bassist Jack Gibson is zijn solide zelf en drumbeest Tom Hunting pakt graag zijn momenten van aandacht mee. Het trio slotnummers brengt geen verrassing, maar evenredig veel plezier: Bonded by Blood, The Toxic Waltz en Strike of the Beast. Wát een band! Wát een energie! The battle is on now!
Geen intromuziekjes of andere rare fratsen voor Obituary. De band komt op en trapt de zompige death metal direct in je smoel. Internal Bleeding in dit geval. Het eerste nummer van de eerste plaat. Ook Obituary is dus gekomen om een best of set te spelen. Heel goed. We zien vier mannen met lange haren als beesten tekeer gaan op het podium, daarachter een achter een imposant drumstel schuilgaande Donald Tardy. Obituary brengt degelijke degelijkeid na de energiebom Exodus, maar het gaat erin als een fles koud bier onder die parasol die de thrashers al in de Sahara hebben gezet. Want welk weldenkend mens slaat nu nummers als Chopped in Half of Intoxicated af? Nou dan!
Ook nu melden de crowdsurfers zich al snel en ook zanger John Tardy heeft zijn handen vol aan het begroeten van iedereen. 013 is vanavond gretig en ontvangt de zoetigheden die het in de vorm van heerlijke nummers toegeworpen krijgt, gretig. De Jupiler Zaal verandert in een heus slagveld bij het nieuwe 10.000 Ways to Die, waarbij gitarist Trevor Peres zó voorover leunend headbangt, dat hij met zijn lange haren direct de podiumvloer schoonveegt. Band en publiek jutten elkaar op, met complimenten voor de geluidstechnici die vanavond uitstekend werk afleveren.
Als we van The Battle of the Bays weer een wedstrijd maken, kunnen we concluderen dat Exodus de tactiek heeft gekozen om met een serie rake stoten op het hoofd de tegenstander te vloeren. Obituary daarentegen gaat voor een combinatie van stompen in de maagstreek. Het resultaat is uiteindelijk hetzelfde: aan het einde van de avond is iedereen knock-out.
Na Exodus heeft Obituary ook nog een afsluitend trio sloopkogels om de wedstrijd te winnen: Don’t Care, een bijdrage aan Covember met de Celtic Frost-mix Dethroned Emperor/Cirle of the Tyrants en natuurlijk Slowly We Rot. Na in totaal een goede drie uur, is iedereen vergeten wie de hoogste score in deze wedstrijd heeft behaald. Obituary, Exodus of misschien zelfs Prong. Het publiek is in ieder geval de winnaar.
Datum en locatie:
2 november 2016, 013, Tilburg
Foto’s:
Gerard Hamels (G-Visions)
Link: