Oh ja! Het fantastische zijproject, vernoemd naar een monster uit Castlevania, van Ben Koller (Converge), Stephen Brodsky (Cave In) en Jeff Matz (High On Fire) treedt aan in dB’s om het derde album Mutants – recensie volgt – voor te stellen. Redacteur van dienst is al sinds de eerste EP trouwe fan, maar schrijft nu pas voor het eerst over de band. Een schande, toch? Tijd dat we daar verandering in brengen want de technische metal met sludge-, hardrock- en soms zelfs hardcore-elementen is om u tegen te zeggen.
Bij aankomst word ik verrassend verwelkomd door Pim en Niels, wereldberoemd van de podcast Osmium. Op aanraden wordt er een fritz-rabarber besteld – een zeer metal drankje, maar zeer lekker. Het is nog even voor het voorprogamma begint, maar dat geeft de kans om over dB’s te praten, want ze doen hier heel wat dingen juist. Er is een reuzegezellig terras buiten en binnen wordt die moderne bierhalvibe gecombineerd met repetitiekoten en een kunstzinnig centrum. Voor Nederland is de speciaalbierkaart bovendien enorm uitgebreid. De zaal binnen is donker, zweterig en bepakt. Dus dB’s, echt waar, petje af voor jullie prachtige plek en organisatie. Het is zelden dat ik zo een gezellige concertvenue aantref. Ik duim dat er snel klaarheid met betrekking tot de nakende verhuis komt, want het team achter dB’s doet het met passie.
Maar goed, Hee Hee Shamonee, drie lokale veteranen uit de Utrechtse muziekscene, treden aan op het podium. Het trio heeft er alle allure naar de meest donkere koten bespeeld te hebben en de jarenlange ervaring is duidelijk af te lezen onder de oogleden. Wanneer de drummer zijn hoofd dan nog siert met een bandana is het plaatje voor mij compleet. Deze band zit nog stevig vast in de nineties en brengt clichématige alternatieve rock/metal met her en der een thrashriff of sludgy uitstap. Gitaar en drums zijn helder in de mix, maar de bas heeft niet genoeg mids en hoog in de EQ en komt er niet door. De riffs hebben dan ook vaak niet de punch die je zou willen. De houten Rickenbacker waar de bassist op speelt is wel zeer gaaf. Echter is de muziek niet van een dergelijk niveau dat het me heel hard kan boeien en de zanglijnen zijn verre van memorabel. Het beste aan de band is misschien de naam zelve? Halverwege de set is er een bevreemdende passage met kopstem die er zeker variatie in brengt, maar voor de rest niet echt veel toevoegt. Op de afsluiter hoort er gedanst te worden en ik zie drie mensen voorzichtig tegen elkaar op duwen, maar geen moonwalks. Het publiek kijkt, luistert, drinkt en druipt zachtjes af. Het ontbreekt Hee Hee Shamonee zeker niet aan ervaring, noch riffs, maar een memorabele song ontbreekt wel.
Zoals verwacht komt Mutoid Man met de nodige bravoure en zin het podium op. Als er een hardcoredeuntje afgespeeld wordt, begint Ben daar lustig op mee te jammen. Hier is het geluid wel puik afgesteld. De bas grommelt en stuwt, maar is duidelijk te horen. Op de gitaar kan je alle geniale licks en ‘skwieltjes’ van Stephen Brodsky horen en Ben Koller is een absolute heerser van de drumkit. De band begint met de afsluiter van het nieuwe album, Setting Sun, en is een memorabel stuk dat meteen het spelplezier en de technische kunde van de band tentoonstelt. Bridgeburner – volgens Niels het beste nummer van de band – pakt de zaal vervolgens volledig in. Het publiek klapt naarstig mee doorheen de vele maatwisselingen en ook Reptilian Soul kan op veel bijval rekenen, ditto maatwisselingen. In de bindteksten blijft de band gerepeteerd gevat en vlekkeloos. Nou, als de band aan bindteksten toekomt, want de ene na de andere meesterlijke riff en virtuoos nummer worden aan elkaar gerijgd aan een duizelingwekkend tempo. Ben Koller doet nog even wat trucjes met de drumstokken tijdens de meest intense passages en de heren Brodsky en Matz toveren zonder zweetdruppels imposante technische riffs uit de vingers.
Wat wel opvalt, is, voor een tour om Mutants te promoten, het nogal stil blijft rond die laatste plaat, want uitgezonderd de opener horen we vooral singles van het eerste album en dan een exposé van War Moans van zes nummers. Ik klaag niet, Micro Aggression, Date With The Devil en Kiss Of Death zijn essentiële tracks, maar je verwacht niet meteen Bandages of Melt Your Mind in de setlist. Naar het einde toe komen die nieuwe nummers dan toch nog ten gehore. Voornamelijk Call Of The Void wordt onthaald als grootste hit van de band en de woah-oh’s vallen goed in de kelen van Utrecht. Verderop is Siren Song nog heerlijk log en verpletterend met een verlengde intro. Lekker! Daarna verkoopt de band Broken Glass Ceiling als een enorm zwaar nummer en de Reign In Blood-achtige intro doet dan hopen naar meer, maar het is Unborn die met zijn instrumentale sludge-intro mijn hart verplettert. Hoe geweldig moet een setlist zijn waarin de band hiermee opent? Achja, niks om naartoe te bouwen op een hoogtepunt zeker?
Afsluiten doen we met twee nummers van de eerste EP. Scavengers en Gnarcissist zijn twee van de meest chaotische en snelle nummers uit het oeuvre van de band. Deze twee korte wervelwinden laten het publiek bijna verstomd achter. Daarna volgt er geen toegeving, geen kreetje, noch kreuntje. Het is goed geweest, heel goed geweest en Utrecht beseft dat.
Setlist:
- Setting Sun
- Bridgeburner
- Reptilian Soul
- Melt Your Mind
- Bone Chain
- Micro Aggression
- Kiss Of Death
- Date With The Devil
- Bandages
- Call Of The Void
- Siren Song
- Broken Glass Ceiling
- Unborn
- Scavengers
- Gnarcissist
Datum en locatie
7 september 2023, Db's, Utrecht
Links: