MTV's Headbangers Ball: thrashfeestje voor groot en klein

Als eindejaarscadeautje kregen de thrashliefhebbers onder ons een serieus geschenk. Een package van vier groepen werd ons voorgeschoteld, waarvan er drie tot de absolute top in het genre behoren. Als ouwe thrasher moest ik daarheen en dus was Poppodium 013 in Tilburg met Exodus, Sodom, Suicidal Angels en Death Angel alweer het toneel van een redelijk fenomenale avond.

Als eerste krijgen we Suicidal Angels voor de kiezen. Deze Grieken beginnen best goed aan hun optreden maar al snel wordt het een eenheidsworst, en niet eens zo’n heel goede. Oké, het is onderhoudend en ik heb al véél slechter gehoord, maar overtuigen doen ze toch niet. Ligt het aan het beperkte muzikale kunnen van de gitaristen? Niet zozeer eigenlijk. De oorzaak is eerder de drummer die zelden de rest kan volgen als het wat sneller gaat. Anderzijds zijn sommige groepen ondanks dat toch redelijk bekend geworden. Nu ja, als opener van een avond als deze hadden we slechter kunnen treffen. Twijfelgevalletje dus.

Bij Death Angel is van twijfel totaal geen sprake. In Amerika wordt hun genre ‘light thrash’ genoemd. Waar ze dat vandaan halen weet ik niet, maar dat deze heren er als een speer doorheen klieven weet ik alleszins wel. Spontaan ontstaan er moshpits die niet meer zullen stoppen gedurende dit optreden. Gedurende de hele avond niet meer, maar daarover later meer. Als opener krijgen we Evil Priest op onze donder en dat komt behoorlijk aan moet ik zeggen. Mistress of Pain is ook zo’n nekverbrijzelaar en over het sluitstuk Kill as One/ The Moth kan ik alleen maar zeggen: meer van dat! Dat vindt het publiek ook. Maar we zijn al een kwartier over tijd en helaas blijft het hierbij. Over het uurschema anders niets dan positiefs, elke band krijgt een kwartier langer dan het oorspronkelijke toegekende uurtje.

Hierna is het de beurt aan het Duitse trashmonster Sodom. Tom Angelripper en de zijnen komen trouwens in een nieuwe bezetting met twee gitaristen deze keer. Het was al een hele tijd geleden dat ik deze groep nog aan het werk zag en ik moet zeggen, aan hevigheid hebben ze niets ingeboet. Opener Blasphemer zet meteen de toon: superzware, soms lome thrash van Duitse makelij. Het kan alleen maar goed zijn. Alleen, deze heren zijn al bezig sinds 1983 en hebben al zo’n vijfentwintig (!) albums uitgebracht. Wat kies je daar in godsnaam uit? Angelripper heeft vooral oudjes op de setlist gezet, zowat allemaal uit de jaren tachtig. Opmerkelijk dat Ausgebomt niet wordt gespeeld vanavond. Wel heerlijke bominslagen als Sodomy and Lust of One Step Over The Line. Vanaf minuut één draait de moshpit overuren en zowat om de twee nummers ontstaat er een wall of death. Tom Angelripper vraagt daar niet om, Uncle Tom krijgt dat. Zoiets krijg je alleen voor elkaar als je topkwaliteit brengt en dat is dan ook zeker het geval. Als Sodom als toegift nog even Bombenhagel op de zaal loslaat, is de chaos heerlijk compleet. Je moet er wel enkele bierdouches voor over hebben, maar zo kleinzerig zijn we niet.

Als headliner, al zou ik dat na Sodom misschien beter anders formuleren, krijgen we Exodus. En die stellen nooit teleur. Ik heb ze de afgelopen twee jaar een vijftal keer gezien en dat was telkens zeer goed of schitterend. Het is vanavond niet anders. Bounded by Blood zet een helse machine in gang die anderhalf uur lang niet meer stopt. Het hele middenplein wordt gek en blijft dat eveneens anderhalf uur lang. Genade kennen deze Bay Area dinosaurussen niet. And Then There Were None beukt je rauw, Fabulous Disaster doet de eerste nekspieren afscheuren, A Lesson In Violence leert je dat sommige mensen ook echt kunnen vliegen en The Toxic Waltz levert walsende mensen op in de moshpit! Tussendoor krijgen we nog veel moois, maar opmerkelijk blijft hun versie van Motorbreath, een Metallica-cover. Meteen hoor je dan hoe die laatste groep ooit klonk en tja, nog zou kunnen klinken maar dat al lang niet meer doet. En hier zit meteen de kracht van Exodus. Er worden geen commerciële toegevingen gedaan en ze blijven hun genre oertrouw. Afsluiter Strike Of The Beast is daar misschien nog het mooiste voorbeeld van.