The Grateful Dead van de metal, zo kan Monolord inmiddels gerust worden omschreven. Het Zweedse trio is continu op tournee, maar vindt tussendoor zowaar nog tijd om nieuwe albums uit te brengen. Het vierde album is amper twee weken oud als de mannen in Utrecht op bezoek komen in de Helling. Voor de vroeg aanwezige toeschouwers is het echter behoorlijk slikken, aangezien de muziekkeuze bestaat uit soul en disco uit de jaren zeventig. Ronduit belachelijk. Een barmedewerker beweert met droge ogen, dat dit de keuze is van de bands. Zou dat echt zo zijn?
Klokslag 20:15 uur mag het eveneens uit Zweden afkomstige Firebreather openen. Het tweede album Under a Blood Moon is zelfs nog geen week uit en in slechts een half uur tijd mogen de mannen laten horen wat ze kunnen. Dat halve uurtje wordt wel goed benut en het wordt van dik hout zaagt men planken. Lekkere rauwe stoner/sludge op een aanstekelijk tempo. Drummer Fredrik zit met zijn drumstel pal voor het publiek en dat zorgt ervoor dat de andere twee heren op hun gedeelte moeten blijven. Er is geen ruimte om voor of achterlangs te gaan.
Bassist Kyle staat alleen stil als hij zijn pedalen moet bedienen en headbangt dat het een lieve lust is. Zanger/gitarist Mattias heeft een brullende stem, die kennelijk niet in goede aarde valt bij de geluidsman. In het begin is hij nog enigszins te horen, maar dat wordt gaandeweg het optreden steeds minder. Gelukkig weet de band muzikaal goed te overtuigen en kan dan ook op de nodige bijval rekenen van het publiek.
Hierna is het een half uur flink afzien met opnieuw die afgrijselijke muziek, alvorens Monolord het podium op komt onder het inmiddels vertrouwde intro Roll Me Up and Smoke Me When I Die. Normaliter speelt de band tussen de vijftig en zestig minuten, maar we worden vandaag aangenaam verrast met bijna anderhalf uur speeltijd. Dat werd ook wel eens tijd! Maar je moet natuurlijk wat, als je nog genoeg oud materiaal wilt spelen en tevens een nieuw album gaat promoten. Afgetrapt wordt er met Where Death Meets the Sea en al snel valt op, dat het geluid voor Monolord-begrippen tamelijk zacht staat. Dat is toch wel even wennen in vergelijking met eerdere concerten in Nederland. Bassist Mika zwiept wel als vanouds zijn bas alle kanten op, waardoor het af en toe een klein wonder is dat hij weer op tijd kan aanslaan.
Drummer Esben grossiert tijdens het onvervalste houthakken weer in allerlei grimassen, want hij doet zijn uiterste best om het drumstel zo hard mogelijk te pijnigen. Als we naar de totale setlijst kijken, dan vallen er twee zaken nadrukkelijk op. Het tweede album Vaenir wordt (terecht) volledig genegeerd, terwijl het derde album Rust met vier nummers het best vertegenwoordigd is. Het titelnummer zelf en Dear Lucifer zijn dan ook erg aanstekelijke nummers die het goed doen. Van het nieuwe album No Comfort worden drie nummers gespeeld. Grappig is dan, dat de heren bij Larvae enkele keren stoppen bij een break, terwijl het nummer kort daarna weer hervat wordt. Het levert een hoop extra bijval op. Uiteraard wordt de set afgesloten met de publiekslieveling Empress Rising, waarbij zanger/gitaris Thomas ook nog even tussen het publiek in gaat spelen. Aan het eind van het nummer zet Thomas zijn gitaar tegen de versterker aan en krijgen we nog een minutenlange feedback als ‘toegift’, alvorens iemand van de Helling de versterker uitzet.
Conclusie van vanavond is, dat Monolord een grootheid is in het stoner/doomgenre. Het komt vanavond wel heel klein beetje meer gematigd over dan bij vorige concerten, maar het vakmanschap staat buiten kijf. We zullen de band ongetwijfeld spoedig weer terugzien in Nederland.
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
1 oktober 2019, De Helling, Utrecht
Link: