Mono, Sólstafir en The Ocean in Hasselt
Muziekodroom, 25 oktober 2015
Het was heel wat jaren geleden dat ik nog eens in de Muziekodroom was, maar met een affiche als deze kon ik het niet laten om in mijn auto te springen en naar Hasselt te rijden, de hoofdstad van Belgisch Limburg. Het zalencomplex wordt gebruikt voor allerlei genres en stond deze avond in het licht van de Japanse postrockgrootmacht Mono, de IJslandse krijgers van Sólstafir en het Duitse The Ocean. Misschien een wat vreemde package, toch naar mijn gevoel, maar stuk voor stuk interessante bands. Lieftallige fotografe Yana Meyhi voorzag dit verslag van enkele foto’s.
Timing is duidelijk van belang binnen Muziekodroom en uiteraard is het nog belangrijker op een zondagavond. De deuren gingen nagenoeg stipt op tijd open en erg veel tijd om de merch uit te checken was er niet, want eens de wachtenden binnen waren en ik een Maes besteld had (heerlijk: Limburg en géén Cristal!), startte de set van het Duitse The Ocean. Meteen met oordoppen in, want dit was ongetwijfeld de zwaarste band van de avond en het geluid knalde heerlijk. Ik was vertrouwd met de laatste platen van deze Duitsers, maar zag ze nog nooit live aan het werk. Ze zorgden voor een mooie aftrap met deze progressief ingekleurde post-hardcore. Met de instrumentale opener Siderian en opvolger Rhyacian: Untimely Meditations, beide van op het iets oudere Precambrian, vatte de band de set vrij luchtig aan, maar met de tracks van op de laatste full-length Pelagial werd het wat intenser. Wat deze band zo interessant maakt, is dat erg fijne contrast tussen progressieve partijen die van Tool tot Katatonia gaan, en de lekker logge post-hardcore/sludgepassages. Naast het feit dat dit interessante muziek is, is Loïc Rossetti ook gewoon een machtig zanger voor dit genre. Ongelofelijk hoe die man kan afwisselen tussen zijn erg knappe clean vocals naar verdraaid stevige hardcorescreams. Het enige minpunt was dat de celliste van dienst niet echt te horen was op de drukkere stukken, maar samen met de synthpartijen leverde ze echt wel een meerwaarde op de rustigere momenten.
Het viel me tijdens de pauze op dat er heel wat mensen aanwezig waren voor Sólstafir en Mono in heel wat gevallen zelfs de grote onbekende van de avond was. Raar voor die mensen misschien dat hun helden als tweede geprogrammeerd stonden, maar ergens vond ik dit maar normaal. De IJslanders zijn de laatste maanden nog met drie man, sinds de affaire met Guðmundur, maar ik kan makkelijk besluiten dat voor de liveprestaties er niet zo gek veel verandering te horen was met deze gastdrummer. Wat me opviel, was dat Sólstafir zich grotendeels bewust is van de hits op de laatste plaat Ótta, want naast de titeltrack brachten ze deze avond ook Dagmál en Náttmál. Mijn IJslands is niet zo sterk, maar deze twee lijken ook wel samen te horen op basis van de titels. Op basis van de performance vond ik Náttmál echter wat zwakker. Liever had ik als lange track dan het sublieme Djákninn gehoord, van Svartir Sandar, maar zonder twijfel moest die laatste (naar mijn mening iets mindere) cd van de heren nog wat gepromoot worden. Uiteraard klonk het wonderschone Fjara weer heerlijk ingetogen en sloot de band, na een klein technisch probleem, op traditionele wijze af met Goddess of The Ages. Het hoogtepunt van de set vond ik persoonlijk die heerlijk intense track Pale Rider, die halverwege passeerde. Het moet ook even gezegd worden dat ik Sólstafir gewend was van op de grotere festivals en dat maakte ook dat ik zanger Aðalbjörn voor het eerst met wat rocksterallure, melige bindteksten en gekke performance (hoedje, het publiek laten meezingen) zag. Ik vind dat het wat knabbelt aan de heerlijke atmosfeer van deze band, waarbij die cowboy van een gitarist naar mijn gevoel met zijn sobere en statistische pose nog steeds mijn beeld van de groep bepaalt. Ieder zijn mening natuurlijk, uiteraard draait het om de muziek en dat zit bij deze heren steeds wel goed. Een lekkere set, met een dipje op Náttmal.
Voordat Mono begon, moest ik gewoon even wat doen. Buiten stond een man op erg stressloze en aandachtige manier Fuzz Burgers te maken. Je gaat voor de totaalervaring als je eens buitenkomt, dus dan neem je dat er ook maar bij. Goed spul, beetje koud wel en beetje te duur. Tijd om (deels) gevuld naar de Japanse grootmeesters van het postrockgenre te gaan kijken. Het viel daadwerkelijk ook op dat er iets minder mensen in de zaal staan in vergelijking met Sólstafir, maar al bij al viel het nog mee. Tijd om te genieten van deze band waarvan het erg moeilijk blijft om titels op te sommen, maar waarbij eigenlijk elk van de tracks neerkwam op dezelfde magie. Een uur lang verwende dit viertal ons met haar genialiteit. Wat Mono naar mijn gevoel zo speciaal maakt, is dat deze drie heren en dame elke track opnieuw met erg fragiele en integere stukjes starten en op onnavolgbare en briljante manier overgaan tot een repetitief droomverhaal dat je niet enkel op cd, maar zeker ook live helemaal meesleurt. Het (enorme) nadeel was wel dat enkele dronken West-Vlamingen in de buurt de sfeer behoorlijk verziekten tijdens de rustigere passages. Heel deze show was voor mij een hoogtepunt, waarbij elke track wel op een bepaald moment zorgde voor kippevel, maar apart was zeker dat heerlijk intieme nummer Kanata, waar de pianopartij erg mooi samenklonk met het gitaarspektakel, en het erg diepgaande Ashes In The Snow. Het heeft uiteraard te maken met die splitcd met The Ocean dat Mono afsloot met het nieuwe en vrij zware Death In Reverse, wat naar mijn gevoel zeker niet de beste keuze was, maar wel de meest logische. Ik blijf het een vreemde keuze vinden van deze Japanners, om net met The Ocean een split te maken. Het zijn twee fijne bands die op een zekere manier wel wat in elkaars verlengde liggen, maar vooral Mono moest met deze laatste track even haar stijl aanpassen om het nummer in de verf te zetten.
Ik ga denk ik eens wat meer richting Limburg gaan, want dit zalencomplex is duidelijk nog steeds erg fijn om shows als deze mee te pikken. Misschien voelde deze package wat raar aan, maar zowel de rustige en ingetogen momenten van de drie bands, als de hardere stukken, kwamen erg goed uit de verf en daar gaat het om. Fijn dat Sólstafir beloofde om zo snel mogelijk terug te komen, dat was ergens wel te verwachten, maar nog fijner was de belofte van Mono om volgend jaar terug van de partij te zijn. Belofte maakt schuld natuurlijk en zonder twijfel is Zware Metalen dan terug van de partij. Als je het mij vraagt, mag de package dan wel iets meer in de lijn van Mono liggen, maar ongetwijfeld dacht een groot deel van de zaal daar deze avond anders over.
Links: