Het was een drukke zaterdag, die laatste van de maand augustus. Volop concerten in den lande. Zware Metalen wikte en woog en trok naar Amstelveen. Grindcore/deathmetalband Misery Index deed daar P60 aan, met in het kielzog death/thrashband Seita en de technische deathmetalmannen van Spectrum of Delusion. En dan werd er ook nog een video opgenomen.
Het programma heeft al zware vertraging opgelopen als Spectrum of Delusion dan eindelijk ten tonele verschijnt en dan loopt ook nog eens de introtape vast. Maar het vijfkoppige gezelschap trekt zich er niets van aan en blaast de technische death metal al snel om de oren van de aanwezigen. Muziek zoals Spectrum of Delusion die maakt, is erg afhankelijk van een goed geluid en daarmee treffen de mannen het vandaag niet. De bas van Jerry Kamer is wel erg prominent aanwezig, waardoor het gitaarspel van zijn collega’s Nathan Bonkerk en Frank van Rijkswijk teveel naar de achtergrond wordt gedrongen. Dat maakt dat de potentie van deze nog jonge band hoorbaar is, maar het er vanavond niet helemaal uitkomt.
Dat gezegd hebbende, maakt een nummer als Unborn Tragedy duidelijk dat we hier niet zomaar met een paar Noordzeevissers (ja, dat is een verwijzing naar thuisbasis Katwijk) te maken hebben. Als iedereen in dienst van het nummer speelt ontstaat er namelijk een lekkere vibe en het enthousiasme van bruller Douwe Negenman werkt aanstekelijk. Jeroen Mostert plamuurt op zijn bescheiden drumstel alle gaatjes dicht. De beukende afsluiter klinkt bijzonder lekker, waardoor deze band absoluut nog eens een herkansing krijgt.
Bij de boze mannenmetal van Seita is vervolgens het drumstel van Damian Lopez wel erg goed hoorbaar. Wat scheelt er toch in de doorgaans akoestisch zo fijn klinkende P60? Gelukkig zijn de solo’s van de uitstekende gitarist Pablo Minoli niet te missen en dat geldt zeker ook voor de krijs/schreeuwzang van Michel Gambini. Als de aliens uit de filmserie ooit zouden besluiten de microfoon ter poot te nemen, zouden ze klinken zoals deze geboren Braziliaan. Cowards to the Lions, Justice I.C.U. (met dat lekkere ronkende intro), 2299, Merchants of Death: de nummers van het prima album Maledictus Muni (dat later dit jaar opnieuw wordt uitgegeven door Massacre) komen in vol ornaat voorbij.
Nieuwe bassist Mike van den Heuvel ziet er met zijn korte broek, bril, pornosnor en petje uit alsof hij is weggelopen uit een stripverhaal, maar hij legt wel een lekkere basis onder de nummers. Het fijne aan Seita is dat er dankzij de achtergrond van de band een vleugje Latijnse invloeden in de muziek verwerkt zijn en dat zorgt voor een extra tintje aan het geheel. The Awakening wordt opgedragen aan alle aanwezigen en met een intense uitvoering van Burn the Skies laat deze band nog even horen waar het allemaal toe in staat is. Fijn dat een serieus label als Massacre iets met Seita van plan is.
Misery Index zet vanaf seconde 1 een muur van geluid neer in de P60. Weg zijn de te goed hoorbare bassen of drums, alle schuifjes staan nu perfect op hun plaats om de band te ondersteunen als de mannen als waanzinnigen door hun repertoire schieten. Met name Jason Netherton (zang/bas) en Mark Kloeppel (zang/gitaar) staan geen seconde stil. The Great Depression opent de pit en laat het feest ook in de zaal starten. Daarna zijn we letterlijk getuige van de opnames van een videoclip. Over de geluidsinstallatie is New Salem te horen, dat volgend jaar op het nieuwe album zal verschijnen. Op het podium spelen de mannen met het nummer mee terwijl er een cameraman rondloopt. De taak van het publiek: intens meeleven.
Het live-deel wordt vervolgens weer opgepakt met Ghosts of Catalonia, waarmee Misery Index weer laat zien dat het vanavond jaloersmakend goed speelt. Het oogt gemakkelijk, maar het is zó heerlijk routineus in de goede zin van het woord, dat het de gemiddelde liefhebber van extreme metal moet doen watertanden. Met I Disavow lijkt het wel alsof er vanavond geen video wordt geplaybackt maar een live-album wordt opgenomen. En dan gaan we nog ‘old school’ ook, met II. Exception to the Ruled. Voor zover je old school kunt gaan met een band met bouwjaar 2001 natuurlijk. Dit nummer stamt uit 2004. Prima verder, want ook dit werkje gaat erin als bratwurst bij een Duitser. Het is leuk om te zien hoe gitarist Darin Morris volledig in zijn eigen wereldje zijn gitaar bespeelt en het aan zijn brullende collega’s aan zijn rechterzijde overlaat om de puntjes op de i te zetten.
We mogen het video-opnametruukje nog een keer doen en dan krijgen we met The Illuminaught nog een nummer voor de kiezen dat ‘fast as fuck is’. The Spectator tovert P60 om in een cirlepit van formaat, waarna Traitors iedereen met een grote grijns huiswaarts zendt. Wel benieuwd naar die video. En vooruit, het bijbehorende album.
Datum en locatie:
25 augustus 2018, P60, Amstelveen
Link: