Marillion in Utrecht
15 december 2014, TivoliVredenburg
Een minitourtje van Marillion in december getiteld Christmas Tour van acht data waarvan er twee in Nederland. Een prima aanleiding voor Zware Metalen om op pad te gaan. Niet in de laatste plaats omdat plaats van handeling van één van die twee optredens in Nederland in de karakteristieke Oude Zaal van TivoliVredenburg, voorheen Vredenburg, is.
De zaal in hartje Utrecht is uitverkocht en al goed gevuld wanneer singer-songwriter Luke Jackson het publiek, dat al vroeg een plekje heeft opgezocht, opwarmt. Persoonlijk denk ik dat de al behoorlijk gevulde zaal niet zozeer aan de wat saaie liedjes van de jongeman ligt, maar meer aan het feit dat de in grote getale opgedraven fans een goede plaats willen hebben tijdens het hoofdprogramma. Heel veel manoeuvreren is er in de zaal met zijn veel balkonnetjes niet bij. Voor uw recensent van dienst is het overigens pas de eerste keer dat hij Marillion, in deze setting, ziet. Tijdens de Less Is More-tournee wel gezien, maar dat was akoestisch. Leuk, maar dat is toch een beetje als voeten wassen met de sokken aan: op zich lekker warm, maar na afloop wat onbevredigend.
Rond de klok van 21:00 uur komt de band het podium op. Gazpacho, een niet direct voor de hand liggende opener, is het eerste dat de band over het enthousiaste publiek uitstort. Steve Hogarth maakt al direct duidelijk dat hij er ook is. Het is een uitermate kundige zanger, met een meer dan aangenaam stemgeluid, maar gaandeweg het optreden krijgen de maniertjes helaas de bovenhand. Dat Marillion nooit een band is geweest die teert op oude successen, oké Kayleigh komt langs, maar niet nadat daar vanuit de zaal om is gevraagd (kielhalen die man!), is bekend. Een behoorlijk uitgebalanceerde setlist met nieuw, maar toch wel behoorlijk wat oud werk. Hoogtepunten zijn toch wel die oudjes als Warm Wet Circles, Seasons End en Easter. Waar Steve Rothery met zijn waanzinnig prettige gitaarspel de hele avond een hoofdrol inneemt gaat hij bij het tweede gedeelte van de solo in Seasons End helaas de mist in. Zonde, normaalgesproken levert dat namelijk minimaal kippenvel, of meer, op.
Van het nieuwere werk bevalt de uitvoering van Power vooral. Het materiaal van Happiness Is The Road is degelijk, maar weinig opvallend. Wat niet gezegd kan worden van de reis die Steve Hogarth tijdens het afsluitende Garden Party door het publiek maakt. Collega bandleden staan erbij en kijken ernaar en zullen het hunne ervan denken. Wat ik overigens ook doe bij het Kerst-intermezzo bestaande uit So This Is Christmas van John & Yoko Lennon en The Christmas Song. Het is weer eens wat anders zullen we maar zeggen.
Eigenlijk is het doodzonde dat de band zich dat soort fratsen veroorlooft. Want ondanks dat er weinig te klagen valt over de nummers die vanavond gespeeld worden heeft de band ladingen materiaal liggen dat minimaal van hetzelfde niveau is. Bedenk bijvoorbeeld dat albums als Brave en Marbles, die toch als de betere uit het Hogarth-tijdperk worden gezien, volledig genegeerd worden. Je begrijpt wat ik bedoel. Desalniettemin een meer dan goed optreden in de ‘nieuwe’ Oude Zaal. Wat er nieuw aan is was voor de band ook even de vraag. En dat is helemaal niet erg. Bleef alles maar bij het oude. Zoals de constant hoge kwaliteit die Marillion al een jaar of dertig levert.
Setlist Marillion
- Gazpacho
- The Uninvited Guest
- Power
- No One Can
- Warm Wet Circles
- That Time of the Night (The Short Straw)
- Woke Up
- Trap the Spark
- Easter
- Sounds That Can’t Be Made
- Seasons End
- Man of a Thousand Faces
- King
- The Christmas Song
- Happy Xmas (War Is Over)
- Slàinte Mhath
- Kayleigh
- Garden Party
Links