Lordi, Silverlane en Fatal Smile
1 februari 2009 – P3, Purmerend
2006 was het jaar van de Finse monsters van Lordi. Dankzij de verstoring van het vijftal op het homoplaybackfestijn Eurovisie Songfestival transformeerde de band plots van nietszeggend rockbandje tot een uitverkopende headliner. Helaas werd na deze stunt langzaam maar zeker steeds stiller rondom deze shockrockmonsters. Een enkel optreden in de Melkweg of op Wâldrock kon daar geen verandering in brengen.
Maar Lordi hoopt het tij weer te keren. Hiervoor hebben ze als wapenfeiten een gloednieuw album getiteld Deadache en een flinke Europese tour in de strijd gegooid. Gelukkig was er tijdens deze tour ook een gaatje in de agenda voor een Nederlandse show. In het relatief nieuwe zaaltje van de P3 te Purmerend streek het circus neer.
Op het laatste moment werden de Zweden van Fatal Smile aan de bill toegevoegd, in de voorpublicaties bij dit concert in Purmerend werden ze zelfs niet genoemd. Deze band had net een optreden en een nominatie achter de rug bij de Swedish Metal Awards. Helaas was de nominatie in de catagorie glamrock en daar zijn ze het zelf niet helemaal mee eens. Maar goed, deze heavy metal/glamrock ‘n’ roll heren hebben vorig jaar een plaat uitgebracht, die ze zelf graag nog eens onder de aandacht van het grote publiek willen brengen. Dat verklaart hun deelname aan deze tour en de setlist bestond dan ook voornamelijk uit nummers van de cd World Domination zoals Out Of My Head, S.O.B. en Run For Your Life. Maar in de korte tijd die de band gegeven was, wisten ze ook nog tijd in te ruimen voor ouder werk als Learn – Love – Hate en het gloenieuwe, zojuist op een compilatie cd uitgebrachte, Hip Motherfucker.
Het enthousiasme van de Mötley Crue-achtige heren werkte zeer aanstekelijk op het publiek, dat voorzichtig stond te genieten. Ook ik vond het zeer vermakelijk en vind het dan ook meer dan terecht dat de band later in de tour de tweede band van de avond mag zijn om het publiek op te warmen.
Silverlane is de tweede band van de avond en ondanks het feit dat de griep de helft van de band te pakken heeft volgens de weblog, hebben ze de tijd van hun leven in Purmerend. Leuk om te horen, maar toch waren wij niet echt zwaar onder de indruk van deze Duitse band. Duits moet in dit geval ook met hoofdletters geschreven worden, want ook de sound is puur Duits en dus is het de prog/power die je mag verwachten. De tour in het voorprogramma van Lordi wordt met name aangegrepen om de nieuwe cd My Inner Demon te promoten. Ik heb het idee dat de muziek niet helemaal aanslaat bij het publiek, maar gezien het enthousiasme van de band over het publiek bij dit optreden en de enorme drukte bij de signeertafel/merchandise na afloop zal ik dat wel verkeerd begrepen hebben. Ik had het idee dat het door Fatal Smile flink opgewarmde publiek wat inzakte en ik vind het dan ook een hele goede zaak dat men de komende week deze twee bands gaat omdraaien. Ik denk dat dat het optreden van Lordi ten goede gaat komen.
Het geluid is prima te noemen en de instrumenten zijn goed te onderscheiden. De stem van de zanger is niet my cup of tea, het komt allemaal net wat te geforceerd en gemaakt over. Op het gevaar af dat ik weer beticht ga worden van een lichte voorkeur voor jong vrouwelijk schoon wil ik toch wel even melden dat ik met keyboard bespeelster Dodo best wel een beschuitje wil eten. Aan de rij aan haar kant van de signeertafel te zien, ben ik daarin overigens niet de enige. Een aardig optreden is het, dankzij enthousiasme en inzet van de band, maar muzikaal kan het me maar weinig bekoren. Het verlangen naar Lordi groeit met de minuut, maar goed dat is ook een van de de bedoelingen van een voorprogramma.
Of het een handige zet was om Lordi in de iets-minder-kleine-dan-die-andere-zaal van de P3 te boeken, betwijfel ik. Al voor de aanvang van het optreden was maarliefst een derde van de zaal afgezet met dranghekken om de vuurwerkshow van Lordi te kunnen laten plaatsvinden. Mede dankzij een gesloten balkon en een bijzonder laag podium bleef er maar een erg kleine ruimte over en weinig mogelijkheid om de show te kunnen zien voor het toegestroomde publiek, dat naast de gewone metalliefhebbers ook bestond uit veel kinderen met hun ouders.
Lordi had dus de ruimte gekregen om helemaal los te kunnen gaan, en dat heeft het publiek geweten ook. Naast de simpele, doch aanstekelijke muziek werd er een show voorgeschoteld die bol stond van de vuurwerkeffecten en theater. Een vermakelijke show waar zelfs Alice Cooper inspiratie van kan opdoen. Zo kwam de vuurwerkkettingzaag tevoorschijn bij Chainsaw Buffet, kwam mr. Lordi op als Klaas Vaak bij They Only Come Out At Night en werden er andere wezens op een operatietafel ontleed tijdens het nieuwe nummer Dr. Sin Iss In. Ook vonden talloze wezens de dood op het podium, van crewmembers die het nepbloed van het podium dweilden tot een dansend ondood echtpaar en Charlene, een meisje dat zogenaamd vermist was (door de gehele zaal waren van tevoren affiches opgehangen over het vermiste meisje).
Na de leuke show en simpele muziek, waarbij natuurlijk Bringing Back The Balls to Rock en Who’s Your Daddy? voorbij kwamen, sloot de band natuurlijk af met Hard Rock Halleluja waarbij het publiek nog één keer uitgebreid stond te springen en de band nog één keer overdadig vuurwerk stond af te steken. Monstershow gelukt, avondje geslaagd. Maar of Lordi met deze show en nieuwe nummers op langere termijn weer kan pieken als dat ze drie jaar terug dankzij het songfestival deden durf ik ten zeerste te betwijfelen. Maar voor deze genietbare zondagavond deed dat er niets toe.
Met dank aan Mandy Sakkers voor de foto.
Links: