King Diamond in Tilburg
013, Dinsdag 6 augustus 2013
Het is al weer erg lang (en veel te lang) geleden, dat King Diamond in Nederland live heeft opgetreden. Over de grootste oorzaak hiervan, zijn zware hartoperatie van enkele jaren geleden, is al genoeg gezegd en geschreven. We mogen blij zijn dat hij, na wat losse optredens op festivals vorig jaar, dit jaar heeft besloten om ook wat clubshows te doen. Waar anders dan in Tilburg, zou je zeggen, want daar heeft de band al menig keer gespeeld. Vooraf heb ik bewust niet op internet gezocht welke nummers er al live gespeeld zijn, een beetje verrassing kan geen kwaad.
De eerste verrassing is al direct de opener The Candle, afkomstig van het debuutalbum Fatal Portrait. De band blijkt ten opzichte van de laatste keer dat ik ze mocht aanschouwen, niet te zijn gewijzigd en dat is een prima zaak. Wat ook een prima zaak is, is dat het podium weer lekker omgetoverd is in een soort van middeleeuws kasteelklooster. Ook de hekken staan er weer, maar dat is iets minder prima, zeker gezien de lange tijd dat die blijven staan. Dat schept toch een afstand tussen de band en de fans. Zouden de bandleden het echt leuk vinden, om ruim een half uur gekooid te spelen? Het tweede nummer is Welcome Home en uiteraard is oma in de rolstoel en met wandelstok weer present.
King Diamond zelf blijkt prima bij stem. Wel wordt hij ondersteund door een eveneens op het podium aanwezige achtergrondzangeres, maar aangezien zij zo zacht in de mix staat voegt dit weinig toe. Het lange At the Graves is hierna aan de beurt en dat blijft een uitstekend nummer. Up from the Grave blijft een oninteressant niemendalletje en voor mij volkomen onduidelijk waarom dit maar gehandhaafd blijft in de setlist. De band heeft zoveel betere nummers om uit te kiezen. Hierna is het tijd voor Voodoo, inclusief de “betoverde” actrice, welke er volgens mij ook al bij was ten tijde van de bijbehorende tour in 1998.
Hierna is het hek van de dam, of beter gezegd het podium. Met Dreams wordt een redelijk anoniem nummer van het album The Spider’s Lullabye gespeeld. Sleepless Nights voorkomt hierna echter dat we in slaap gaan sukkelen. Dan is het hoog tijd voor King Diamond zelf om even een pauze te nemen en is er de gelegenheid voor een instrumentaal intermezzo, met daarin een mooie twingitaarsolo van de heren LaRocque en Wead, alsmede een drumsolo van Matt Thompson.
Zodra King zich weer op het podium meldt, komt het enige nummer van na 1998 voorbij, te weten Shades of Black. Hierna komt de eerste Mercyful Fate-song aan bod, Come to the Sabbath. Hierbij weet King aan het eind de allerhoogste noot niet te raken, hetgeen hem nog eenmaal zal overkomen bij Black Horsemen. De bijval van het publiek na dit nummer is groot. De reguliere set wordt afgesloten met Eye of the Witch.
Uiteraard blijft het hier niet bij. The Family Ghost heropent het bal, dat met de tweede Mercyful Fate-cover Evil alweer beëindigd wordt. Klaarblijkelijk heeft de King nog even een adempauze nodig. Die krijgt hij dan ook, alvorens het laatste nummer Black Horsemen gespeeld wordt, maar dat hadden oplettende lezers al vermoed. Helaas is het dan na krap 85 minuten echt afgelopen, ondanks dat er op de setlist bij de mensen van het licht nog een mogelijk toegift op de lijst stond met Halloween. Het mag echter niet zo zijn vanavond.
Al met al hebben we een prima concert met voldoende showelementen voorgeschoteld gekregen. Dat we er vanwege het omgebouwde podium geen voorprogramma bij hadden, daar zal niemand om gemaald hebben. Als je heel kritisch zou kijken, dan is er buiten de intro’s en outro’s, instrumentale break en pauzes maar krap 60 minuten echt gespeeld. Ook het negeren van de albums na 1998 is interessant, maar aan de andere kant was de echte creatieve periode van King Diamond, om eerlijk te zijn, toch echt in de beginjaren. Wat mij betreft mag de band ons volgend jaar weer bezoeken voor een optreden. Een reünie van Mercyful Fate is ook zeer welkom trouwens…
Links: