Immanu El en All Shall Be Well in De Koornbeurs
7 april 2011, Delft
Voor de verandering reisde ik voor wat onvervalste post-rock af naar De Koornbeurs, te Delft. Een opkomend concertzaaltje dat goed op weg is om naamsbekendheid te verwerven als hét post-rock podium van Nederland. Op deze zwoele lenteavond stonden daar twee post-rock formaties: Immanu El en All Shall Be Well (And All Shall Be Well And All Manner Of Things Shall Be Well). Geen gemosh dus, geen kapotgeblazen trommelvliezen, geen blauwe plekken, geen kapot geschreeuwde stem, maar rustige muziek om heerlijk bij weg te dromen.
Immanu El zou aanvankelijk met 65daysofstatic optreden, maar door een verandering in het tourschema van 65daysofstatic trad Immanu El alsnog in haar eentje op. Een aantal weken voor het concert werd All Shall Be Well echter als voorprogramma geregeld. Deze jonge, Nederlandse, band staat op het punt om haar debuut, RoodBlauw, uit te brengen. Rond half tien trapte de band af met het eerste nummer van het nieuwe album. Na de langzame orgelintro vloeide de gemoedelijke post-rock, die veel weg heeft van Explosions In The Sky, de concertzaal binnen. Meteen wisten de Haarlemmers het geringe aantal bezoekers mee te slurpen in een dromerige wereldreis van ongeveer veertig minuten.
Het nieuwe album werd integraal gespeeld en de muziek werd visueel ondersteund door een groot projectiescherm waar meeslepende animaties en spreuken op te zien waren. Dit bevorderde de sfeer al te meer en na de climax in het tweede nummer, There Will Always Be At Least A Thousand Things You Don’t Know (waar halen ze die lange titels toch vandaan?), was de band niet meer te stoppen. De heren speelden zeer zorgvuldig zodat geen enkele noot gemist werd, maar hierdoor bleef de show wel ietwat statisch. De toeschouwers maalden hier echter niet om, aangezien All Shall Be Well de muziek het werk liet doen. Na de majestueuze climax in Once There Was Legions was de show alweer afgelopen en konden er alleen maar positieve dingen over dit optreden gezegd worden. Op plaat klinkt de muziek ietwat kil, maar live komt deze post-rock volledig tot zijn recht. All Shall Be Well probeert vol goede moed de zeer gebrekkige Nederlandse post-rock scene leven in te blazen. Check deze band uit!
Na het overweldigende optreden van All Shall Be Well was het aan Immanu El om de avond op een passende manier af te sluiten. Het sympathieke vijftal begon enthousiast en zelfverzekerd te spelen na een gehaaste ombouwpauze. De band speelde op een aangenaam geluidsniveau een mix van het debuut They’ll Come They’ll Come en het popperige vervolgalbum Moen. Instrumentaal gezien wisten de Zweden het publiek te overtuigen, maar de vocalen verstoorden de dromerige harmonie grotendeels, omdat de zang zeer monotoon bleef en niet echt paste bij de instrumentatie. Door de eenzijdige zang leek elk nummer zonder verandering over te vloeien in het volgende nummer. Dit maakte het zeer moeilijk om in te haken op de dromerige muziek en hierdoor zakte de show na een half uur in. Daarnaast waren een aantal bezoekers genoodzaakt eerder weg te gaan om de laatste trein te halen, waardoor de concertzaal tegen het einde van de show aardig leeg liep. De band weefde daarom in rap tempo een handvol nummers aan elkaar, maar het kwaad was al geschied. Ondanks de goede geluidskwaliteit en sfeervolle lichtshow stelde Immanu El toch een beetje teleur.
In het geheel beviel dit avondje post-rock dus zonder meer, wat vooral aan het uitstekende optreden van All Shall Be Well te danken was. Laten we hopen dat undergroundavondjes zoals deze vaker in Nederland georganiseerd gaan worden, zodat het post-rock genre aan populariteit kan winnen.
Met dank aan Jesper Pronk voor de foto’s.
Links: