Iced Earth, Annihilator en Turisas – 01-11-2007, 013 – Tilburg
Een band die je één keer in de acht jaar ziet, eentje die je acht keer per jaar kunt zien en een openingsact die je eigenlijk helemaal niet wilt zien. Een gemêleerd gezelschap dus, maar bovenal een lekkere vette metalavond in Neerlands poptempel numero uno.
Als bovengetekende de grote zaal van 013 betreedt is Turisas al bezig de boel op te warmen. Het bonte gezelschap, met onder andere een prima klinkende violist en (fraaie) accordeonspeelster, is op pad om hun gloednieuwe album The Varangian Way te promoten en aan de reacties van het publiek te merken gaat hen dit prima af. De band wordt enthousiast toegejuicht en strooit hun folkmetal dan ook vol bravoure over de al lekker vol zittende zaal uit. Met rood-zwart beschilderde gezichten en omgehangen berenvellen trachten de oorlogszuchtige Finnen de aanwezigen de stuipen op het lijf te jagen. Ook al is het totaal mijn ding niet en ben ik blij als het gehuppel achter de rug is, muzikaal is het allemaal dik in orde, waarbij opgemerkt moet worden dat het zangwerk van Mathias Nygård wel erg magertjes is.
Het is een vreemde contradictie. Persoonlijk kan ik Annihilator al jaren niet meer betrappen op een album dat mij aanspreekt en toch beschouw ik de band nog altijd als een van m’n favorieten en gaan hun optredens mij nooit vervelen. Gelukkig is bandleider Jeff Waters ook uitstekend op de hoogte van wanneer de band haar creatieve piek had. Net als een half jaar geleden, toen de band in de aanhangwagen van Trivium plaatsnam, ligt het zwaartepunt van het concert op de eerste albums. Alison Hell zal tot in de eeuwigheid een hightlight in de metalgeschiedenis blijven en het volgens Waters uit 1953 stammende Never Neverland doet daar nauwelijks voor onder. Het enige verschil met zes maanden terug is, buiten de dit keer veel te korte speeltijd, de voor de 748ste keer gewijzigde line-up. Een weer eens volledig nieuwe ritmesectie, maar da’s ook al geen verrassing meer. Naast Waters lijkt zanger/gitarist Dave Padden toch wel een stabiele factor te zijn geworden en de frisse, jeugdige kop van Padden detoneert leuk met de doorleefd ogende Waters. Wat mij betreft is Annihilator met de Waters/Padden-tandem de komende jaren nog veelvuldig te aanschouwen op de Nederlandse podia. Wie er dan verder nog deel uitmaken van de band zal waarschijnlijk iedereen worst wezen, als de klassiekers maar worden gespeeld.
It’s been five years since we’ve been here, aldus Jon Schaffer. Was het maar waar! Acht jaar geleden is het alweer dat Iced Earth 013 vergastte met een marathonshow ter promotie van hun destijds nieuwe album, het in mijn ogen ondergewaardeerde Horror Show. Er is sinds die tijd enorm veel gebeurd binnen de band, zowel op persoonlijk als muzikaal vlak. Beperken we ons tot dat laatste dan is de positie achter de microfoon het meest delicate onderwerp. Matt Barlow ging de wereld verbeteren en Tim Owens verruilde Judas Priest voor Iced Earth. Het uitstekende The Glorious Burden verscheen en Owens leek de missing link op weg naar de absolute top. Een hernia bij Schaffer gooide echter roet in het eten en het werd akelig stil rond de band. Met Framing Armageddon pakken Schaffer en co. de draad echter weer overtuigend op en in Tilburg mogen we ons live laten overtuigen.
Als fan van Tim Owens heb ik een vreemd gevoel overgehouden aan dit optreden. Enerzijds zijn er de nummers van de laatste twee platen die ‘The Ripper’ overtuigend weet te brengen, zoals het waanzinnige Ten Thousand Strong (Jezus, wat een refrein!) of de complete Gettysburg-trilogy. Anderzijds zijn daar de Barlow-nummers, waarbij ik de stem van de originele vertolker enorm mis. Voor alle duidelijkheid, dit is geen kritiek op Owens, maar slechts een constatering. Prachtige nummers als My Own Savior, The Hunter of Watching Over Me lijken zonder de hartstochtelijke klanken geheel andere nummers met de veel meer op power leunende stembanden van de oud-priester. Vreemd genoeg verdwijnt Owens helemáál van het podium als Stormrider voorbijkomt, dat zelfs nog uit het pre-Barlow-tijdperk stamt en dat door Schaffer van leadzang wordt voorzien.
De volgepakte zaal lijkt, gelukkig voor de band, maling te hebben aan de bespiegelingen van uw ZM-scribent en juicht de heren hartstochtelijk toe. Terecht overigens, want met het optreden an sich is weinig mis. De ritmesectie is strakker dan de spijkerbroek van mijn voorbuurvrouw en een enthousiaste bassist Dennis Hayes zingt alles ‘op z’n Steve Harris’ mee. De band is godzijdank niet zo stom om de nieuwe plaat geforceerd door de strot van de aanwezigen te duwen en ‘vergeet’ uit de bandhistorie alleen Burnt Offerings te citeren. Het mag de pret niet drukken en het drieduizend-koppige publiek keert dan ook tevreden huiswaarts, met in het achterhoofd de belofte van Jon Schaffer dat het niet weer jaren gaat duren alvorens de band terugkeert. We houden het in de gaten.
Speciale dank aan Eugene Straver (Metal Experience) voor het belangeloos verstrekken van de foto’s in dit verslag.
Links: