Herder en The 11th Hour in Goes
21 december 2012, Podium ’t Beest
Nee, ik geloofde niet bepaald in het feit dat de wereld ten einde zou komen op 21 december 2012. Op het moment van schrijven ben ik ook nog eens blij dat ik gelijk had. Toch dacht ik op deze bewuste dag dat het verstandig zou zijn om mijn natuurlijke habitat, Zeeuws-Vlaanderen, tijdelijk te verlaten, gezien de lage ligging. Mocht er een tsunami langskomen, dan zit ik tenminste iets hoger. Het Zeeuwse Goes leek me een goed toevluchtsoord en podium ’t Beest kwam als beste uit de test voor het creëren van een soort Ark van Noach. Niet op de laatste plaats omdat er ook nog twee gerenommeerde bands op het programma stonden.
Rond de klok van negen was het allereerst de beurt aan The 11th Hour, de band die nog steeds geregeld door het leven gaat als “dat doomproject van Ed Warby”. Veel belangrijker is eigenlijk dat deze band live staat als een huis. De soms tergend langzame drumpatronen die gepaard gaan met loodzware riffs afkomstig van drie gitaristen en een bassist, vergezeld door de vettige en eveneens zware death-grunt van Pim Blankenstein (Officium Triste). Als ik een respectabele collectie rughaar zou hebben dan zou het als sierlijk zeewier langs mijn schouders dansen door de vibraties die dit collectief weet voort te brengen. Kenmerkend lange songs komen voorbij en beslaan beide platen van de band. Zo hoorde ik onder andere Tears of the Bereaved voorbij komen, afkomstig van Lacrima Mortis. Mooie momenten van afwisselingen worden gecreëerd door zuivere, cleane gezangen en hier en daar een mistroostig sample als begeleiding. Een gezellig gevulde zaal genoot zichtbaar van de imposante mix van death metal en doom, en nog veel belangrijker: het geluid was om van te smullen. Iets wat deze gelaagde band natuurlijk wel kan gebruiken.
Van het ene zwaargewicht naar het andere. Na een ombouwpauze en een korte soundcheck was het tijd voor Herder. Hoewel het leek alsof de zaal wat leger was geraakt, werd het wel in rep en roer gebracht door de weergaloze energie die van deze band afspat. De volumeknop leek nog wat meer te zijn opengedraaid en zanger Ché Snelting (u kent hem wellicht van Born From Pain) bleef het publiek continu ophitsen. Sludge met een hels karakter en een hardcorementaliteit. Genoeg reden om los te gaan op tracks van de onlangs uitgebrachte EP Horror Vacui en de naamloze langspeler uit 2011. Fans kennen het motto (Herder = Harder) van de band wel en datzelfde motto kwam ook vanavond weer prima uit de verf. Het was magistraal om te zien hoe ieder bandlid voor zich een keihard en agressief feestje neerzette op het podium en het zal me ook niet verwonderen dat er zo nu en dan wel eens een gitaarhals in iemands bakkes klettert. Dat maakt het alleen maar mooier om naar te kijken.
Twee bands en zes gitaristen later kwam de boel ten einde en kan ik bij deze terugkijken op een loodzwaar avondje. De verantwoordelijke bands verschillen veel van elkaar maar hebben tegelijkertijd enorm veel raakvlakken. Ik had in ieder geval weer genoeg moed om terug te keren naar het laagste gedeelte van de provincie. Tsunami of niet: Herder = Harder.
Links: