Helloween, Gamma Ray en Axxis in 013
7 januari 2008 – Tilburg
Een ouderwets avondje powermetal in 2008. ‘Hoeveel volk komt daar op af’,
bedenk ik me wanneer ik op weg ben naar 013. Uiteindelijk zal blijken dat er nog
genoeg volk op afkomt. Hoewel opener Axxis het moet doen met een
halfvolle zaal, kunnen we vanaf Gamma Ray toch wel spreken van een goed
gevulde zaal. Dat mede komt omdat het balkon dicht is. Hier en daar hoor ik
mensen mopperen dat het boven wel open mag maar ik ben van mening dat het zo
beter is. In ieder geval voor de bands. [Jaco]
Axxis
Aan Axxis dus de eer om de boxen op te warmen met de eerste (power) metal
geluidsgolven. Dit Dortmundse gezelschap is inmiddels alweer twintig jaar actief
in de Germaanse metalscene en viert dat met een nieuw album en de tour samen met
twee powermetal grootmachten, Gamma Ray en Helloween. En de keuze
voor Axxis als support is er eentje uit duizenden, want deze heren
sluiten bijna naadloos aan op het vervolg van de avond. Het publiek echter laat
het bij aanvang van de show nog deels afweten, zodoende start Axxis iets
over zevenen voor een halfvolle zaal. Het enthousiaste gezelschap liet zich
daardoor echter niet ontmoedigen; men richtte zich vooral tot het handjevol
fanatiekelingen dat zich vooraan amuseerde. Vooral zanger Bernard Weiss hield
betrok de aanwezigen bij het optreden, onder andere met een poging tot stukje
Nederlands, wat tot enige hilariteit leidde vanwege zijn typisch Duitse
uitspraak.
De nummers van de band leken echter bij het grootste deel van het aanwezige
niet bekend te zijn. Of het nu oud of nieuw werk betrof, massale reacties bleven
uit en dat terwijl de band de tracks prima ten gehore bracht. Het epische
karakter van de cd’s werd weliswaar niet geëvenaard, maar toch scoorden de heren
met een heel aardige sound een ruime voldoende. Vooral de zanglijn van Bernard
Weiss, occasioneel bijgestaan door Magica-zangeres Ana Mladinovici, bleef
goed overeind. Het overeind blijven van het zanggeluid komt overigens ook deels toe aan
gitarist Marco Wriedt, die zijn snaren aaide, in plaats van aansloeg. Overall
gezien deed Axxis het echter heel redelijk en omdat de zaal naarmate het
optreden vorderde steeds verder voorliep kwam de sfeer er ook beter in. Een
lekkere opwarmer. [Justin]
Gamma Ray
Kai Hansen’s Gamma Ray was voor mij een van dè bands op Earthshaker
festival, een half jaar na dato was het tijd voor een langverwachte rendez-vous
met deze Duitse powermetallers. De heren zijn inmiddels een studioalbum rijker;
nummers van Land of the Free II kunnen tijdens deze tour aan de
vertrouwde setlist worden toegevoegd. Wie er echter gedacht had dat nieuwe
nummers de show zouden beheersen, zat er flink naast zo bleek al vanaf het
begin. Met Gardens of the Sinner als opener brachten de heren het publiek
terug naar het jaar 1999, waarna er via New World Order en Fight,
met From the Ashes de stap naar het heden werd gezet. Een opvallende
keuze, maar het deed niets af aan de kracht en genialiteit van de show.
Want Gamma Ray stond op de planken zoals je mag verwachten van een
band met deze reputatie. Beter zelfs. Mede geholpen door een ijzersterk geluid,
wist het Duitse gezelschap de (inmiddels volgelopen) zaal met een fantastische
show helemaal voor zich te winnen. Vooral Kai Hansen, die naast zijn gitaar- en
zangpartijen ook nog de rol van frontman vervuld, leek zich volledig thuis te
voelen op Nederlandse grond. Vocalen waren dik, dik in orde en zijn vingers
vlogen ogenschijnlijk eenvoudig over zijn zessnaar, die via boxen een stevige
dosis powermetal de zaal in stuurde. Maar ook de overige Gamma Ray leden
verdienen credits, want zelfs met een goede frontman staat of valt en band als
geheel. En als geheel stond het. Klassiekers als Somewhere out in Space
(kippenvel!) en Valley of the Kings waren puur genieten, terwijl met
Heavy Metal Universe dankzij een aanstekelijk enthousiasme van de heren het
dak eraf werd geblazen.
Als special guest kreeg Gamma Ray gelukkig ruim de tijd, want elke
minuut was er een om gekoesterd te worden. Met een super geluid in combinatie
met een fantastische show waren het deze heren die de avond stalen.
[Justin]
Helloween
Dan is het de beurt aan Helloween. Na een gedeeltelijk nostalgisch intro
opent de band met Halloween! Meteen wordt duidelijk dat zanger Andi Deris
geen slechte zanger is, maar niet alle hoge partijen haalt. Vaak vangt hij dit
op door de melodie lager te zingen. Indien hij probeert om de hoge regionen wel
te bereiken zit hij er vaak tegenaan en dat is niet echt prettig om naar te
luisteren. De rest van de band doet zijn ding waarbij vooral bassist Markus
Grosskopf weer erg op dreef is. Ook gitarist Sacha Gerstner beweegt zich
redelijk actief over het podium. Dat kan echter niet gezegd worden van de heer
Michael Weikath. Deze meneer schijnt het belangrijker te vinden om zijn peuk op
te roken dan een degelijke prestatie neer te zetten. Bijna geen enkele solo die
deze meneer speelt, wordt goed gespeeld. Zou het liggen aan het feit dat hij een
soort van Michael Schenker (wit/zwart) gitaar heeft en hij ook danig onder
invloed op het podium staat? Feit is dat de ‘nieuwe’ tweede gitarist zich
beduidend beter presenteert en middels zijn soli een groot gedeelte goed maakt.
Deze soli speelt hij op vele verschillende Dean gitaren en zijn sponsor zal hier
blij mee zijn want het publiek heeft aardig wat Dean gitaren voorbij zien komen
op deze avond.
Binnen de setlist wordt aardig wat afgewisseld tussen songs uit de Deris-tijd
en de periode ervoor. Sole Survivor, If I Could Fly, Where The Rain Grows
en de enige gespeelde song van het Keeper 3 album The King For A
Thousand Years uit de Deris periode. A Tale That Wasn’t Right, Eagle Fly
Free en Dr. Stein uit de vroegere periode. Al met al een leuke
setlist waarin de band laat horen waarom ze al zoveel jaar bestaan.
Jammer genoeg denkt de band dat dit niet genoeg zou zijn geweest voor het
optreden dus is er een humor-act in de set ingebouwd. Alsof het niet al grappig
genoeg is om naar het vaak zwaar verveelde gezicht van Weikath te kijken,
krijgen we een act met dwergen. Deze hoog pratende dwergen voeren een kunstje op
waarin wat oude klassiekers voorbij komen (zij het verkracht natuurlijk) maar
gelukkig komt de heer Weikath daar een einde aan maken. Eventjes denk ik dat ik
moet mijn mening over deze man toch nog bij moet schaven,maar helaas. Hij knalt
weliswaar alle dwergen af maar vraagt daarna om meer drumsolo. (We hadden net
voor het stukje een korte drumsolo gehad). Ik snap best dat een drummer ook wel
eens wat wil laten horen en zien maar dit duurt echt veels te lang. Van het
nieuwe stevige album worden maar twee nummers gespeeld. De pop-achtige song
(tevens single) As Long As I Fall en The Bells Of The 7 Hells. De
toegift bestaat uit een medley van onder andere Perfect Gentleman (met
meezingstuk voor het publiek), Power en een stukje uit het magistrale
Keeper Of The Seven Keys. De tweede toegift bestaat uit Future World
en I Want Out. Deze worden uitgevoerd met een aantal leden van Gamma
Ray. Het is erg leuk om deze twee groepen samen op het podium te zien staan.
Het komt niet echt over als een ‘Hey we staan weer gezellig samen te spelen’
maar als aflsuiter van deze avond toch wel een kleine kers op de taart. [Jaco]
Opvallend was dat er veel jonge bezoekers waren naast de oude garde die zowel
de nieuwere- als de oude songs mee brulden. Met betrekking tot Helloween
wel de volgende kanttekening: Het toneelstukje inkorten alsmede de drumsolo. Dan
hadden we makkelijk nog wat nieuw werk van het laatste album kunnen horen.
Verder (ik weet het hij doet het al jaren zo): geef die Weikath een goede schop
onder zijn reet en verwijder zijn asbakhouder van zijn microfoon standaard zodat
de man zich weer gaat focussen op zijn gitaarspel. Ik heb het hem vroeger horen
doen dus hij kan het wel. Nu alleen nog een beetje meer motivatimiddel in hem
stoppen. Verder was het een leuke geslaagde powermetal maandagavond, waarin
bleek dat er nog voldoende fans zijn die van deze muziek houden en gelukkig
maar! [Jaco]
Links