Heidenfest
vrijdag 7 november 2008 – Waerdse Tempel, Heerhugowaard.
De band die de aftrap doet vandaag heet Grimhorde. Een Nederlandse band die door een soort van internetverkiezing vandaag aan de line-up werd toegevoegd en op een tijdstip (16.30) mag spelen waarop het grootste gedeelte van het publiek nog op zoek is naar de enigszins verstopte locatie. Ondankbaar werk dus voor deze zes mannen en een vrouw tellende band.
Grimhorde sluit prima aan bij de rest van het programma. Ze betreden het podium met ontbloot bovenlijf (op de toetseniste na dan) en beginnen de korte set. Het geluid is nog niet helemaal oké en zingt en fluit zo nu en dan wat rond, maar verder laat de band zien, dat ze niet voor niets gekozen zijn om hier te staan. Muzikaal en qua compositie staat de boel als een huis. Ik ben met name onder de indruk van de cello en het subtiele gebruik van de toetsen. Vocaal ben ik daar waar het gaat om de cleane zang wat kritischer, het kan door de geluids-afstelling komen, maar dat gedeelte klinkt wat iel. Ook de presentatie is nog wat verlegen en onwennig. De vooral Keltisch-georiënteerde folk in een metalen jasje doet het prima en al met al is dit gewoon een leuk optreden van een beloftevolle band. Gewoon leuk om ook in dit genre weer eens een band van vaderlandse bodem live te mogen ontmoeten. Aan een demo wordt overigens gewerkt volgens de site van de band en die zou eind van het jaar moeten verschijnen.
Tot eenieders verrassing is het nu de beurt aan Månegarm, deze band heeft zonder enige vooraankondiging van plaats gewisseld met Catamenia. Beetje sneu voor de later aankomende fans, zeker als er ook nog eens nergens een berichtje hangt. Verder maakt het niet zoveel uit hoor, ik vermaak me evengoed wel met de muziek van deze Zweden. Met het noemen van de nationaliteit kom je ook direct bij een hekel punt, want alle teksten zijn ook in de landstaal en dus, voor mij in ieder geval, niet te verstaan. Het benoemen van songtitels wordt dan ook voor iemand die niet zo goed thuis is in de muziek van deze band een schier onmogelijke opgave en dat laat ik dan ook maar achterwege.
De zaal is nog steeds niet rijk gevuld en het is voor de band ook haastwerk om nog een redelijke setlist te spelen in het halfuurtje dat hen gegund is. De Zweedse viking metal kleunt er wel lekker in en dendert stevig door. Ik geniet vooral van het fraaie drumwerk. Het eerste feestje voor het podium wordt gelukkig ook gebouwd en het begint gezellig te worden. Månegarm speelt ondertussen met onverminderd enthousiasme ook nog wat materiaal van het nieuwe album Nattväsem, dat in januari moet gaan uitkomen. Als de band nog een nummer ter gehore wil brengen, krijgt men van de stage manager te horen dat dat niet kan, dus is het optreden vrij plotseling afgelopen. Maar een leuk optreden was het.
En dan is dus wel de beurt aan Catamenia. Tot mijn grote verbazing wordt een picknicktafel en een aantal stoelen het podium opgedragen en daar nemen een stuk of zes mensen aan plaats met een meegenomen krat bier om daar gedurende het optreden te drinken, te praten en mee te zingen en als de bandleden even niets te doen hebben, schuiven ze aan bij de club. De band staat dus opgesteld rond de picknickplek en doet zijn muzikale ding, zich onderhoudend met publiek en podiumgasten. Bizar, maar wel leuk gevonden. Muzikaal kan ik het allemaal wat minder plaatsen. Qua uitstraling en feel hoort het hier ongetwijfeld thuis, maar qua muziek?
Finse black metal, het publiek zit er niet echt op te wachten en reageert nogal lauw, op een groepje enthousiastelingen voor het podium na. Op het podium wordt een eigen feestje gebouwd en wordt er hard gewerkt om er een leuk optreden van te maken. Het nieuwe album VIII – The Time Unchained wordt aangekondigd en er wordt een nummer van gespeeld genaamd Alive… cold… dead!. Wel een geslaagd optreden met een prima geluid, maar niet helemaal op zijn plaats naar mijn mening.
Al vrij snel staat de volgende band klaar en dat is Equilibrium. Ook de Germaanse volkscultuur weet zich vanavond dus vertegenwoordigd. Helaas werd voor het optreden bekend gemaakt dat de drummer in het ziekenhuis lag en dat de drumpartijen op tape waren gezet. Het lijkt geen logische stap om te komen tot een leuk en spontaan optreden en ik verwachtte er dan ook niet zo heel veel van. Toch bleek het allemaal wel mee te vallen. Het optreden van Equilibrium was zo slecht nog niet.
Collega Ralph Plug gaf de in juli van dit jaar verschenen cd Sagas een zeer hoge waardering mee en roemde de band verder wat betreft de combi van Duitse folk en blackmetal. Toch moet ik eerlijk zeggen dat dat live niet wordt waargemaakt. Niet alleen de drums komen van een band, ook de panfluit en ander instrumentarium is op het podium niet te vinden en komt van band of uit het keyboard en dat vind ik toch echt wel een minpunt. Daardoor gaat nogal wat van het folk karakter van de muziek verloren. dat maakt de band meer tot een “gewone” blackmetal band en klinkt het geheel nogal hard en voortrazend en meer voor de liefhebbers van het extremere metal geluid. Wel een aardig optreden van deze band, maar niet helemaal wat ik er van gehoopt had. Ik kan me echter zo voorstellen dat een hoop mensen dat niet met me eens zijn.
De boel loopt nog steeds behoorlijk op schema en daarom staat nu Thyrfing alweer op het podium. Speciaal voor deze avond aan het programma toegevoegd en wat mij betreft ook echt een toegevoegde waarde en bovendien een band die in een programma als dit thuis hoort. Misschien wel wat minder Viking als in het verleden, het totale muzikale plaatje is er niet minder op geworden. We zitten wel in de prijzen vanavond wat betreft de teksten, want ook bij deze band is het weer Zweeds. Toch maar eens een NTI-cursusje Zweeds voor beginners er tegenaan gooien?
Langer dan veertig minuten mag de pret helaas niet duren, toch valt er genoeg te genieten. Het geluid staat als een huis en ik ben vooral al snel onder de indruk van het snoeiharde, maar mooi gevarieerde drumwerk, maar ook van de fraaie songstructuren en de vaak wat slepende maar toch swingende en zwiepende sound. Ook het publiek in de inmiddels wel aardig volgelopen zaal reageert lekker. Op de setlist ook een nummer van de nieuwe cd Hels Vite. Ik vond het wel een lekker optreden van Thyrfing.
Tijd voor een muzikaal feestje, dus maak plaats voor Eluveitie. Ik geef direct toe dat ik een zwak heb voor de meer feestelijke rock en metal en bovendien ben ik ook niet vies van een leuke show op het podium. Niet moeilijk te raden dus dat Eluveitie een van de hoofdredenen was om naar Heerhugowaard af te reizen. Wel was ik erg benieuwd hoe onze Zwitserse vrienden het er live af zouden brengen zonder de Kirders. Wel, muzikaal meer dan prima, qua toonaangevende aanwezigheid op de bühne worden de mannen wel gemist, tenminste dat vind ik.
Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Eluveitie concentreert zich vooral op de muzikale perfomance en dat werpt zijn vruchten af. Het geluid is goed en het uitgebreide instrumentarium is heel goed te onderscheiden. Krachtig en helder geluid met veel duidelijke traditionele folk elementen en toch nergens induttend. Natuurlijk worden de feestjes in de zaal volop gevierd, maar wat ik vooral mooi vind om te zien is dat overal in de zaal buiten de gebruikelijke pit mensen individueel of in een klein groepje helemaal opgaan in de muziek, ieder op zijn eigen manier, ritmisch of a-ritmisch bewegend, met de haren zwaaiend of intens meebrullend. Prachtig. Ik vond het een zeer geslaagd optreden.
Altijd goed voor een intense muzikale ervaring. Primordial maakt zijn altijd weer indrukwekkende entree. Ik heb nu een aantal optredens van deze band mee mogen maken en ik word een beetje heen en weer geslingerd tussen bewondering en vrees. Het geluid van Primordial is zo hefitg, hard, intens en doordringend dat het mij soms beklemt en beangstigt en dat ik wil weglopen om me te onttrekken aan deze ervaring. Aan de andere kant is de performance zo mooi en de band slaagt er iedere keer weer in om op een geloofwaardige manier een stuk historie van het Ierse volk vorm te geven.
Van de nieuwe cd To The Nameless Dead speelde de band Gallows Hymn. Verder speelde men o.a. The song of the Tomb, Sons Of The Morrigan en mijn persoonlijke favoriet The Coffin Ships. Indrukwekkende verhalen stuk voor stuk en steeds weer op imponerende wijze gebracht. Het geluidsniveau bereikte bijna de pijngrens en de bassen deden de maag beven. Het hoort allemaal bij het behoorlijk intimiderende geluid van deze band. Dat maakt Primordial zo aantrekkelijk, ook vandaag weer.
En dan de headliner. De Finse warriors van Finntroll krijgen al direct een warm onthaal van het publiek. De humppa metal liefhebbers zijn op dit tijdstip duidelijk in de meerderheid en van het begin af aan klaar om een heftig feest te bouwen. Natuurlijk werken de mannen van Finntroll daar graag aan mee. Qua persoonlijkheid en uitstraling haalt zanger Vreth, naar mijn mening, het nog steeds niet bij zijn voorganger. Over zijn vocale capaciteiten valt echter niet te klagen. Ook de rest van de band mag over het geluid niet klagen. Het klinkt allemaal gewoon goed.
Vergeleken met het laatste optreden van Finntroll dat ik heb mogen bijwonen (Graspop 2007) vond ik het allemaal qua geluid wat steviger en meer duister. Vaak sneeuwt de duistere, donkere kant van de muziek van deze Finnen wat onder bij het humppa gehalte. Dat is deze keer zeker niet zo. Natuurlijk worden feestgangers op hun wenken bediend met onder andere Nattfödd en Trollhammaren. Maar de heftige, felle pit komt bij de rest van het optreden ook danig aan zijn trekken. Helaas moet ik enigszins voortijdig het strijdtoneel verlaten. Toch vond ik het optreden van Finntroll vanavond sterk en overtuigend.