Head Automatica & The Used – Melkweg
27 mei 2007 – Amsterdam
Drie dagen na het teleurstellende concert van Silverstein sta ik vanavond met dezelfde doelgroep in de Melkweg.
The Used die nog niet zo lang geleden het nieuwe album Lies For The Liars uitbracht wist hiervoor al twee zeer succesvolle platen onder de namen The Used en In Love And Death op de markt te brengen.
Logisch dus dat als ik aankom bij de zaal de rij een flinke vorm heeft gekregen.
Vanavond is het de beurt aan Head Automatica uit New York om het publiek op te warmen en dat lukt ze aardig.
Qua stijl sluit het absoluut niet aan op de hoofdact van vanavond maar hun elektronische rock/pop swingt lekker waardoor je geen moment stil kan blijven staan.
De verbouwing van de grote zaal is misschien qua ruimte en apparatuur een goede zet geweest maar dat hoeft niet meteen te betekenen dat dit bijdraagt aan de kwaliteit.
Het geluid is tijdens dit optreden namelijk zeer matig en verschrikkelijk hard waardoor je niet normaal en relaxed kan kijken en luisteren.
Een punt waar de melkweg misschien wat meer aan heeft dan de band zelf want daar valt mede door hun energieke show verder weinig op aan te merken.
Een zeer interessant bandje waarvan het me niks zal verbazen als deze binnenkort grote radio hits gaat scoren.
The Used is één van de grootste bands in zijn genre.
Het lukt ze dan ook om op een woensdagavond de grote zaal goed vol te krijgen.
Veel vooral zeer jonge gespannen gezichten en een enorme stilte vormen er als de lichten uitgaan en een intro wordt ingestart.
Kort daarna komen de gitarist, bassist en drummer onder een luid gejuich het podium op om over het intro een instrumentaal stuk te spelen.
Dat de band vooral geliefd is bij de jonge dames bewijst maar als zanger Bert McCracken onder luid gekrijs en geschreeuw het podium betreed.
(Op een één of andere manier zijn zangers in de ogen van jonge dames belangrijker dan een band)
De band gaat vanavond succesvol van start met het nieuwe nummer The Bird And The Worm en heeft het publiek vanaf dat moment meteen in de palm van hun hand.
Als de band echter het nummer Take It Away instart gaat de hele zaal ondersteboven.
Het geluid is inmiddels iets verbeterd maar nog steeds niet top maar door de zeer enthousiaste podium presentatie en de goed gebekte frontman (constant grapjes makend, publiek vaak bedanken en zelfs een heuse hiphop rap die alleen maar uit voedsel namen bestaat) irriteer je je er compleet niet meer aan.
Andere nummers die vanavond nog gespeeld werden waren o.a. Liar Liar (Burn In Hell), Tate Of Ink, All That I’ve Got, Hospital, A Box Full of Sharp Objects, Another One Bites The Dust (cover Queen) en als afsluiter het akoustische On My Own en een nummer door de zanger alleen op akoestische gitaar die die op zijn twaalfde schreef.
Naar mijn mening duurde dit optreden veel te kort en had er zeker nog een half uur extra gespeeld mogen worden! Wat een band..
Links: