Het was onder vrij grote belangstelling dat Halestorm op 1 oktober Tilburg aandeed, want 013 was compleet uitverkocht. Dat de machine van de familie Hale op volle toeren draait kan moeilijk ontkend worden dus trokken wij daarheen. Zelfs op een maandag zijn wij dus tot zulke dingen bereid.
De avond wordt afgetrapt door Devilskin, een Nieuw-Zeelands gezelschap dat de laatste tijd hoge ogen gooit en al een paar platina schijven aan zijn muur heeft hangen. De vraag blijft echter wel waarom? De zangeres lijkt, zoals collega Ruth die avond opmerkte, zo weggelopen uit K3, compleet met debiel kleedje en debiele danspasjes. Haar letterlijke woorden waren: ‘overdag vermaakt zij de kleinsten en meest onschuldigen in onze samenleving, maar bij het vallen van de nacht danst zij eigenwijs uit de maat en slaakt kreten die uw trommelvlies angst aanjagen’. Ik had het niet beter kunnen verzinnen! Dat zou allemaal nog zo erg niet zijn moest het wicht er vocaal iets van terecht brengen. Let wel op, ze kan behoorlijk zingen, alleen gebruikt ze die stem op zo’n cleane, steriele manier dat je er na één nummer spontaan roos in je schaamhaar van krijgt! Als ze dan ook nog meent tussendoor te moeten grunten kan je daar maar één conclusie uit trekken: oei, Bambi wordt kwaad! Sorry Bambi. Muzikaal is alles heel simpel samen te vatten: dit is eenheidsworst die op sommige, toch vooral Amerikaanse, radiozenders wel massaal zal aanslaan. Wij, bij Zware Metalen, noemen zoiets bagger.
De groep waar iedereen vanavond voor komt is behoorlijk populair geworden de laatste jaren. Broer en zus Hale timmeren al van hun prille puberteit aan de weg en dat werpt nu eindelijk de vruchten af waarop ze zo hoopten. Respect daarvoor, zonder meer. Men heeft op deze tour een nieuwe cd te promoten en dus mogen we wel wat nieuw werk verwachten vandaag.
Lzzy Hale wandelt alleen het podium op en opent ijzersterk met I Get Off, dat overgaat in Do Not Disturb. Best indrukwekkend begin! Als dat zo verder gaat wordt het echt wel goed. Maar het gaat zo niet verder. Telkens wanneer de sfeer er een beetje inkomt jaagt men daar een nummer van de laatste cd Vicious achteraan dat zowat niemand kent, dus valt de boel plat. Zeven nieuwe songs spelen ze. Zeven! En die zijn heus niet allemaal goed. Zoals de laatste worp van de groep ook niet helemaal goed is.
Het is wachten op Amen, al voorbij halfweg, vooraleer je eindelijk iets krijgt dat aan je ribben blijft plakken. En hier wringt het schoentje bij dit Halestorm: het beklijft allemaal niet zo. Het is goed en met overtuiging gebracht, zonder meer. Broertje Hale slaat inderdaad met grote kracht en verkoopt veel show achter dat drumstel, maar wàt hij drumt is heus niet zo bijzonder. Het niveau van een gemiddelde thrashdrummer (nee Lars, jij niet) haalt hij niet. En zo is het met heel de groep gesteld. Ze weten het te brengen maar de groepsleden zijn muzikaal heus geen uitschieters. Ook Lzzy Hale niet. Men wil haar opwerpen als een van de beste rockstemmen van het moment maar dat slaat nergens op. Ze kan een aardig potje zingen en ze kent de trucjes om dat indrukwekkender te laten lijken dan het is, maar de beste? Ik kan hier spontaan 10 vrouwelijke rock- of metalzangeressen noemen waar mevrouw Hale met open mond zou staan naar kijken. Maar dat hoeft er eigenlijk niet toe te doen moest het geheel live als een beest te keer gaan. Maar het is afgelikt, totaal niet spontaan en tot in de kleinste details ingestudeerd. En de ‘I love you, Tilburg’ en ander pseudo-spontaan gelul horen er uiteraard ook weer bij. Nuja, dat doen ze allemaal. Zucht. Wie zo af en toe eens een concertje meepikt zal hier ongetwijfeld allemaal intrappen en het geweldig vinden. Wie zoals ondergetekende heel veel live gaat bekijken krijgt het er vooral van op de heupen. Dus misschien moet ik wat milder zijn en een paar dingen door de vingers zien.
Dus neen, Halestorm is live niet slecht, maar meer dan dat stelt het niet meer voor. Dat bewijzen de oudjes die af en toe gespeeld worden. Ze klinken harder en gebalder en bevatten nog een soort heilig vuur dat ondertussen in een led-lampje veranderd is. Het altijd nadrukkelijk aanwezige decolleté van mevrouw Hale vertoont voortaan meer diepgang dan haar nummers. Wat ze na die eerste cd hebben uitgespookt bulkt van de clichés en elke cd worden die wat uitdrukkelijker. Amerikanen vreten daarvan, maar hier staan we daar toch al iets minder op te wachten. Dit zijn nummers die duidelijk voor airplay geschreven zijn, wat ook duidelijk blijkt uit het publiek vanavond. Dit is geen metalpubliek, dit is een FM-zender publiek. Niets mis mee, maar het toont wel dat deze groep ondertussen ver afgedreven is van waar ze oorspronkelijk voor stond. Of denkt nog voor te staan. Het succes is hun gegund, maar met metal heeft het zo onderhand geen bal meer te maken.
Foto’s:
Datum en locatie:
1 oktober 2018, 013, Tilburg
Link: