Graveyard, Earthless & Witch
17-04-2008, Vera Groningen
In een nagenoeg lege Vera staan een aantal verloren zielen verwachtingsvol naar het podium te staren. Het wachten is op het Zweedse Graveyard die hun psychedelische rock komen presenteren in de gezellige stad Groningen. Overduidelijk zonder haast betreedt het viertal het podium, de band lijkt over een tijdmachine te beschikken en brengt het publiek tijdens de eerste tonen terug naar de jaren 70. Vernieuwend is het niet te noemen, bands als Witchcraft, Cream en Black Sabbath hebben dit kunstje al eerder geflikt. Toch rockt Graveyard de spreekwoordelijke pan uit! Bassist Rikard Edlund lijkt zo zijn eigen feestje te hebben en gaat als een bezetene tekeer op zijn bas terwijl tegelijkertijd drummer Axel het gehele optreden niet meer kan stoppen met glimlachen. Dit in combinatie met de retro zang van Joakim Nilsson zorgt voor veel enthousiasme in de zaal, terecht want naast de prima nummers is het gewoon leuk om deze band aan het werk te zien.
Na dit optreden is er een korte pauze, waarbij het podium wat voller wordt gebouwd met meer speakerkasten en er van drumstel gewisseld moet worden. Vera is ondertussen al aardig aan het volstromen en zo nu en dan dringt er een vlaag Hollandse groente geur mijn neus binnen. Zonder enige aankondiging begint de band Earthless en het is zwaar, zwaar vergeleken bij de eerdere rock van Graveyard. Deze band uit San Diego start een lange instrumentale trip bestaande uit twee nummers, tussen zoemende versterkers en heftige gitaarrifjes. Ik ben met name onder de indruk van drummer Mario Rubalcaba die zonder enige adempauze van begin tot eind onvermoeid blijft door spelen. Het publiek kijkt ademloos toe hoe deze band in extase op het podium staan te rocken en toe werkt naar het einde. Langzaam nemen de riffjes af, gaat het drumwerk trager maar blijft de band voortslepen, om plotsklaps te stoppen in een zwaar aanvoelende stilte. Het duurt een paar seconden voordat het publiek weer terug op aarde lijkt te landen, helaas de band is klaar met hun set, het publiek neemt afscheid van dit intense optreden met een verdiend applaus.
Met ondertussen een fikse uitloop qua tijdschema, is het tijd voor Witch. Deze band uit de Verenigde Staten met J. Mascis in de gelederen (op drums), bekend van Dinosaur Jr. speelt stonerrock geïnspireerd op de jaren ’70. Zo overduidelijk gebruik maken van die tijdmachine zoals bij Graveyard deed Witch niet. De band maakt een wat statische, bijna saaie indruk op het podium en het geluid is ook niet geweldig te noemen. Met name de gitaren en de ietwat schelle zang komen niet goed op mij over, wat ik vreemd vind na het vette geluid van de vorige twee bands. Toch weet deze band mij ook te overtuigen, het geluid wordt bijgesteld en alles lijkt op zijn plaats te vallen. De groovende baslijnen en de vele strakke, slepende gitaarsolo’s houden mijn aandacht vast. Deze band klinkt behoorlijk authentiek, plug in and play baby! Het publiek laat zich lekker meeslepen op de dansbare nummers van Witch. De vier mannen laten veel horen van het pas uitgekomen Paralyzed, zoals Gone, Mutated, Sweet Sue, Old Trap Line, maar ook het titelloze debuutalbum wordt niet overgeslagen met onder andere Seer, Black Saint en Souls of Fire. Ik betrap mezelf er op dat ik de melodieën dagen later nog steeds aan het meeneuriën ben.
Links: