Gorefest, The Monolith Deathcult
12 oktober, Waterfront – Rotterdam
Helaas heb ik de eerste band Before The Fall compleet gemist. Dat is niets voor mij maar de files in en om Rotterdam zorgden ervoor dat ik te laat aankwam bij Waterfront. Aangezien ik een interview met Ed Warby had, kon ik niet anders dan de eerste band missen. Het interview met Gorefest stond al een tijdje op de lijst maar wegens drukke werkzaamheden van zowel band als ondergetekende kwam het er iedere keer niet van en deze keer zou het dan dus wel gaan gebeuren.
De tweede band The Monolith Deathcult is dan de eerste band die ik te zien en vooral te horen krijg. De band heeft een ietwat statische podiumpresentatie en moet nog wel een beetje wennen aan de houding van de Rotterdammers. Een afwachtende houding en een meter of twee tussen band en publiek is het grootste gedeelte van de set het geval. De band laat zich hier niet door uit het veld slaan en spreidt een vette bak herrie uit over het publiek. Opvallend zijn de vele blastbeats en die we te horen krijgen in de set. De band speelt een set waarin geciteerd wordt uit eigen werk: onder andere The Deserved Reputation Of Cruelty en Army Of The Despised krijgen we te horen. Wellicht dat hun muziek toch iets te hard is voor het aanwezige publiek? De band benut elke seconde van hun speeltijd om te laten horen waar ze voor staan. Tegen het einde van de set, bewegen de voorste rijen wel en hebben de heren het publiek toch weten te overtuigen want het gat is gedicht.
Een zeer snelle change-over zorgt ervoor dat Gorefest al snel ten tonele verschijnt. De zaal is inmiddels goed gevuld. Het publiek zet nog een stapje naar voren en de band opent met The Glorious Dead gevolgd door State Of Mind. Aan het gepit en gebang te zien, is het publiek hier erg blij mee. Later zal blijken dat de band heeft gekozen voor een setlist waarin ‘beuken’ voorop staat. Nummers van Soul Survivor en Chapter 13 zijn niet terug te vinden in de setlist. Ook van het niet verkeerde Erase wordt maar één song gespeeld. De band staat hier natuurlijk om het nieuwe album Rise To Ruin te promoten. Een derde van de setlist bestaat dan ook uit songs van dat album waaronder het titelnummer, maar ook het langere Babylon’s Whores. Tijdens die laatste song, kan het publiek eventjes op adem komen want de vaart zit er goed in en tijd om op adem te komen is er verder nagenoeg niet. Ed’s drumspel bereikt ongekende hoogtes en al spelend houdt hij de boel retestrak bij elkaar. Boudewijn excelleeert ditmaal niet op de Gibson die ik van hem gewend maar op een Gibson Flying-V!
Voor het album La Muerte werd niet zoveel getourd en ook daar worden aardig wat nummers van gespeeld. Zowel de snellere songs als For The Masses en When the Dead Walk the Earth alsmede het tragere You Could Make Me Kill (nog steeds een persoonlijke favoriet: wat een mooi middenstuk) komen voorbij. Jan-Chris kijkt geregeld met een tevreden vuile grimas in het publiek en geniet zichtbaar van het enthousiaste Rotterdamse publiek, net als de andere bandleden overigens. De muziek staat als een huis maar klinkt lekker losjes en ontspannen.
De band heeft met het laatste album hoorbaar een stap voorwaarts gezet in de oude richting. De nieuwe songs sluiten in dat opzicht naadloos aan bij de oudjes als Reality Is When You Die en Confessions Of A Serial Killer. De band geeft een zeer professioneel visitekaartje af, zowel in spel, presentatie als gebruik van de rookmachine (heeft dat ding wel uit gestaan?). Het optreden is voorbij voordat je er erg in hebt. Jan-Chris sluit af met de woorden:’Wij waren Gorefest maar hij mag van mij rustig zeggen: Wij zijn Gorefest want van deze band is er maar één.
Eus van The Metal Experience was zo vriendelijk om wat foto’s aan te leveren waarvoor natuurlijk eeuwige dank!
Links: