Flying Colors en Beardfish in Tilburg
013, 20 september 2012
Op 20 september passeerde in de 013 met Flying Colors een band waar je gerust U tegen mag zeggen. Geen groep met uitgebreid oeuvre, maar een type ‘all-starband’ waar er nooit genoeg van kunnen zijn. Met al lang bewezen topmuzikanten als Mike Portnoy, Neal en Steve Morse, Dave LaRue en de in Europa iets minder bekende, maar daarom niet minder degelijke zanger Casey McPherson, weet je op voorhand dat je een avond kwaliteit krijgt voorgeschoteld. Het concert kreeg enkele dagen voordien trouwens een extra gouden randje toen bekend werd dat de band de show in Tilburg zal opnemen voor een toekomstige dvd / Blu-Ray release!
Eerst was het de beurt aan support (oftewel ‘special guests’ zoals dat tegenwoordig beleefd heet) Beardfish. Klokslag 20:00 uur trapten de Zweden af in een goed gevulde en nog beter verwarmde Dommelsch Zaal. Het is de tweede keer dat de mannen Tilburg aandoen, na een eerdere passage in de toenmalige Bat Cave in 2006. Hetgeen meteen opvalt is niet alleen het kraakheldere geluid, maar ook de spelkwaliteit en het plezier van de afzonderlijke leden. Vooral bassist Robert Hanssen voelde zich duidelijk als een vis in het water.
Beardfish maakte met het recente The Void een naar hun maatstaven zwaar album en ik was ervan overtuigd dat dit live ongetwijfeld goed tot zijn recht zou komen. Maar helaas lag met onder andere The Hunter en Awaken The Sleeping de nadruk in hun vijf tracks lange setlist op eerdere, meer jazzy stukken. Natuurlijk geen slechte muziek, maar toch een vreemde keuze, gezien negentig procent van de bands op tour vooral hun laatste schijfje wil promoten. En ondanks dat de sfeer er bij het publiek eigenlijk vanaf het begin goed inzat, was het duidelijk dat net de hardere stukken en dan vooral het afsluitende Voluntary Slavery van hun reeds aangehaalde laatste album, op de meeste bijval konden rekenen.
Maar goed, de hoofdact dan… Eén voor één stapten de gerenommeerde muzikanten de bühne op, telkens onder luid onthaal. De show trapte af met de ritmesectie, die vervolgens Blue Ocean, het speelse openingsnummer van de titelloze debuut-cd, inleidde. Van dat moment wist iedereen al dat dit een fantastisch muzikaal hoorspel zou worden! Elk instrument stond perfect afgesteld en was duidelijk hoorbaar. Meteen na deze opening breidde Flying Colors er met Shoulda Coulda Woulda het meest heavy nummer van het album aan vast. En net als het nummer zelf, donderde het enthousiasme erna door de zaal.
Hierna nam voor het eerst Mike Portnoy het woord. Niet alleen verkondigde hij zijn liefde voor het Tilburgse publiek (iets vrij standaards, maar zijn tweet na de show doet vermoeden dat hij het hier absoluut meende), maar hij kondigde ook aan dat de band naast hun eigen materiaal ook zal grasduinen in elk van de leden hun verleden. Alsof deze annonce nog nodig was om het publiek warm te maken! Eerste aan de beurt was een nummer van Endochine, de voormalige band van McPherson. Niet het meest memorabele nummer van de avond, maar het was wel het echte startschot voor de lichtvoetige progrock/pop-pareltjes die nog zouden volgen. Zo zijn daar bijvoorbeeld The Storm en vooral Kayla, die ook live bewezen over het nodige hitpotentieel te beschikken. In feite zijn dit eigenlijk poprocknummers, maar een band als deze tilt ze via een solootje van Steve Morse hier of likje van LaRue daar, echt naar een hoger niveau. Flying Colors bewijst zo dat pop echt geen vies woord hoeft te zijn.
Nadat de virtuozen zich individueel konden uitleven in de Dixie Dregs-cover Odyssey en daaropvolgend Forver In A Daze, volgde het meest breekbare moment van de avond. Tijdens de solo-uitvoering van klassieker Hallelujah door McPherson, hoorde je een speld vallen. Uiteraard is dit een massaal gecoverde plaat, maar weinigen die met zo’n aangenaam stemgeluid nog iets extra’s hieraan kunnen toevoegen, Jeff Buckley natuurlijk uitgezonderd. Later in de set mocht ook Portnoy voor het eerst zijn zangkwaliteiten bewijzen tijdens Fool In My Heart en de Dream Theater-song Repentence. Een zeer verdienstelijke poging, maar de lat ligt met Casey McPherson natuurlijk erg hoog. Wie vocaal trouwens wel overtuigde, was toetsenist Neal Morse. Hij nam de hoofdstem voor zijn rekening tijdens June, een song van Spock’s Beard en in mijn ogen één van de hoogtepunten van de avond!
Everything Changes maakte een einde aan hun reguliere set, maar onder luid gejuich kwam de band natuurlijk terug voor de uitgebreide progrock/metal-song Infinite Fire. Een laatste keer mochten Portnoy en co. zich met kwajongensachtig ogende vrolijkheid doorheen hun song swingen… Althans dat dacht ik! Achteraf hoorde ik dat de heren nog een extra keer zijn teruggekomen om het enthousiaste publiek te belonen met Space Truckin’ van Deep Purple. Helaas had uw reporter van dienst de zaal al verlaten met een lange terugweg en werkdag ’s anderendaags voor de boeg. Gelukkig komt er dus nog de dvd, zodat ik dit toch niet helemaal moet missen en kan nagenieten van een prachtige show!
Links: