Epica viert porseleinen jubileum in 013

In december van dit jaar is het twintig jaar geleden dat Epica – onder de naam Sahara Dust – voor het eerst het podium betrad, als voorprogramma van Anathema. Inmiddels heeft laatstgenoemde band de pijp aan Maarten gegeven en is Epica uitgegroeid tot één van de vaandeldragers van het symfonische metalgenre met fans over de hele wereld. Tijd voor een feestje en Zware Metalen is aanwezig om verslag te doen in woord en beeld.

De grote zaal van 013 is afgeladen vol als de bandleden van Epica als voorprogramma Sahara Dust het podium betreden. De aankleding van het podium is sober en de eerste set staat in het teken van debuutalbum The Phantom Agony. Vanaf setopener Sensorium staat het geluid gelijk zuiver en zit de sfeer er bij band en publiek direct goed in. Simone spreekt het publiek in het Engels toe. Niet gek, aangezien er van alle uithoeken van de wereld fans naar Tilburg zijn afgereisd om dit optreden live bij te wonen. Daarnaast wordt deze avond ook nog eens live gestreamd voor wie geen kaartje kon bemachtigen.

Na een viertal nummers van het debuut wordt het publiek met Follow In The Cry getrakteerd op een nummer van Mark Jansen’s oude band After Forever. Voor het afsluitende The Phantom Agony wordt de eerste gast van deze avond, oud-bandlid Yves Huts, op het podium verwelkomt om Rob van der Loo als bassist te vervangen. Hij sluit moeiteloos aan bij het muzikale geweld waarop het publiek wordt getrakteerd. De eerste set wordt feestelijk afgesloten als een flinke laag confetti de zaal wordt ingeschoten, waarna de band voor het eerst het podium verlaat.

Tijdens de ombouwpauze kan het publiek zich vergapen aan de enorme lijst met optredens die chronologisch wordt geprojecteerd op het doek dat voor het podium is neergelaten. In twintig jaar tijd heeft Epica in grote delen van de wereld gespeeld.

Na drie kwartier is het de beurt aan Epica. Als het doek valt is duidelijk dat de band voor het tweede gedeelte van de avond alles behalve sober zal uitpakken. Het podium is groots opgezet en het vuurwerk knalt er van meet af aan flink op los. Met Cry For The Moon gaan we nog een keer terug naar het prille begin van de band. Uiteindelijk komen op dit tweede deel van de avond van alle studio-albums nummers aan bod waarbij het zwaartepunt ligt op het sterke Omega uit 2021. Een van de absolute hoogtepunten van deze avond is wel het nummer Rivers, waarbij Simone, ondersteund door een koor, het begin a capella wordt gebracht. Simone zingt de hele avond al erg sterk, maar hier benadrukt ze nog eens extra wat een geweldige zangeres ze is.

De band heeft voor vanavond ook een verrassing in petto in de vorm van een nieuw nummer, dat onderdeel is van een project waarvan later dit jaar muziek zal verschijnen. Voor Final Lullaby wordt de band vergezeld door niemand minder dan Jørgen Munkeby (Shining, ex-Jaga Jazzist en gastmuzikant op diverse metal-albums) op saxofoon en zang. Helaas maakt hij met zijn onzuivere zang minder indruk dan met zijn saxofoonspel. Zijn inzet en enthousiasme werken echter aanstekelijk en het publiek laat duidelijk zijn waardering horen voor dit nieuwe nummer.

Na Omega – Sovereign Of The Sun Spheres, verlaat de band het podium, maar natuurlijk zit de avond er nog niet op en komt de band na een korte adempauze terug voor een toegift. Hierbij wordt Epica vergezeld door twee acrobaten die hoog boven het podium een act uitvoeren. Als de laatste noten van Consign To Oblivion in de zaal wegsterven zit een geslaagde avond er dan echt op.