Engel, Still Remains & Atreyu, Effenaar, Eindhoven

Engel, Still Remains & Atreyu
27 november 2007, Effenaar te Eindhoven

Woensdag 21 November j.l. was de Effenaar in Eindhoven het toneel voor een gevarieerde en interessante line-up.
Engel, Still Remains en de heren van Atreyu trokken onverwachts een goed gevulde grote zaal waar een paar honderd man goed los ging op de tonen van dit alternatieve geweld.
Excuses aan Roadrunner voor het wat laat online plaatsen van dit verslag, de foto’s in dit verslag zijn genomen door rawrfotografie.nl.



Aan de heren van Engel de taak om de avond te openen.
Ik had persoonlijk eerst wat vraagtekens bij dit gezeldschap tussen de rest van het melodieuse metalcore geweld.
Aangekondigd werd namelijk dat Engel power metal speelt en omdat dit absoluut niet mijn genre is heb ik de band op cd nooit een kans gegeven.
Precies op tijd ging de band van start en deed dat voortreffelijk en ondersteund door een goed geluid.
De lange haren van zowel de gitaristen als van de afgereisde metalheads vlogen al vroeg in de set gulzig in het rond.
Ook ik was zeer verbaasd over wat deze Zweedse heren de zaal inslingerde.
Of ik de muziek zelf in het hokje power metal zal plaatsen vraag ik me af, de heren kwamen op mij gewoon over als een stevige metalband die hier en daar een potje melodie toevoegd.
Op cd zou ik het persoonlijk niet aanschaffen maar live was het absoluut een fijne band om te aanschouwen.



Still Remains is nog steeds één van mijn favoriete bands in het hele melodieuze metalcore genre.
Het debuutalbum Of Love And Lunancy haalde mijn top 1 in het jaarlijstje van dat jaar en zag ik ze geweldige shows spelen op het Dynamo festival en in de Melkweg.
Het dit jaar uitgebrachte The Serpent wist mij in eerste instantie minder te bekoren maar overtuigde na meerdere luisterbeurten toch.
Vanavond was de eerste keer weer sinds twee jaar dat de band een optreden gaf op Nederlandse bodem en te verwachten was natuurlijk dat ze veel nieuwe nummers zouden spelen.
Gekozen werd voor The Wax Walls Of An Empty Room, Anemia In Your Sheets, Dropped From The Cherry Tree, Dancing With The Enemy en de laatste single Stay Captive.
Allemaal uitstekend uitgevoerd en vooral met erg veel plezier gebracht.
De menigte pikte dat enthousiasme eenvoudig op waardoor er een goede sfeer ontstond in de zaal.
Veel fans hadden het nieuwe plaatje inmiddels ook al goed ingestudeerd en konden daarom de teksten eenvoudig meezingen.
Toch werd het publiek na een half uur in de war achtergelaten toen de band plotseling het podium verliet en niet meer terug kwam.
Een zeer korte show dus waarbij er ruimte was voor maar twee oude nummers (White Walls en The Worst Has Yet To Come).
Volgende keer hopen dat het niet twee jaar duurt voordat de band ons landje weer bezoekt en volgende keer maar hopen dat ze wat langer spelen dan vandaag het geval was.
Verder heb ik geen op- en aanmerkingen en blijft Still Remains één van de meest interessante metalcore bands van het moment.



Ik heb vele recensies de laatste tijd mogen lezen waarin de nieuwe plaat van Atreyu niet goed ontvangen werd.
Mijn collega Ralph was in tegenstelling tot mij en deze andere recensies wel heel erg te spreken over deze plaat.
Misschien zat alles wel goed in elkaar maar de band is gewoon een compleet andere richting ingeslagen die ook door de fans niet echt goed wordt ontvangen.
Ik denk dat dat ook de reden was dat het vanavond niet tot de nok gevuld was en er minder mensen in de zaal te vinden waren dan bij de vorige bands.
Atreyu liet zich echter niet uit het veld slaan en startte verstandig met het mega vette Bleeding Mascara.
Het geluid was inmiddels wat achteruit gegaan maar daar had de band verder weinig last van en bracht het zooitje toch met alle energie die ze in zich hadden.
Verstandig werd er wel gespeeld door oude en nieuwe nummers de hele set door af te wisselen zodat iedereen zijn aandacht er redelijk goed bij kon houden en waardoor veel mensen aan het einde van de show toch met een voldaan gevoel naar huis konden.
Waarom de band altijd afsluit met de cover van Bon Jovi (You Give Love a Bad Name) is voor mij nog steeds een groot raadsel en vind ik het een mega aftrek van de hele show hebben.
De rest van het (voornamelijk jonge) publiek schijnt het echter wel te waarderen en sloeg de meezing meter bij dit nummer het hardst uit.

Links: