Het contrast kan bijna niet groter zijn op deze donderdagavond in Eindhoven. In het centrum worden veel gebouwen op een speciale manier af en toe verlicht, onder de naam Glow, hetgeen veel volk op de been brengt. In de Dynamo dalen we af naar de donkere kelder, die uiteindelijk redelijk vol loopt, voor een portie doom metal.
De eerste veertig minuten zijn voor Neerlands trots op dit gebied, te weten Officium Triste. Volgend jaar bestaat de band vijfentwintig jaar en dat wordt in ieder geval gevierd met een nieuw album, waarvan er vanavond als voorproefje al twee nummers worden gespeeld. Afgetrapt wordt met On the Crossroad of Souls, wat meteen duidelijk maakt waar Officium Triste voor staat. Een ondergrond van toetsenpartijen, met daar bovenop een zware ritmesectie en slaggitaar, een verstaanbare grunt met af en toe wat cleane zang en afgetopt door mooie, treurige leadgitaarpartijen.
Het geluid is niet zo hard als normaliter bij een optreden van Officium Triste, maar we moeten het ermee doen. Met World in Flames komt het eerste nieuwe nummer, dat middels enkele stukken met dubbele thrash-achtige hakkende dubbele gitaarriffs het nummer wat extra kracht bijzet. Oudjes This Inner Twist en To the Gallows volgen. Bij het laatste nummer is leadgitarist Gerard de Jong even de kluts kwijt en last een korte adempauze in, alvorens middels een mooier dan ooit klinkende solo muzikale revanche te nemen.
Like a Flower in the Desert is het tweede nieuwe nummer en tevens afsluiter van de set. Dit nummer laat een uitstekende indruk achter en kent een lang instrumentaal opzwepend einde, zodat zanger Pim Blankenstein de laatste minuten vanaf de zijkant van het podium met een biertje in zijn hand tevreden toekijkt. Op basis van de twee nieuwe nummers kan het nieuwe album niet snel genoeg komen.
De ombouwpauze, waarin de muziek zo belachelijk hard staat (zo jammer, waarom moet dat nou?), dat je niet normaal met elkaar kan praten, loopt niet helemaal van een leien dakje, aangezien de versterker van gitarist Peter Hallgren het maar niet wil doen. Op een gegeven moment staan zelfs alle leden van Sorcerer om dat ding heen. Uiteindelijk komt er dan toch geluid uit en kan het optreden keurig op tijd beginnen aan een portie epische doom met diverse heavy metal elementen. Afgetrapt wordt met Sirens van het meest recente album The Crowning of the Fire King uit 2017, gevolgd door Black van de gelijknamige EP uit 2015.
Zangers Anders Engberg blijkt goed bij stem en weet de hoge noten nog te halen. Lake of Shadows volgt, waarna Anders, die toch al op zijn praatstoel zit, meldt dat het aankomende nummer The Higlander (uit 1992) voor het eerst live gespeeld zal worden. Dat maakt de terugkeer op de drums van Richard Evensand, die in 1991 en 1992 ook in Sorcerer speelde, extra leuk. Hierna is het tijd voor het hoogtepunt in de set, te weten het tien minuten durende Ship of Doom.
Hierin zit een lange en buitengewoon mooie solo van Peter Hallgren, die direct na afloop hiervan nog tijdens het vervolg van het nummer een spontaan applaus van het publiek krijgt. Kippenvelmomentje. We zijn nu halverwege de set en bij The Dark Tower of the Sorcerer blijkt dat de stem van Anders toch niet helemaal slijtvast is. De echt hoge noten in dit nummer pakt hij niet en de overbekende truc van de microfoon naar het publiek steken wordt ook uit de kast getrokken. Kennelijk is hij daar zelf ook een beetje van aangedaan, want bij het navolgende The Devil’s Incubate zet hij te vroeg in.
Het nummer wordt opnieuw ingezet en guitig vraagt Anders aan gitarist Kristian Niemann “Now?”, waarop lachend en bevestigend wordt geknikt. De sfeer is overigens sowieso uiterst ontspannen en er wordt veel contact met het publiek gezocht. De band heeft dit jaar nauwelijks iets gedaan en heeft er duidelijk zin in. Hilariteit ontstaat er ook als Anders even nadrukkelijk benoemd, dat zijn gulp openstaat, “but no horse came out, right?”. De oplettende kijkers is het natuurlijk al lang opgevallen, dat er een jonge bassist op het podium staat. Oude rot en oprichter van de band Johnny Hagel is er (tijdelijk?) niet meer bij vanwege zijn jonge kinderen. In de persoon van Justin Biggs is er een enthousiaste vervanger gevonden.
Vervolgens is het nummer The Crowning of the Fire King aan de beurt, gevolgd door het snelle Exorcise the Demon. Dat nummer past nou niet echt lekker in de set naar de bescheiden mening van uw recensent. Het blijkt de afsluiter van de reguliere set te zijn, maar Sorcerer komt daar uiteraard niet mee weg. Het obligate The Sorcerer uit 1992 moet natuurlijk ook nog gespeeld worden en is de laatste kans voor het publiek om ook nog even mee te brullen. Dan is het na een dikke zestig minuten toch voorbij. Hierna verzamelen de heren zich nog even op het podium en na twee buigingen voor het publiek is het dan echt gedaan.
We kunnen terugkijken op een meer dan onderhoudend avondje doom met een ongekend losse sfeer. Ook na afloop is er helaas weer die snoeiharde muziek. Gezellig napraten is er zo niet meer bij. Dan maar een treintje eerder naar huis nemen.
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
15 november 2018, Dynamo, Eindhoven
Link: