Die Krupps, Front Line Assembly en Der Rest in De Casino

Ze gaan het nog leren, daar in De Casino! Na enkele ‘Graspop-metal’-namen begint mijn stamcafé in Sint-Niklaas eindelijk deftige bands te boeken in hun erg fraaie concertzaal. Wie er nog niet was: denk aan een soort balzaal, heel ruim (450 mensen kunnen comfortabel staan), met rood fluweel en witte pilaren met ornamenten erin. In november hamert Decapitated ze waterdicht, vorig weekend kwam er een grootheid uit de Neue Deutsche Härte langs, een zeldzaamheid in de lage landen en al zeker in België.

Niet eens op de affiche stond het Hamburgse trio Der Rest. Vooral hun bassiste valt op als een soort Uma Turman uit Pulp Fiction, die beweegt als een voorzichtige maar nieuwsgierige kip: hoge stappen, ‘pikkende’ nekslagen, draaiend hoofd en een diepe frons waarmee ze het wit uit de ogen van medemuzikanten als publiek staart. De sobere zanger en halfnaakte drummer zingen de helft van de tijd tweestemmig en doen dat mooi toonvast. Hij mag dan wel sober zijn qua presence, de frontpersoon heeft een charismatische stem en put daarmee neerslachtige zangpartijen uit het lagere register.  Ze leggen enkele levellende rags op wiegende ritmes en slijpen er hier en daar een listige riff tussen, maar al bij al is het maar heel gewone, makkelijk beluisterbare postpunk. Naar het speciaal geval van een bassiste kan je dan weer wel uren kijken.

Liever dat dan de abrassieve dubstepbeats van Front Line Assembly. Er zit een drummer bij, die doet alsof hij die meespeelt, terwijl 70% de duidelijk hardere, computerbeats zijn.  Achter een soort bureautafel met meerdere verdiepingen is een electromeester in de weer met allerlei sequencers, een kleine synth, druk-, draai- en schuifknoppen en kabels die daar aanhangen. Het is lastig te geloven dat die kabels ergens anders weer ingeplugd zijn, laat staan dat die man één  bijtende electronic of pulserende electrowave live meespeelt. Waarschijnlijker is het dat hij met heel veel vertoon op de play-toets drukt en zichzelf nadien belachelijk maakt.

Het publiek – want plots staat heel de zaal vol – houdt vooral van de toegankelijke linea recta EBM-beats. De zang is zeer beperkt, is eerder laag en heeft iets van The National. Ze trekken die weliswaar stevig door de vocoder, zodat die er met allerlei gerobotiseerde nevenklanken doorkomt. Op een gegeven moment begeeft de micro het en blijkbaar heeft de man met blonde ninetees-pieken geen spare voorzien. Tussen de zure distortionbeats en Praga Khan-achtige dance zitten een paar saaie, meer wegdromende nummers. Een epilepsieaanval van een lichtgeflikker en weinig ophefmakende projecties op de achterwand maken de  kakofonie helemaal af. Niet helemaal duidelijk wat deze Canadezen hier te zoeken hadden.

Omringd door enkele jonkies op snaar- en slagwerk en de grauwe sfinx die Ralf Dörper heet aan het fabriekstuig dartelt een energieke Jürgen Engler het podium op. Daar staat een loodzware gietijzeren constructie van holle metalen buizen die horizontaal, schuin omhoog gestapeld aan een soort stalen orgel gelast zijn. Jürgen mept er de vonken uit als een wapensmid die op een aanbeeld gutst, hele drumsolo’s kletter boven alles uit. Gelukkig doet ‘ie dat niet al te vaak, zodat het  verwoestende stampnummers Hi Teck Low Life de eerste pogopit aan het dansen brengt en de pompmachine op volle toeren draait met Fly Martyrs Fly en To The Hilt.

Daar doet Die Krupps nog enkele machtige meezingers als Fatherland en Wahre Arbeit, Wahrer Lohn (met de twintigduizend keer Lohn-Arbeit-Lohn-Arbeit erin) bij en daar valt het hard op hoe Jürgen de lyrics dezer dagen bijna grunt in plaats van ze te zingen. Hij haalt nochtans een paar keer clean uit en treft raak, hij kan het dus nog. Uitdrukkingsloze Ralf tokkelt de ene dansbare synthsynchronie na de andere op de zwengelende sequenties, waarna  helaas slechts één gitaar (de tweede lijkt niet aangesloten)die in riffvorm overneemt.  De enkelvoudige gitaar, iets te zachte synths en de vreemde zangkeuze voorkwamen dat het een fenomenaal optreden werd, maar een hele dikke 8/10 is de Duitse NDH-legende nog altijd waard.

Datum en locatie:

25 augustus 2017, De Casino, Sint-Niklaas

Links:

• De Casino
• Body Beats