Diablo Swing Orchestra & Burn the Iris
Dynamo Eindhoven, 04-04-08
Diablo Swing Orchestra mag met recht een fenomeen genoemd worden binnen het metalgenre. Met hun explosieve mix van jazz, metal, flamenco en talloze andere stijlen, te horen op het debuutalbum The Butcher’s Ballroom, lieten ze vorig jaar menig metalhead versteld staan. Het album eindigde bij ondergetekende in ieder geval op de eerste plaats van de jaarlijst. Vorig jaar deed het avant-gardegezelschap al België aan en in 2008 is dan ook eindelijk Nederland aan te beurt.. Welcome to the Butcher’s Ballroom..
Burn the Iris
Het Eindhovense metalgezelschap Burn The Iris was uitverkoren om de avond in een nog vrij leeg Dynamo te openen. Deze heren timmeren sinds eind 2006 aan de metalen weg en hebben vorig jaar hun eerste glimmende (demo)schijfje afgeleverd, waarvan collega Erwin van Ekeren niet zwaar onder de indruk was.
Om technische(?) redenen duurde het even voordat de heren daadwerkelijk een dosis zwaar metaal door de boxen konden pompen, maar laten vervolgens stevig van zich horen. De muzikale raakvlakken met bands als Meshuggah en Burst maken van de Eindhovenaren zorgde voor een sterk contrast tegenover de avant-garde metal van Diablo Swing Orchestra. Niet alleen op het gebied van hard- en ruwheid, maar ook qua originaliteit. De heren wisten na het gerotzooi in het begin een heel redelijk optreden neer te zetten, maar de nummers kwamen en gingen zonder veel indruk achter te laten. Om de woorden van collega Erwin bij het reviewen van de demo aan te halen: ‘leuk visitekaartje, maar echt overtuigend is het niet’.
Diablo Swing Orchestra
Na een dikke twee uur reizen en lang wachten in Dynamo was het omstreeks kwart over tien eindelijk zover, tijd voor Diablo Swing Orchestra! Dit avant-gardegezelschap wordt door ondergetekende als sinds het verpletterende debuutalbum The Butcher’s Ballroom nauwlettend gevolgd en een bezoek aan een van de shows kon natuurlijk niet uitblijven. Niet heel metallievend Nederland dacht echter zo, maar ondanks de betrekkelijke rust was het zeker wel genieten geblazen bij dit Scandinavische fenomeen.
De verwachtingen waren hooggespannen; zou men de energieke nummers van de cd ook live zo sterk ten gehore kunnen brengen? Aanvankelijk gaven het door zenuwen gekwelde gezelschap een wat twijfelend antwoord, maar eenmaal wat verder gevorderd in de setlist kwamen de Zweden goed op stoom. Op het vocale gebied was Annlouice Loegdlund vanaf openingsnummer tot de afsluiter een ware lust het oor. Mevrouw heeft een prachtige stem en uithalen waar je u tegen zegt, fantastisch!
Ondanks enkele kleine ongemakken wisten de heren van de band met hun instrumenten een prima basis te leggen voor de vocale pracht. Vooral de wrede (slap) baslijnen van Andy Johansson lagen als een solide fundament onder het geheel. De gitaristen hadden echter te maken met wat afstelproblemen, waardoor de slaggitaar nu en dan overheerst werd door de ritmegitaar. Een perfecte afstelling als klein gemis dus. Een groot gemis echter was de aanwezigheid van een trompettist. Hoewel de melodielijnen werden overgenomen door de elektrische cello van de heer Johannes Bergion, miste het geheel toch iets van de explosiviteit.
De nummers behielden gelukkig wel hun eigenzinnige karakter en zowel live, als op plaat blijven ze een unieke verschijning in het metal genre. Het voorproefje (Vodka Inferno) van het nieuwe werk beloofde dat er wederom een fantastische plaat op komst is van dit Zweedse gezelschap. Live smaakte het in ieder geval naar meer.. Het is nu wachten op de volgende keer dat deze geniale band op Nederlandse grond te vinden is, ondergetekende zal er in ieder geval bij zijn! Zorg dat je Diablo Swing Orchestra niet (meer) mist!
Met dank aan Marjanne Ros voor de foto’s.
Links: