Het is een cadeautje om met veel respect, dankbaarheid en andere tekenen van uiterlijk vertoon aan te nemen, uit te pakken, tegen het hart te drukken en langdurig te koesteren. Twee dagen Amenra in Leiden. Eerst akoestisch in de Leidse Schouwburg, een dag later versterkt in Gebr. De Nobel. Zware Metalen zat en stond twee dagen eerste rij.
Metalheads op tijd in een theaterzaal krijgen, blijkt vandaag een grote uitdaging. Jozef van Wissem vormt vandaag in zijn eentje het voorprogramma en heeft daarvoor een enorme luit meegenomen. Hij bespeelt het instrument al minstens een kwartier als er nog steeds bezoekers kommen binnendruppelen, glas bier in de hand, niet verwachtend dat ze een vaste zitplaats hebben in een donkere zaal waar je een speld kunt horen vallen. Ter verdediging van de fans: Amenra had ongeveer een aparte bus voor de merchandise meegenomen.
Van Wissem trekt zich op het oog weinig aan van het zachte rumoer voor zich en tokkelt rustig verder. Hier en daar gaat er een nootje verkeerd, maar wat geeft het. Met zware metalen heeft het allemaal niets te maken én we zijn massaal niet voor hem gekomen. Er volgt een beschaafd applaus tussen de nummers door, dat dan gewoon wel.
Na twintig minuten is er dan toch iets dat de luitspeler uit zijn spel haalt: het alarm klinkt, de zaallichten gaan aan en het geluid op het podium valt weg. Van Wissem kijkt het even aan, staat dan op, buigt en loopt met een woeste blik weg. Juist als de aanwezigen datzelfde willen doen, verschijnt er een medewerker op het podium met de mededeling dat er een alleen een technische storing is. Een kwartiertje later gaan we verder met het programma, maar mag Jozef van Wissem helaas zijn set afmaken. En dus krijgen we nog wat geluit (haha) over ons uitgestort. Soms gaat het wat sneller, soms wat langzamer. Soms gaat het wat harder, dan wat zachter. Tegen het einde van zijn optreden denkt Van Wissem dat het verstandig is ook nog te gaan zingen, maar die dwaling duurt gelukkig maar even.
Met precies een kwartier vertraging (de duur van de storing) komt het vandaag zes man sterke Amenra (want: uitgebreid met een violist) zonder een woord te wisselen één voor één het podium op. Het gezelschap neemt plaats in een kring en begint aan een set waarbij de nadruk ligt op de vorig jaar opnieuw uitgegeven EP Afterlife. Opener is echter Aorte. Nous Sommes du Même Sang, van Mass III. De kalme muziek die de dood- en doodstille bezoekers krijgen, staat volledig in het teken van de soms zweverige zang van Colin H. Van Eeckhout die ervoor zorgt dat de Leidsche Schouwburg opstijgt en langzaam wegdrijft op een reis met een bestemming die nooit zal worden bereikt.
Het subtiele licht en de projecties achter de band, helpen volledig mee aan het nemen van afstand tot het aardse. Bij Plus Près de Toi (Closer to You) verschijnt het binnenschip van een kerk en blijken de muzikanten op kerkstoelen te zitten. De muziek blijft de hele set even somber, op een vertrouwde manier. Het voelt verdrietig, maar ook fijn, op een bepaalde manier melancholisch. Niemand waagt het de magie te doorbreken: de muzikanten op het podium niet, de luisteraars in de zaal niet. Het is op en top genieten, iedereen in zijn eigen trip. Het vioolspel is vanavond van een prettige toegevoegde en nooit overheersende waarde. De dromerige projecties (bomen, een kruis op een heuvel, een eenzame figuur op een vlakte en alles in zwart-wit) dragen bij aan de stemming.
Twee covers staan er vandaag op het programma. Tool’s Parabol valt nauwelijks op tussen het eigen werk, maar dat kunnen we van Het Dorp niet zeggen. Het origineel is van kleinkunstzanger Zjef Vanuytsel, Amenra-zanger Van Eeckhout laat zich ondersteunen door slechts een gitaar en het nummer gaat door merg en been (Je wordt er beloerd/ze volgen je schreden/ze proeven je woorden/begluren je kleren/pas op beste jongen dat wordt een schandaal) . Tegen het einde van de set krijgt de zanger ondersteuning van vrouwenzang, wat weer voor een andere dimensie zorgt.
Na ruim een uur stappen de muzikanten één voor één op en verdwijnen even zwijgend van het podium als ze het hebben betreden. Het blijkt dat het zaalgeluid de muziek heeft overgenomen, want als de laatste muzikant vertrokken is, weerklinkt Amenra nog. Nog even althans, want het geluid sterft langzaam weg. Totdat er op het podium niets anders is dan stilte en een brandende kaars. We komen langzaam weer terug op aarde, die nog steeds een even verrotte omgeving blijkt als bij vertrekt. Maar nu wel een met een enorme ervaring rijker.
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Datum en locatie:
19 oktober 2018, Leidse Schouwburg, Leiden
Links: