De Zweedse blackmetalgrootmacht Dark Funeral is terug met het heerlijke album Where Shadows Forever Reign (toch pas de zesde langspeler in twintig jaar, de eerste sinds 2009 én het debuut van nieuwe grommer Heljarmadr). Tijd voor uitgebreid toeren met de niet minder ervaren Braziliaanse deathmetalbroeders van Krisiun. Het relatief jonge Deserted Fear, vlak voordat de Shadows over Europe-tournee begon om onduidelijke reden afgehaakt, maar daar zullen weinig tranen om gelaten worden.
Aan Krisiun de bedenkelijke eer om voor een matig gevulde grote zaal van Gebr. De Nobel af te trappen. Wat is het toch met deze tent? De locatie lijkt toch perfect, zo op loopafstand van een goed bereikbaar treinstation in de Randstad. Maar eerdere concerten in het genre van de betere muziek, trokken op deze plek weinig belangstelling. Jammer. Het lijkt de broers Alex, Max en Moyses echter weinig te deren als ze furieus van start gaan met Kings of Killing. Krisiun maakt van die typisch Latijns-Amerikaanse deathmetal. Het is een beetje rommelig, maar het pakt wel. Oh, en snel. Snel is het ook. Kent u midtempo deathmetal? Dat speelt Krisiun niet. Die raggen op hun instrumenten alsof ze de voorlaatste trein écht moeten halen. Geklaagd wordt er niet in de zaal, zeker niet als er een nummer als Scars of the Hatred voorbij komt.
Als het optreden van de Brazilianen vordert begint toch op te vallen dat het gebodene wat eentonig is. Echt vervelend wordt het nooit, dus we horen het met graagte aan. Er is toch niks op tv en we hadden wel naar Exodus en Obituary kunnen gaan, maar die hebben we gisteren al gezien. Nee, dan liever met het hipsterbiertje Kornuit in de hand naar christenhatende deathmetal kijken. ‘Kill, kill, kill lord Jesus Christ’ schreeuwt bassist Alex Camargo vlak voordat zijn broer Moyses Kolesne (jawel, het zijn wél broers, Alex gebruikt de achternaam van zijn vader. Moyses en drummer Max die van hun moeder) halsbrekende toeren uithaalt op de gitaar. Hij bespeelt hele stukken zelfs alleen de hals. Gelukkig voor hem zitten er veel solo’s in de muziek.
Zanger/bassist Alex bedankt het publiek uitgebreid en dat is sympathiek. Ook sympathiek: de aangekondigde ode aan een heengegaan groot man uit onze wereld. Jawel, de eerbetonen aan Motörhead’s Lemmy kunnen wat mij betreft niet vaak genoeg langskomen, zeker als daar in het geval van Krisiun een heerlijke, alles vermorzelende versie van Ace of Spades achteraankomt. Lemmy’s raspende stem ging al door merg en been, als een beroepsgrunter dat doet komt het nog nèt effe harder aan. Heerlijk!
Gebr. De Nobel is dan toch nog aardig gevuld als Dark Funeral het podium betreedt, met Heljarmadr die de ondankbare taak heeft de schoenen van de vertrokken brulboei Emperor Magus Caligula te vullen (het langst dienende lid naast bandleider en gitarist Lord Ahriman wilde een nieuw leven beginnen met zijn bruidje). Letterlijk genomen staat Heljarmadr voor een onmogelijke taak, gewoon omdat hij niet de grootste is. Figuurlijk gezien gaat het hem best aardig af. Dark Funeral heeft de tijd genomen voor een nieuwe zanger en Heljarmadr laat zien dat hij terecht met de concurrentie heeft afgerekend. Met een groot omgekeerd kruis om zijn nek schreeuwt het mannetje de longen uit zijn lijf en trekt hij alle aandacht naar zich toe.
Lekkere binnenkomer Unchain My Soul, het eerste nummer van de nieuwe plaat, opent uiteraard het donkere bal en daarna komen er de nodige hoogtepunten voorbij. The Arrival of Satan’s Empire, Shadows over Transylvania (ooit verschenen op de eerste EP), Thy Legions Come, maar ook natuurlijk Nail Them to the Cross en As One We Shall Conquer van de comebackplaat: we krijgen kwaliteitsblackmetal over een muur van geluid voorgeschoteld. Met Heljarmadr als klein maar fijn middelpunt.
De publieksparticiaptie is uiteraard net zo ijzig als de blik van de muzikanten, maar Dark Funeral houdt Leiden wel bij het concert betrokken door tijdens de korte pauzes tussen de nummer door, het geluid van slepende kettingen te laten weerklinken. Onheilspellend en slim gedaan. Na ruim een uur richt Heljarmadr zich nog een laatste keer op en rochelt, bromt en grunt hij zich door Where Shadows Forever Reign. Zonder de blekkies in het publiek nog een blik waardig te gunnen, stappen de heren direct na de laatste noten het podium af, wetende dat het zo allemaal goed is en de wereld weer een stukje slechter is geworden.
Datum en locatie:
3 november 2016, Gebr. De Nobel, Leiden
Foto’s:
Link: