Cradle of Filth en Moonspell in Patronaat

Op de tournee om de nieuwe plaat Cryptoriana – The Seductiveness of Decay te ondersteunen, doet extreme gothicgezelschap Cradle of Filth twee Nederlandse zalen aan, met in het kielzog Moonspell. 1 februari was 013 in Tilburg de plaats van handeling, een dag later Patronaat. Voor Zware Metalen een mooie gelegenheid de verschillen tussen twee optredens eens te bekijken.

Door twee bands twee dagen achter elkaar te bekijken is het mooi te zien wat spontaan is en wat ‘part of the show’. Dat laatste blijkt nog best veel te zijn, zonder dat het vervelend is. Zowel bij Moonspell als Cradle of Filth valt, buiten de vaste setlist en alle handelingen die daarbij horen, het spelplezier op. Weer geloven we Moonspell-zanger Fernando Ribeiro als hij vertelt over de impact van de aardbeving in Portugal, alsof hij er zelf bij was die dag. En weer valt op hoe goed de nummers van 1755 live klinken, waar we er op plaat toch wat terughoudend over waren. En weer zingen we uit volle borst mee met Alma Mater, alsof het niet 24 uur geleden was, maar zes jaar. En dat Ribeiro weer een wolf nadoet in Full Moon Madness is helemaal niet erg. Het draagt alleen maar bij aan de sfeer.

Vergeleken met een dag eerder blijft alleen zangeres Lindsay Schoolcraft van Cradle of Filth achterwege om mee te helpen met Night Eternal. Ook Cradle of Filth heeft een wijziging doorgevoerd: de afsluiter van de dag ervoor, From the Cradle to Enslave, bleek echt uniek te zijn, want in Haarlem houdt de band zich echt strikt aan de playlist en is Born in A Burial Gown het laatste nummer. Verder is het veelal van het goede zelfde. Dus een rondhuppelende Dani Filth die goed bij stem is. Schoolcraft komt nu ook beter uit de verf. Het heeft te maken met het uitstekende geluid in Patronaat, waar het in 013 toch eigenlijk stiekem best wel vaak een beetje behelpen is.

In ieder geval is het een genot de Cradle of Filth-trein wederom door te zien denderen. Om te horen hoe Filth met het grootste gemak wisselt tussen zang, fluister, praat, schreeuw en grunt en te zien hoe gitarist Rich Shaw zombie-achtige capriolen uithaalt. Filth doet een paar keer flink zijn best Schoolcraft van haar à propos te brengen, waarna ze naar ‘m uithaalt en nèt mist. Zonder dat de muziek eronder lijdt, want die blijft gewoon van een uitstekend niveau. En daarom kunnen we weer een topavond bijschrijven op ons concertbezoekpalmares.