Corvus Corax- 20 December 2006
Melkweg – Amsterdam
Vlak voordat ik de Melkweg heb gevonden, belt mijn collega Arjan mij op met de vraag waar ik blijf. We lopen elkaar dus tegen het lijf en kunnen verder naar de ingang. Hier worden we opgewacht door een lange rij met veel verschillende soorten volk. Aan het voorprogramma kon het niet liggen, want Corvus Corax was de enige band die deze avond op de bühne stond.
Iets later dan gepland rinkelen er opeens belletjes. Een doek schuift open en stapje voor stapje lopen de mannen het podium op. Aan hun kostuums te zien hadden ze zo uit de film Alladin weg kunnen zijn gelopen. Het podium van de melkweg is erg krap voor Corvus Corax, met vijf blazers vooraan en op de achtergrond de drie drummers. Met hun zelfgemaakte instrumenten nemen ze allemaal flink wat ruimte in. Aan elke kant van het podium staat een mand met ander soorten fluiten. Vlak voor het podium begeeft zich een rondborstige dame met een behoorlijke inkijk. Steevast kijken de bandleden vanaf het podium de diepte in. Toch laten ze zich niet van de wijs brengen en spelen ze hun muziek!
De muziek die gespeeld word is vooral van het nieuwe album Venus Vina Musica, wat enigszins teleurstellend ontvangen wordt. Corvus Corax is wel eens wilder geweest. Op het hoekje van het podium gaat één van de blazers wel flink los, hij springt, draait en schuift stiekem biertjes naar een klein meisje dat hij interessant lijkt te vinden toe. In niks minder dan een van leer gemaakte reepjesrok gekleed, staat er in het midden van de drummers ook behoorlijk te keer te gaan. Vol kracht slaat hij op zijn trommel en grijnst daarna van oor tot oor. Toch missen we de nummers van de Gaudia Vite tour uit 2003. Dit is veel eentoniger en verveeld een beetje. Met hetzelfde nummer als ze opkwamen gaan de acht mannen ook weer af. Om zo een ruime pauze van te houden.
Een pauze klinkt erg vreemd maar is wel te begrijpen. Corvus Corax bespeeld nou niet de meest simpele instrumenten die ook aardig wat energie kosten. Na de pauze komt er weer leven op het podium. Bandlid voor bandlid komen de mannen weer op. Ze spelen een klok na met heel kleine bekkens die tussen duim en wijsvinger passen, een soort van Spaanse castagnetten en een gong. Opeens zie je verschillende lachjes over en weer gaan. Zodra de instrumenten er bij gepakt worden knalt de muziek een stuk meer. Het publiek is enthousiaster en de band ook. Dat heeft vast iets te maken met de oudere nummers. Nummers als Ballade De Mercy en In Taberna blijven sterk overkomen. Zelfs mijn collega Arjan staat niet meer stil! De band maakt veel contact met het publiek, hier en daar krijgen mensen een toeter in het gezicht en lallen vrolijk mee. Vooral bij het energieke en vrolijke nummer Ductia. Daar lijkt de band een soort van blaaswedstrijd te houden richting elkaar. Castus wint uiteindelijk door een hele lange noot aan te houden.
Natuurlijk wordt ieder bandlid nog even voorgesteld en krijgen ze de gelegenheid tot een korte solo. Het hoogtepunt is dan ook drummer Hermann zijn solo laat horen. Hij lijkt zich helemaal te laten gaan op zijn drums en door het gejuich van het publiek gaat hij alleen maar harder en sneller. Aan het eind van zijn solo komt de rest ook weer op. Nog voordat de instrumenten aan de kant zijn gelegd roept het publiek al om een toegift. Na een buiging gaan ze af. En inderdaad de acht Duitsers komen weer op. Het is een verrassing dat ze Suam Elle Iris als toegift gedaan wordt. In 2003 werd die namelijk als opener. Dat was toen de tijd een geweldige opener en nu een geweldige sluiter. Nadat ze weer van het podium zijn verdwenen schreeuwt het publiek weer om een toegift. Als echte afsluiter word ook weer een gouwe ouwe gebruikt: Hymnus Apollon. Een nummer dat op den duur een beetje langdradig word, maar halverwege het nummer loopt Ardor, de op Johnny Depp in Pirates lijkende blazer, het middelste drumpodium op. Hij ontdoet zich van zijn jasje en valt op z’n knieën neer. Hij tilt een zweep op en mept zichzelf. Voor de show komt er ook nog een rode vloeistof vanaf wat mooi bij zijn rode en zwarte dreads kleurt. De band is het na die negen minuten echt zat en groet het publiek voor de laatste keer. Hier en daar roepen nog wat mensen ‘zugabe’. Maar het is echt klaar. Hoewel de eerste set wat matig was heeft de tweede een hoop goed gemaakt. Een geweldige avond zonder gitaren!
De drumsolo kwam er als volgt uit te zien:
Het volledige concert is terug te zien op Fabchannel.
Tekst: Kimberley Verlangen
Foto’s: Arjan Hoogendoorn
Video: Fabchannel
Kijk op de tweede pagina voor meer foto’s!
Links: