Cilice, Demia, Seita
5 februari 2009, Panama – Amsterdam
Cilice is een kersverse band die ontstaan is uit leden van vergane bands als N3uk, Smogus en Orphanage. Het viertal is bij elkaar gekropen om onder de noemer Cilice technische ‘mad math’ metal op de wereld los te laten die in het verlengde ligt van bands als bijvoorbeeld Messugah en Dillinger Escape Plan. Hun debuutalbum Deranged Headtrip is ondertussen net klaar en zal binnenkort hier op Zware Metalen besproken worden. Deze release is volgens de band een feestje waard, en zo gebeurde het dat de (doorgaans hippe club) Panama werd gehuurd en de bands Demia en Seita werden opgetrommeld om op een doordeweekse donderdagavond Amsterdam te doen schudden op hun grondvesten met het beste wat Amsterdam te bieden heeft op het gebied van metal.
De keuze voor Panama was niet de beste zet van de organisatie. Niet alleen was het zaaltje te klein voor alle geïnteresseerden, ook logen de prijzen er niet om. De garderobe was naast traag als dikke poep door een trechter ook nog eens duur en de medewerkers vonden prikloze cola en lauwwarme Heineken twee en een halve euro waard. Het zijn zaken die een avond erg negatief kunnen benadelen.
Gelukkig was er nog de muziek om de avond mee te maken; en toen Seita hun thrash aan het publiek voorschotelde was ik weer helemaal in mijn nopjes. De band maakt ophitsende thrash/death met tekstuele onderwerpen die de misstanden in hun thuisland (Brazilië als ik me niet vergis) aansnijden, met als toefje op de room de bijgestane boze blikken van frontman Michel Gambini.
In het half uurtje speeltijd dat de band gekregen had wisten ze me te overtuigen met nummers van hun eerste EP Imprint Forever. Vooral het nummer Drowning in Blood en het afsluitende Speaking With Ghosts lieten een goede indruk en een vette lach op mijn gezicht achter.
De tweede band Demia paste dankzij de vijf grote bandleden maar net op het kleine podiumpje dat in Panama was neergezet. Uit ervaring weet ik dat de band met hun thrasherige muziek live aardig wat potten weet te breken, want toen ik de heren afgelopen september in Purmerend’s P3 aan de slag zag, was ik positief verrast over wat ze het publiek voorschotelden.
Ook in Panama wisten ze een goede indruk op me achter te laten, hoewel het de band niet makkelijk verging. Dit was te wijten aan de slechte staat van de geluidsmonitor van de band en de regelmatige piep die vooral in het begin van het optreden mijn oren teisterde. Gelukkig wist de band dit aardig op te vangen en speelden ze een setlist waarin natuurlijk werk van hun enige full-length Insidious voorbij kwam. Maar de band schotelde met My Rule ook werk voor dat nog uit de periode stamt dat de band als Cancelled door het leven ging. Het meest positief ben ik over het nieuwe nummer Don’t. Het klonk technischer en veelzijdiger dan wat ik tot zover van Demia had gehoord. Ik ben erg te spreken over hoe de band professioneel met tegenslagen kon omgaan en nog steeds een vet optreden weg weet te geven. Hulde!
Uiteraard waren de slotakkoorden voor Cilice en ik was dan ook erg benieuwd wat dit viertal met Deranged Headtrip zou presenteren. Aan het publiek zou het in ieder geval niet liggen, want niet alleen was het aantal bezoekers boven verwachting, maar ook was er vanaf de eerste noot veel meer beweging in het publiek. De band ging enthousiast te werk knalde een portie moderne, technische metal de zaal in.
Wat direct opviel was dat er geen bassist aanwezig was in de band. Dit liet muzikaal gezien een bepaalde leegte achter die de band probeerde op te vullen met samples en bijzonder technisch gitaarspel van de heren Remko van der Spek en Theo Holsheimer. Persoonlijk denk ik dat de toevoeging van wat extra bas de luisteraar wat meer houvast geeft om het knappe gitaarwerk te ontcijferen.
Echt een oordeel vellen over de plaat Deranged Headtrip kan ik nog niet na dit live-optreden. Hiervoor moet je Zware Metalen in de gaten blijven houden, want een review komt eraan. Wat ik wel weet is dat de lastige muziek pakkend genoeg was om het publiek op te zwepen en de bezoekers duidelijk te laten genieten. Met als mijn persoonlijke hoogtepunt het nummer Chernobyl. Het mag duidelijk zijn dat we nog veel van Cilice gaan horen, en na dit optreden ben ik daar zeker niet rouwig om.
Link: