Cave In, Pelican in Vera Groningen
10 februari 2006
Vrijdag 10 februari speelde Hydra-core band Cave In samen met de postmetallaars van Pelican in het Groningse Vera. Uw verslaggevers Robert en Marty waren aanwezig voor een interview met Cave In zanger Steven Brodsky en het onderstaande verslag.
Eerste band van de avond was Pelican. Hun plaat The Fire in Our Throats Will Beckon the Thaw heeft het behoorlijk goed gedaan en is terecht gekomen in menig jaarlijstje. We waren dan ook benieuwd hoe het kwartet het er live vanaf zou brengen. Welnu, dat was niet verkeerd maar met een grote revelatie van het niveau Neurosis of voor mijn part Cult Of Luna hebben we mijns inziens niet te maken. De zware riffs en de spanningsopbouw hebben ze wel, wat echter roet in het eten gooit is de drummer. Weinig subtiel, breaks die niet uitkomen, slordig spel, dat soort dingen. Daarnaast werd de vaart behoorlijk uit het optreden gehaald omdat de heren hun gitaren uitgebreid moesten stemmen na elke song. Wat Pelican redt zijn hun ideeën en de creatieve opbouw van hun lange soundscapes. Met een betere ritmesectie en minder pauzes tussen de nummers was het een stuk genietbaarder geweest. Nu blijft er een beetje een net niet gevoel hangen.
Volgende band was dus Cave In. De laatste keer dat ik deze band zag was in 2002 op een volkomen verregend Pukkelpop. Cave In speelde toen om een uur of 5 in de middag en had er toen niet zo vreselijk veel zin in. Dat was vandaag wel anders. Meteen vanaf de opener Off to Ruin gingen de heren er vol in. Het spelplezier droop er in elk geval vanaf. Alleen was nu het geluid weer bar en boos. In eerste instantie was de zang veel te hard, dat kreeg de geluidsman vrij snel door waardoor hij het zangvolume weer naar beneden schroefde. Dit bleek weer te zacht dus ging het weer omhoog. Afijn, dat ging zo de hele avond door. Cave In deed in elk geval haar best, ondanks het feit dat Steven Brodsky slecht bij stem was, want hij “likes to drink and smoke weed”, zoals hij zelf ook toegaf. Ook Cave In kon het stemmen tussen de nummers door niet laten waardoor ook bij deze show de vaart wat verdween. De set was in elk geval redelijk gevarieerd, met de nadruk op de nieuwe plaat Perfect Pitch Black (met als hoogtepunten The World is in Your Way en het zwaar rockende Trepanning waarbij bassist Caleb werkelijk zijn longen uit zijn lijf schreeuwt), een tweetal songs van vorige plaat Antenna, wat ouder werk en nog wat van hun Tides Of Tomorrow EP. Hoogtepunt van de set was wat mij betreft de toegift waarin nog even werd teruggegrepen naar Jupiter uit 2001, wat mij betreft nog steeds hun beste plaat. Na een pittige versie van Jupiter en een lekker lang en psychedelisch Innuendo And Out The Other was het na een uurtje weer voorbij en konden we terug kijken op een redelijk geslaagd avondje.
Links: