Borknagar, Kampfar en Diabolical in Rotterdam
Baroeg, 24 april 2016
Het lijkt erop dat de Scandinaviërs een paar atmosferische goden vanuit hun pantheon vooruit hebben gestuurd deze zondagmiddag, want uw recensent moet eerst de nodige regen- en hagelbuien trotseren om Baroeg te bereiken. Alvast in de juiste sferen geraakt door deze toch wel winterse taferelen – en dat eind april – verzamelt zich een aanzienlijke groep metalliefhebbers in het markante, van blauwe graffiti voorziene metalhol te Rotterdam voor de European Winter Thrice tour van de Noorse gigant Borknagar en special guests Kampfar en Diabolical.
Het betreft het laatste optreden van deze tour, maar ondanks het relatief vroege tijdstip van 17:00 uur en de voorgaande shows die voor sommige muzikanten in het bijzonder hun tol hebben geëist (zoals een gebroken rib voor zanger Dolk van Kampfar), worden er drie fantastische optredens neergezet. De heren uit het Hoge Noorden hebben duidelijk besloten om ook – of misschien wel juist – van deze epiloog van hun tour een gedenkwaardige avond te maken.
Het uit Zweden afkomstige Diabolical trapt deze namiddag af met brute death metal en stort zijn demonen uit over een goed gevulde zaal. Zanger Widgren kijkt daarbij voortdurend indringend met wijd opengesperde ogen het publiek in, een blik die natuurlijk prima samengaat met de zwarte tongval in de muziek. Melodische invloeden worden afgewisseld met rauwe, grommende zang en snelle overstuurde gitaarrifs. Het is goed toeven met de zwartgallige gedachten die een nummer als Metamorphosis doen opvlammen en een publiek dat voornamelijk nog rustig staat mee te knikken, veelal met een biertje in de hand.
Stipt om 18:00 betreden de Noren van Kampfar het podium. Deze band is al ruim twintig jaar actief, maar beschikt nog altijd over een indrukwekkend hoog energiegehalte. Misschien heeft het te maken met het feit dat hun tweede optreden ooit plaatsvond in Baroeg: frontman Dolk vermeldt dit niet zonder trots (‘This is it, fucking family!’). Daarnaast blijkt hij ook een onbedwingbare fascinatie voor het woord ‘Rotterdam’ te koesteren. Uw recensent heeft het niet geturfd, maar Dolk schreeuwt het per nummer minstens een keer of drie in de microfoon.
Gehuld in een minimalistische creatie die ooit een t-shirt moet zijn geweest, maar nu slechts nog vagelijk de contouren toont van wat ooit was, beweegt hij zich rusteloos over het podium. Onder een smal randje stof komt aan weerszijden het bandlogo tevoorschijn dat hij prominent op zijn buik heeft laten tatoeëren. Zijn ogen zijn zwart omrand. Ondanks lichamelijke ongemakken gedraagt hij zich op de bühne als een wild beest, hij krijgt het zelfs voor elkaar in zijn eigen gezicht te spugen.
Na de mythische klanken van Valgalderkvad wordt het vurige, duistere Gloria Ablaze van het meest recente album Profan gespeeld. Later komen Tornekratt en het prachtige, donkere Daimon nog voorbij. Er is eveneens ruimte voor ouder werk, zoals Ravenheart, Troll, Tød Og Trolldom en het heerlijk ijzig klinkende Hymne van de eerste EP. Tussendoor spoort Dolk zijn toeschouwers voortdurend aan om zijn voorbeeld te volgen. ‘If we can do it, you most certainly can do it’, geeft hij het publiek te verstaan, dat deze uitnodiging om los te gaan uiteraard graag aanneemt. Er wordt in ieder geval flink geheadbangd, vooral in de voorste contreien vlak voor het podium. Kampfar speelt deze avond een vol uur en sluit de set af met het krachtige, opruiende Our Hounds, Our Legions.
Het is een fraai gezicht, vijf ruige mannen op een rij op en een zesde erachter: drummer Baard Kolstad. Het gaat allemaal nét op het compacte podium van Baroeg, maar Borknagar stoort zich niet aan een paar vierkante centimeter meer of minder en staat gebroederlijk naast elkaar opgesteld. Het publiek wordt deze avond getrakteerd op drie zangers. Gastzanger Athera (Pål Mathiesen), die Vintersorg vervangt tijdens de tour, verzorgt het leeuwendeel van de vocalen, bassist ICS Vortex neemt vooral het oudere werk voor zijn rekening. Daarnaast laat ook toetsenist Lazare regelmatig zijn stem horen.
Als eerste weerklinken de echo’s van The Rymes Of The Mountain, waarna het epische nummer Epochalypse wordt ingezet. Hierna is het tijd voor wat ouder werk en kunnen we genieten van de stem van ICS Vortex bij onder andere Oceans Rise en Ad Noctum. Het Noorstalige Dauden van het eerste album met de gelijknamige naam Borknagar wordt gespeeld. Nog meer vroeg werk wordt uit de kast gesleept met The Dawn Of The End en als verrassing brengt ICS Vortex Icon Dreams ten gehore. Is er echt maar anderhalf uur ingeruimd voor deze band?
De chemie op het podium tussen de bandleden is aller vriendschappelijkst en de muziek klinkt voortreffelijk. Er volgt een uitzinnig applaus zodra de laatste tonen zijn weggestorven en het publiek schreeuwt om meer. Tijd voor een toegift dus, die gelukkig drie nummers duurt: met Colossus, Winter Thrice en Tanker mot tind (Gryning) wordt de avond op gulle wijze besloten.
Athera noemt het ‘the perfect end of the tour, but we will of course be back’. En dat kan natuurlijk niet snel genoeg zijn. Voldaan verlaat men het donkere Baroeg om erachter te komen dat buiten de lucht inmiddels zachtroze is gekleurd. Daarmee heeft het er alle schijn van dat Borknagar deze avond zelfs de goden gunstig heeft weten te stemmen.
Foto’s: Wendy Jacobse Photography
Links: