Beastfest European Tour in de Muziekodroom, Hasselt
9 november 2009, Muziekodroom
Caliban heeft een nieuwe plaat uit, dus een tour mocht niet te lang uitblijven. De bands die ze meesleuren zijn om uit puur genot spastische vreugdebewegingen te maken; After the Burial, Maroon, Emmure en Suicide Silence. Een ideale line-up voor zowel fans van de metal- als van de hardcore-genres. De tour (die ook is langsgekomen in Utrecht) sloot af in de Muziekodroom in het Belgische Hasselt. Even terzijde: de trein trekt verder naar Engeland onder de naam The Hardknuckle Tour, zonder Maroon en Suicide Silence en met Emmure als headliner en Caliban als support.
Enig probleem: de line-up. Het stond lange tijd nergens officieel vermeld, maar er werd beweerd dat Suicide Silence net voor de show in Hasselt zou afhaken. Uiteindelijk bleek het een feit: Suicide Silence verliet de tour omdat ze een dag later op een Amerikaanse tour stonden. Gelukkig had de show een zakdoekje voor de tranen in de vorm van Belgische bijna-legende Morda en opener When Blood Burns. Ik had graag Suicide Silence eens gezien, maar hun afwezigheid kon niet weerhouden dat er een waar muziekfestijn doorging in de Muziekodroom, waar er nog maar eens sprake was van een erg goed geluid.
Het moet maar weer eens lukken. Vroeg genoeg met vrienden (uit verschillende regio’s) afspreken zodat we goed op tijd zouden zijn. Maar men hebbe nog altijd ene meneer Murphy die eten in mijn roet komt strooien, de klootzak. Enfin, we waren er dus een half uur later dan gepland, met als gevolg dat we de deathcore van opener When Blood Burns gemist hebben.
Het feest begon dus bij Morda. Deze Belgen zijn al vrij bekend in de eigen streken en speelden daarom veilig op eigen terrein. Ik had ze jammer genoeg op Ieperfest slechts in de verte horen spelen en het was erg jammer dat ik ze niet van dichtbij heb kunnen meemaken. Bij deze, de schade werd ingehaald. Het publiek moest helaas nog wat warmlopen, dus al te veel reactie kwam er niet. Toch speelden de mannen een erg strakke en goede show.
Ha, hier keek ik wel enorm naar uit! De mannen van After the Burial laten op hun schijfjes heerlijk technische deathcore met een futuristisch tintje horen (zeg maar straatje Veil of Maya en Born of Osiris) en ik was wel enorm benieuwd wat dit live zou geven. Eén woord: overtuigend! De mannen hadden duidelijk veel plezier in wat ze deden en de muziek bood veel ruimte voor zowel headbangen als rondspringen en armen- en benengezwaai. Dolle pret voor alle bezoekers. De eerste echte pit van de dag was een feit. Nummers als A Steady Decline en Fingers Like Daggers gingen er vlot in. De avond was toen echt begonnen.
Aan Maroon de opdracht om de sfeer goed te houden. En jawel hoor, deze Duitse straight-edgers (tevens goede vrienden van Caliban) maakten er een lekker feest van. Met tracks als And If I Lose, Welcome Annihilation en Stay Brutal werd het publiek al goed meegetrokken, en tijdens de afsluiter Wake Up In Hell werd het even enorm warm en zweterig in de zaal.
En dan nu eigenlijk de band waar ik (en met mij vele anderen) het meest naar uitkeek: Emmure. De muziek van deze Amerikanen is zowel goed mee te brullen als om heerlijk op te pitten. Al vanaf opener Young, Rich and Out of Control ging het dak eraf, om alleen nog maar erger te worden bij het heerlijk catchy R2 Deepthroat, 10 Signs You Should Leave en afsluiter When Keeping It Real Goes Wrong. Persoonlijk had ik liever wat meer oude nummers in de tracklist gezien, maar dat nam niet weg dat het een heerlijke set was. In de pit was het zweten en knallen, terwijl iedereen vooraan de nummers luid aan het meebrullen was. Sfeer en feest alom.
En dan was het tijd voor de headliner van de avond: Caliban. En de Duitsers heersten weer. Vooral het constante opzwepen tot stagedives (wat trouw gevolgd werd), circlepits, goede moshpits en de onvermijdelijke, traditiegetrouwe wall of death (niet alleen Lamb of God is daarvoor bekend). Het zorgde een paar maal wel voor flink meezingen, maar de volgende keer mogen ze hun cleane zang thuislaten, want live lukt het blijkbaar nog steeds niet. Dit kleine nadeel woog echter niet op tegen de verdere kwaliteit die ze het publiek in kegelden. Er werden vooral nieuwe nummers gespeeld (I Will Never Let You Down) en helaas bleef een klassieker als Tyranny of Small Misery uit. ‘Afsluiter’ 24 Years en twee toegiften, Between the Worlds en het onvermijdelijke It’s Our Burden to Bleed boden een goede afsluiter van een geweldige avond.
Links: