Arch Enemy & Textures in Melkweg, Amsterdam
19-04, Amsterdam
Arch Enemy sloeg vorig jaar genadeloos toe met het ijzersterke album Rise of the Tyrant, maar pas dit jaar komt het melodische death metalgezelschap langs de Europese podia voor een headlining tour. In het kielzog van de Zweden volgt Nederlandse band die bij velen ongetwijfeld bekend zal zijn: Textures. Samen stonden de bands in een overvolle, maar enthousiaste Melkweg.
Textures
Dankzij onze goede vrienden bij de Nederlandse Spoorwegen was bij binnenkomst van ondergetekende Textures al halverwege de setlist gevorderd. In volle vaart was het Nederlandse metalgezelschap bezig de zaal te vermaken met hun progressieve death/thrash. Onlangs brachten de heren hun laatste wapenfeit Silhouettes op de markt, een meer dan waardige opvolger van het sterke Drawing Circles uit 2006. Ook vanavond zou men de zaal trakteren op een aardig staaltje metaal, maar helemaal perfect klonk het zeker niet..
Waar Textures op plaat scherper dan de snede klinkt, was het geluid in de Melkweg tamelijk bot. Het drukte een zware stempel op de show van de Tilburgse band. De technische kracht van de gitaren ging verloren en in plaats van progressieve death/thrash neigde de sound live meer naar een metalcore-variant a la Chimaira, wat niet beschouwd hoeft te worden als een compliment. Zanger Eric Kalsbeek had te maken met dezelfde vervlakking in zijn vocalen, waardoor het optreden van de Nederlanders een wat halfslachtig karakter kreeg. Het was het gewoon net niet. Een gedeelte van het publiek merkte het, anderen leken er niets om te geven en beukten er rustig op los. Textures speelde niet echt slecht, maar kon geen muzikale potten breken. Een tegenvaller, want van deze heren had ik toch een hoge verwachtingen.
Arch Enemy
Arch Enemy is terug. Vorig jaar speelden de Zweden als onderdeel van de Black Crusade-tour met onder andere Machine Head, namelijk al een show in een volle HMH. Nou ja, een show, men moest na vier nummers al het veld ruimen voor de volgende band. Dat zou vanavond wel anders zijn. Nadat de heren Textures netjes hun 40 minuten gevuld hadden, was de avond nog jong en de overvolle Melkweg klaar voor een volledige Arch Enemy show. Let the revolution begin..
Het duurde echter nog wel even voordat Angela Gossow en haar mannen de bühne betraden. Het publiek hield echter de sfeer erin en enkelen namen van de gelegenheid gebruik om even in alle rust te kunnen crowdsurfen. Na het geduld van de aanwezigen danig op de proef te hebben gesteld, kwam het mannelijke gedeelte podium op om de opener Blood is on Your Hands in te zetten. Frontvrouwe Angela probeerde vervolgens in te vallen met haar rauwe vocalen, maar haar grunts vervielen grotendeels in de muzikale ruis.
Eenmaal gewend aan het (te) zware drumgeluid en harde gitaren werd ze gruntend beter hoorbaar, maar echt er bovenuit kwam ze gedurende de show niet. Haar schreeuw/krijs vocalen kwamen wel duidelijk door, maar waren slechts van grindcore niveau, betrekkelijk slecht dus. Jammer, want de gebroeders Amott lieten hun gitaartalenten duidelijk horen en speelden heel aardig. Lijntje voor lijntje, het klonk bijna allemaal even perfect. Toch ontbrak het de heren, ondanks de verbeten grimassen tijdens de solo’s, aan emotie in de gespeelde noten. Natuurlijk is het routinewerk, maar de heren misten, evenals de andere bandleden de ware passie in het spel. Qua performance zag het er allemaal overtuigend, alleen men kon het geluid niet zo doen klinken.
Een dubbel gevoel blijft over na het verlaten van de zaal. Enerzijds heeft Arch Enemy een haast klinisch vlekkeloze show neergezet, waarvoor hulde, maar anderzijds heeft het gezelschap niet kunnen overtuigen. Voor mij telt het laatste zwaarder en dus ben ik genoodzaakt Arch Enemy, evenals Textures, als teleurstellend te bestempelen. Het lijkt me dat men dit echt wel beter kan.
Links