Het moet toch haast wel of Anthrax heeft een zomerhuisje aan de Nederlandse kust: zo vaak is het New Yorkse lid van The Big Four in het kikkerlandje op een of ander podium terug te vinden. De populariteit lijdt er in ieder geval niet onder, want deze keer vinden de heren zich plots terug in een volle zaal Ronda van TivoliVredenburg, waar men het de laatste jaren toch met meer bescheiden optrekjes moest doen. Dat ’80-klassieker Among The Living op deze tour wordt geëerd zal ermee te maken hebben, want in Utrecht lopen opvallend veel bezoekers met een shirt van het album dat in 1987 verscheen. Al is het nu in sommige gevallen een maatje te klein.
Een aantal van die bezoekers-van-de-oude-stempel hebben minder op met het eerste deel van de avond, waarin een selectie van oud en nieuw Anthrax-materiaal wordt gespeeld. Tuurlijk, A.I.R., Madhouse, Medusa en Be All, End All, stammen uit dezelfde tijd als het Among The Living-materiaal en worden gretig otnvangen. Nummers als Evil Twin, Blood Eagle Wings en Blood Eagle Wings zijn van het Anthrax-van-nu. Het levert jankmomenten na afloop op: ‘Nou… van mij hadden ze wel meer oud materiaal mogen speluuuuhhhhhhh’. Zeikerds.
De zeurpieten gaan voorbij aan het feit dat Anthrax een op en top professionele band is. Of het nu in een grote zaal is of in een kippenhok: de band is laaiend enthousiast of speelt zichzelf enorm snel naar een enthousiaste staat. Zanger Joey Belladonna wijst, lacht, schudt handjes en maakt volop persoonlijk contact. Bassist Frank Bello schreeuwt de teksten mee, gitarist Scott Ian huppelt overal tussendoor en drummer Charlie Benante mept de boel geruisloos dicht. En dan is er nog gitarist Jonathan Donais, die er nog steeds bijstaat alsof hij de deur naar het verkeerde podium heeft geopend.
Ondertussen draait TivoliVredenburg op volle toeren: Belladonna speelt dirigent van het publiek bij de intro van Be All, End All en Ian is al snel door zijn voorraad plectrums heen. Het concert dendert lekker door, als blijkt dat Anthrax het twee sets spelen erg letterlijk neemt. Na een uurtje is er een ombouwpauze om het podium helemaal klaar te maken voor de nummers van Among The Living die door elkaar gehusseld worden. Een hinderlijke en feitelijk onnodige onderbreking, want wat maakt zo’n podium nou uit?
Zodra de eerste noten van Among The Living klinken, is alles direct vergeven en vergeten en gaat TivoliVredenburg door waar het voor de pauze mee geëindigd was: er een gekkenhuis van maken. Met Caught In a Mosh verandert de zaal in één grote moshpit en het enthousiasme van het publiek heeft steeds meer invloed op de band die nóg strakker en heftiger begint te spelen. Vanavond in Utrecht ontstaat er een mooie wisselwerking tussen de mensen voor en op het podium, als een veelkoppige draak die maar een doel heeft: het ultieme metalgenot beleven.
One World, het monsterlijke I Am the Law, A Skeleton in the Closet… het beest stoot door. Met zijn a capella introductie van Efilnikufesin (N.F.L.) bewijst Belladonna maar weer eens een uitstekend zanger te zijn. Én een frisdrankserveerder, want daarvan heeft de band dankzij een sponsor genoeg. Misschien dat het wel aan het mierzoete drankje te danken is dat de security bij het podium de handen vol heeft aan het opvangen van crowdsufers. In de spaarzame momenten dat ze even kunnen uitblazen, kijken de twee heren elkaar verbijsterd aan. Die hebben na afloop wat te vertellen tegen hun collega’s die in een andere zaal van het complex aanwezig zijn bij een optreden van het Nederlands Studenten Orkest.
Naast Jonathan Donais krijgt ook drummer Charlie Benante de gelegenheid om even in de spotlight te staan, maar zijn drumsolo gaat gelukkig al snel over een in heerlijke uitvoering van Indians. Met Imitation of Life zit het er dan alweer op, maar een Anthrax-concert is natuurlijk niet compleet zonder Antisocial, zelfs al hoort dat nummer niet in een Among the Living-set (vreemd dat de zeurpieten daar niet over klaagden).
Als de rook is opgetrokken, het zweet is weggeveegd en band en publiek langzaam weer in hun eigen vorm vloeien, beseft iedereen dat metalmagie vandaag binnen bereik is gekomen. De muzikanten (met uitzondering van Donais die alweer vertrokken is: wat blijft het toch een vreemde eend in de bijt), houden niet op het publiek te bedanken en laten zelfs zakken extra plectrums aanrukken, die als confetti worden uitgestrooid. Scott Ian heeft nog een even geruststellende als verwachte mededeling: deze zomer komt Anthrax weer terug. Logisch, je hebt immers een vakantiehuisje of je hebt het niet.
Foto’s:
Datum en locatie:
19 februari 2017, TivoliVredeburg, Utrecht
Link: