Het optreden van Annihilator in Hedon stond gepland voor 25 oktober 2018. Vanwege het overlijden van Randy Rampage en de impact die dat had op Jeff Waters werd de gehele tour afgezegd. Op een dag na duurt het een jaar voordat Annihilator dan toch Zwolle aandoet voor een optreden in het kader van het meest recente album: For The Demented.
Als ik, vanwege logistieke problemen mijnerzijds vijftien minuten na aanvang van opener Archer Nation binnenkom wordt net Acedia van het nieuwste album Beneath The Dream aangekondigd. De grote zaal van Hedon is dan al redelijk gevuld en ziet een trio dat zijn best doet het publiek voor zich te winnen. Dat lukt gaandeweg het optreden getuige de oprechte publieksparticipatie en het dito applaus na ieder nummer. Archer Nation mag, zeker voor een openingsact, niet klagen over het gebruik van het podium en licht. Naar eigen zeggen mogen ze mee op deze toer op persoonlijke uitnodiging van de heer J. Waters, iets waar ze maar al te graag op in zijn gegaan.
Het trio uit Californië timmert al een jaar of vijftien aan de weg en promoot vanavond niet alleen het laatste album maar met Hell In A Handbag en Day That Never Came komt ook ouder werk aan bod. Drummer Keyhan Moini beschikt over een minimalistisch drumstel met meer bekkens dan trommels maar weet zich daarop uitstekend uit de voeten te maken. Gitarist en zanger Dylan Rose beschikt over een mooie krachtige strot en laat in Day That Never Came zien mooi samen te kunnen zingen met bassist Dave De Silva. Rose is daarnaast een uitstekend sologitarist maar het feit dat Archer Nation slechts een gitarist heeft is dan wel een gemis. De muziek die het trio vanavond brengt staat bol van de breaks en overgangen en wordt strak gebracht. Een goede opwarmer!
Annihilator heb ik al vaak live mogen zien maar gek genoeg nog nooit met Waters op zang. Zijn gitaarpartijen zijn niet de makkelijkste en ik ben dan ook benieuwd hoe hij het er vanaf brengt… Na een korte ombouwpauze wordt de introtape van Annihilator gestart. Eén voor één komen de bandleden enthousiast het podium op gerend en het feest kan losbarsten. De Canadezen openen met Betrayed en knallen er daarna gelijk een publiekslieveling in: King Of The Kill. Vervolgens verdwijnt de voltallige band van het podium en wordt er weer een tape gestart. Het is een ritueel wat vanavond steeds opnieuw herhaald zal worden: na twee nummers neemt Annihilator even een pauze. Het haalt de vaart behoorlijk uit het optreden.
Omdat Annihilator toert in het kader van het meest recente album komen uiteraard One To Kill en Twisted Lobotomy voorbij. Van het volgend jaar te verschijnen Ballistic, Sadistic wordt Psycho Ward alvast voorgeschoteld. Waters kondigt dit aan als een nummer in de stijl van het Never, Neverland-album. Het blijkt een melodieus en niet al te snel nummer te zijn dat wijkt enigszins afwijkt van de rest van het vanavond live gespeelde materiaal. Niet de beste kennismaking als je het mij vraagt. Gelukkig speelt Annihilator vanavond genoeg nummers die wel goed in de smaak vallen: Knight Jumps Queen (welke tot tevredenheid van Waters luidkeels wordt meegezongen), Tricks And Traps en Phantasmagoria zwepen de zaal nog verder op.
De zangkwaliteiten van Jeff Waters vallen me allerminst tegen. Hij heeft daar wel enkele trucjes voor nodig. Ten eerste staat zijn zang niet al te hard in de mix. Dat is uiteraard geen straf als je naar een thrashband luistert welke het van goede riffs en solo’s moet hebben. Daarnaast laat Waters het publiek soms de wat lastigere partijen zingen en ook daar komt hij goed mee weg. De sympathie van het publiek is sowieso gewonnen wanneer hij tijdens de solo’s heen en weer rent, breeduit lacht en hier en daar een boks uitdeelt. Tenslotte is de man, voor iemand die van huis uit geen zanger is, vanavond goed bij stem en weet hij zelf ook wel dat zijn bereik niet al te groot is. Kortom: het voordeel van de twijfel krijgt Waters ruimschoots. Sterker nog: wanneer je jezelf niet al te serieus neemt (meermalen verbasterd hij de naam Annihilator door die op zijn Frans of Duits uit te spreken en één keer noemt hij de band zelfs anal eater…) scoor je in Hedon altijd pluspunten.
Wanneer het kookpunt bijna bereikt is, bedankt Waters het publiek uitgebreid en lijkt er een eind te komen aan het optreden. Uiteraard komt de band toch terug voor een toegift in de vorm van W.T.Y.D. (opnieuw mag het publiek het refrein voor zijn rekening nemen) en “the song Randy hated the most” Alison Hell. Daarna wordt het druk in de foyer waar de merchandise goed wordt verkocht.
Hedon zit lekker in de lift als het om metal gaat. Onlangs stond Y&T er, volgende maand komt een andere thrash legende Toxik naar de kleine zaal en de line-up voor Hedon Zwaar Nieuwjaar begint leuke vormen aan te nemen. Annihilator past vanavond prima in dit rijtje en gaf een bovengemiddelde show weg.
Datum en locatie:
24 oktober 2019, Hedon, Zwolle
Link: