Amplifier, Long Distance Calling en Schizoid Lloyd in Patronaat
28 mei 2011, Haarlem
Voor de muziekfanaten die niet naar Dokk’em Open Air konden en niet van voetbal hielden, was er in de kleine zaal van Patronaat, te Haarlem, genoeg te beleven. Op 29 mei stond daar een avondvullend programma van het jonge Schizoid Lloyd, de post-rock formatie Long Distance Calling en de progressieve rock-band Amplifier.
De Haarlemse band Schizoid Lloyd had de eer om voor de twee toerende bands het voorprogramma te verzorgen. De jonge heren brachten een aangename en bovenal verrassende mix van psychedelische en progressieve rock die afgewisseld werd met stevig gitaarwerk. Hierbinnen vielen vooral de synths op, die het geheel versterkten zonder er een te symfonisch randje aan te geven. Het vijftal heeft onlangs haar eerste EP, Virus, uitgebracht en speelde daar onder andere Nothing Left van. Vergelijkingen in muzikaal en visueel opzicht met Between The Buried And Me waren snel gemaakt en verder waren er verrassende invloeden van Pink Floyd en King Crimson hoorbaar. De band mocht het met een redelijk gevulde zaal doen en liet een positieve indruk achter.
Na een korte ombouwpauze was het tijd voor het echte werk: Long Distance Calling. Het was duidelijk dat mensen deze band, die dit jaar haar titelloze album uitbracht, niet wilden missen. Geopend werd met Into The Black Wide Open en vanaf de Halo-achtige intro en de eerste subtiele post-rocknoten was het genieten geblazen. Het viertal straalde energie uit en wist het gevoel van de eigen muziek perfect over te brengen op het publiek. De groep wist de gezette standaard met The Figrin D’an Boogie hoog te houden. Ook de uitwijking naar Avoid The Light in de vorm van Black Paper Planes en de terugschakeling naar de nieuwste plaat in de vorm van Arecibo (Long Distance Calling) werden perfect uitgevoerd. Geen enkel moment verzwakte het niveau en de band liet duidelijk zien dat het enthousiasme en plezier dat het publiek toonde wederzijds was. Na de afsluiter was de tijd echter alweer op. Long Distance Calling liet het publiek met open mond achter dankzij het perfecte geluid, de perfecte setlist en de perfecte uitstraling. Het beste optreden van 2011 dat ik tot nu toe gezien heb!
Een soundcheck van ruim veertig minuten had Amplifier nodig om te beginnen. Het meest recente werk, The Octopus, heeft een speeltijd van maar liefst twee uur en dat is zelfs voor de maatstaven van het progressieve departement lang te noemen: een gewaagde zet die door fans en critici over het algemeen goed werd ontvangen. De band heeft met de nieuwste plaat dus genoeg speelmateriaal vervaardigd en het was dus te verwachten dat er veel nummers van The Octopus gespeeld zouden worden. Het concert werd toepasselijk geopend met Octupus’s Garden van The Beatles als intro. De heren stonden, allen in een zwarte blouse met een kleine Octupus-stropdas, zelfverzekerd op het podium en gaven een professionele show weg. In het begin leek het alsof er wat technische problemen waren, maar als publiek was daar weinig van te merken. Ondersteund door een goed geluid speelde de band het ene na het andere nummer: The Wave, Interglacial Spell, Planet Of Insects, The Octopus, Interstellar, The Emperor en Fall Of The Empire kwamen allen voorbij. De focus lag, in combinatie met de podiumpresentatie, vrijwel volledig op The Octopus.
Helaas liet de podiumpresentatie wat te wensen over. Tussen de nummers door vielen er stiltes en de bandleden zochten weinig interactie met het publiek. Het was duidelijk dat de focus lag op het correct spelen van iedere noot, maar hierdoor miste het concert wel het nodige spektakel en kwam het geheel routinematig over. De show kakte na een uur een beetje in, wat ook te wijten viel aan de langgerekte, rustige nummers die vanuit zichzelf al weinig spektakel bevatten. Wanneer de bezoeker echter zijn ogen sloot en luisterde, werd duidelijk dat Amplifier geen poespas nodig heeft om haar progressieve hard ock succesvol over te brengen op het publiek.
Na een uur en een kwartier begon de encore alweer, maar ik en mijn compagnon waren echter genoodzaakt om te vertrekken dankzij het gebrekkige openbaar vervoer. Erg jammer aangezien we nog graag nummers van andere albums hadden willen horen. Er zat echter niets anders op dan te rennen om de laatste trein naar huis te halen. Kort gezegd was het een zeer geslaagde avond met een goede opkomst, puike sfeer, geweldig geluid en fantastische bands!
Links: