Never Say Die Tour!
Tivoli te Utrecht, 16 november 2008
Op zondag 16 november was het weer zover en deed het Never Say Die circus opnieuw Nederland aan.
Deze door advocado booking opgezette tour deed vorig jaar ook zijn ronde door Europa en vanwege het grote succes werd ook dit jaar de caravan weer ingepakt.
Vorig jaar was Waterfront in Rotterdam het toneel van dit reisgezelschap maar dit jaar werd Tivoli in Utrecht aangedaan.
Ruim van te voren was er voor de ingang van de zaal al een lange rij te vinden.
De show van vanavond werd namelijk een paar dagen eerder als uitverkocht bestempeld.
Voor diegene die op de gastenlijst stonden moesten wachten totdat de zaal ook open ging.
Erg vreemd fenomeen als je het mij vraagt waardoor er ook een lange en vervelende opstopping plaatsvond in de hal.
Als Tivoli de kassa al eerder had geopend zodat iedereen met een gastenlijstplek zijn kaartje had kunnen halen had dat veel ge-erger gescheeld.
Door de lange rij waar ik het hierboven over had is de zaal nog grotendeels leeg toen de brute deathcore heren van Carnifex
het podium betreden.
Erg zonde want deze heren uit Californie, USA schijnen live een echte verademing te zijn.
De band klapt er dan vanaf het eerste moment ook meteen vol overtuiging in.
Helaas heeft de band te kampen met een verschrikkelijk geluid waardoor vooral de gitaarpartijen een brij vormen.
Ook de “zang”, is in eerste instantie niet te horen waardoor het effect van de knallende start wat wegebt.
Gelukkig wordt later in de set de zang wat bijgetrokken maar dit geldt helaas niet voor de gitaarpartijen.
Het publiek scheen het allemaal niet zo erg te vinden en wordt er volop gedanst en dat zegt al genoeg over de populariteit van deze band.
Whitechapel is de volgende die mag aantreden.
“EINDELIJK” denk ik bij mezelf, want ik ben al een erg lange tijd fan van deze heren en kon daarom ook niet wachten ze een keer live te mogen aanschouwen.
Muzikaal gezien tappen deze heren uit hetzelfde vaatje als Carnifex maar weten naar mijn gevoel iets toe te voegen waardoor het mij meer weet te grijpen.
Vol met adrenaline sta ik dan ook te wachten tot de eerste noten worden ingezet maar de echte kick blijft uit.
Zodra de band namelijk begint te spelen lijkt het geluid nog slechter dan bij Carnifex en het simpele feit dat Whitechapel met drie gitaristen speelt helpt niet echt mee.
Het is zelfs zo bedroevend slecht dat ik alleen aan de zangpartijen kan afhoren welk nummer er op dat moment gespeeld wordt.
De band lijkt hier echter minder last van te hebben en ook deze heren geven zich voor de volle honderd procent.
Niet geheel zinloos want het publiek lijkt er ook wel zin in te hebben en wordt ook hier weer gretig mee gedanst.
Doordat er een legioen aan bands spelen en de tijden niet echt zijn afgestemd op het eten moest er ook gegeten worden tussen de bands door.
Hierdoor heb ik de band Protest The Hero moeten missen.
Achteraf schijn ik niet veel gemist te hebben en schijnt de band voor heel erg veel mensen etenstijd betekend te hebben.
Architects mocht dus voor een volle buiken publiek aantreden.
Opzich niet heel verkeerd omdat ik persoonlijk de technische metalcore van Architects meer om naar te luisteren vind dan om op los te gaan.
Ik heb deze band nu een aantal keer live mogen aanschouwen en telkens zetten de heren weer een strakke en zeer degelijke set neer.
Toch weet de band nooit compleet te overtuigen, het geluid is inmiddels wel iets bijgedraaid, dus daar ligt het niet aan maar het lijkt meer het totaalplaatje.
De band lijkt de show nogal statisch af te werken en het lijkt allemaal net iets te gemaakt, allemaal wel erg professioneel maar ik vind dat het enthousiasme en spontaniteit ontbreekt.
Erg zonde want muzikaal en technisch zit het allemaal prima in elkaar.
Dan aan de deathcore/metal heren van Despised Icon om de boel compleet te slopen.
De band is populair blijkt wel aan het gedring vooraan nu het een stuk drukker lijkt te zijn.
Op cd trek ik deze heren ook erg goed maar heb ze nu enkele keren live gezien en telkens vind ik de band maar weer tegen vallen.
Vandaag dus opnieuw een kans om het tegendeel te bewijzen.
De heren starten in ieder geval sterk en het publiek wordt weer compleet wakker geschud.
De grote cirkel in het midden van zaal wordt weer gecreëerd die we de vorige bands moesten missen en ook ik heb in eerste instantie een positief beeld.
Helaas veranderd dit na een aantal nummers als de band hun enthousiasme lijkt te verliezen en over lijkt te schakelen op automatische piloot.
De set wordt degelijk en strak afgewerkt maar persoonlijk zet ik gewoon liever weer een cd’tje op.
Misschien was de speeltijd voor zo’n band ook gewoon te lang.
Ja wat moet je nog zeggen over de heren van Unearth.
De band heeft zich inmiddels live al meerdere malen bewezen en ook vanavond gaat dit niet anders zijn.
Ook op plaat weten de heren voor vele niet teleur te stellen (persoonlijk ben ik alleen fan van The Stings Of Conscience en The Oncoming Storm maar dat terzijde) en ook de laatste plaat The March werd door vele critici weer eens goed ontvangen.
De band nijgt de laatste jaren meer naar metal en dat is ook de reden dat nu de metalheads in het publiek een stap naar voren doen.
De band heeft duidelijk een veel beter geluid dan zijn voorgangers waardoor de metalcore er lekker inhakt.
De nodige grappen en trucjes die door beide gitaristen worden uitgevoerd (denk aan: opdrukken met gitaar op je rug of de vele gitaarswings of gekke bekken) zijn weer fulltime aanwezig waardoor Unearth een leuke band blijft om naar te kijken.
Persoonlijk heb ik echter niet zoveel met het laatste werk en zodra hier nummers van gespeeld worden doet het me dan ook vrij weinig.
Maar zodra nummers als This Lying World en Black Hearts Now Reign worden ingezet kan ik het niet laten stilletjes mee te zingen.
Unearth is voor mij eigenlijk oude glorie maar veel nieuwe jonge kids lijken de avond van hun leven te hebben en dat is mooi.
Voor Parkway Drive geldt eigenlijk hetzelfde als wat ik bij Unearth heb te melden.
Parkway Drive heeft zich live inmiddels ook wel bewezen en een slechte show is van deze heren dus ook niet denkbaar.
Voor mij wordt dit inmiddels alweer de dertiende keer dat ik ze live mag gaan zien en tot nu toe viel nog geen enkele show tegen.
Wat ik persoonlijk erg mooi vind aan deze band live is de plezier die de heren er nog steeds in lijken te hebben.
Er wordt veel gelachen en er worden veel grappen gemaakt en dat maakt het erg leuk om naar te kijken.
De intense publieksreactie werkt daarbij mee aan de spelvreugde en sfeer die de band naarmate de set steeds meer lijkt te krijgen.
Een mengelmoes aan nummers van zowel Killing With A Smile en Horizons worden foutloos gespeeld en ook zanger Winston McCall is vanavond goed bij stem. (dit verschilt namelijk nogal eens)
De band speelt strak, met overtuiging en professioneel en dat maakt Parkway Drive voor mij nog steeds de ultieme live band.
Links: