Lorna Shore heeft de wind vol in de zeilen. Sinds zanger Will Ramos enkele jaren geleden tot de band toetrad en direct zijn stempel drukte op Pain Remains, is het hard gegaan. De plaat sloeg in als een bom, en sindsdien is de band nauwelijks van grote zalen- en festivalpodia weg te denken, al dan niet als headliner. 013 vormde een paar jaar geleden het eindstation van een tour. Nu staan ze er weer, aan de vooravond van een nieuwe release, in een uitverkochte zaal. Mellow nam de foto’s, Friso Veltkamp deed verslag.
Het zijn gouden tijden voor metal. De een na de andere show verkoopt uit. Het maakt daarbij niet uit of het een doordeweekse of weekenddag is. Neem nu vanavond: een dinsdagavond, maar uit alle hoeken van het land zijn mensen afgereisd om Lorna Shore live te zien. Het publiek is divers: van twintigers tot vijftigers. Dit is een band die generaties weet te verbinden. Kwaliteit laat zich niet begrenzen door leeftijd.
Door omstandigheden kom ik pas binnen bij Lorna Shore. Gelukkig is fotografe Mell wel op tijd om Mental Cruelty en Signs Of The Swarm te zien. Dat resulteerde in onderstaande fraaie plaatjes.
Wil je voor Lorna Shore een goed plekje bemachtigen, moet je er vroeg bij zijn. De zaal puilt uit, zelfs in de gangen staan mensen, wat op zich qua zicht misschien niet de beste plek is, maar qua temperatuur wel. Want warm is het niet alleen buiten. Binnen, tussen al die op elkaar geplakte mensen voelt het bij tijd en wijlen als een sauna. En alsof dat nog niet genoeg is, gooit Lorna Shore voor zekerheid een serieuze pyrotechnische show ertegenaan. Bij Sun//Eater, het eerste nummer, schieten de vlammen metershoog richting het plafond.
Die vlammen slaan meteen over naar het publiek, dat uitzinnig reageert. Dat Lorna Shore populair is in Nederland wisten we, maar dit is wel next level. De band kan weinig fout doen bij de aanwezigen, en eerlijk gezegd: dat doet de band ook niet. Hier staat een geoliede machine te spelen. Zeker de muzikanten: het spel is snaarstrak. Will zijn stemgeluid ook, al lijkt hij aanvankelijk wat opstartprobemen te hebben. Bij Cursed to Die verliest hij kort zijn schreeuw, maar hij herstelt zich vrij snel. Want in navolgende nummers Of The Abyss en Immortal is zijn stemgeluid wel goed, en laat hij horen wat voor onvoorstelbare hoogtes en dieptes hij kan halen. Wat daarnaast de live shows extra kracht geeft, is het enorme charisma wat Will bezit. Bij Immortal mag Signs Of The Swarm zanger-David Simonich opdraven, en bij Into the Earth valt de beurt aan Lucas van Mental Cruelty. Maar daar zie je wel een verschil qua uitstraling en performance (terwijl beide zangers ook zeker niet de minsten zijn).
De setlist is slim opgebouwd. Nu heeft Lorna Shore een fiks aantal beukers in zijn repertoire, toch zorgen zij voor voldoende dynamiek en een paar rustpunten. Die nemen ze zelf letterlijk: Soms verdwijnt de band collectief van het podium. Een ander moment is bij Soulles Existence, waarbij het aanmerkelijk wat leger wordt achterin de zaal. Het nummer fungeert voor veel ook als rook- en plaspauze. Het wordt ook met wat minder bevlogenheid gespeeld dan de nummers ervoor, en de energie druppelt wat weg. Lorna Shore pakt dat publiek echter weer helemaal beet met Oblivion, waar Will een hoofdrol opeist door het refrein vol overgave en emotie te zing..brullen. Het is een van de vele hoogtepunten van de avond.
Breakdown breakdown in de zaal, welke breakdown is het knakenhardst van allemaal? Dat is die van To the Hellfire. Wat een ziekelijk harde uitvoering krijgt dat nummer vandaag. Het is ook een perfect slotakkoord van de ‘reguliere’ set. Want natuurlijk komen er toegiften, en het hoeft dan ook geen verrassing te zijn dat die bestaan uit de Pain Remains trilogie. De band had blijkbaar nog wat rookbommen en vuur ongebruikt gelaten, want het gaat bij deze trilogie helemaal los. Van vuurfonteinen tot de metershoge vlammen en rookwolken; het is duidelijk dat de band een indruk wil achterlaten. Dat lukt. De temperatuuur in de zaal stijgt nog één keer tot het kookpunt terwijl de drie delen elkaar opvolgen. Enig kniesoorpuntje; ik snap dat die trilogie in de vaste volgorde wordt gespeeld, maar eigenlijk had het tweede deel na het derde beter gepast, gezien de muzikale inhoud van die nummers. Maar hey; fuck it. Dit was een sterke show van de ongekroonde koningen van deathcore.
Datum en locatie
17 juni 2025, 013, Tilburg
Foto's:
Link: