Body Count, het muzikale gezelschap rond de acterende rapper Ice-T, heeft de oversteek naar het oude continent weer gemaakt, slaat België daarbij over en doet Nederland drie keer aan. De eerste én derde keer in Nijmegen, daartussen melden de mannen zich – uiteraard – in Amsterdam. De grote zaal van Melkweg is het decor voor de tour die is vernoemd naar het uitstekende nieuwe album, maar waar traditiegetrouw weinig van wordt gespeeld. Het titelloze debuutalbum uit 1992 vormt nog steeds de ruggengraat van ieder Body Count-concert al maken alleen zanger Ice-T, gitarist Ernie C en hype man Sean E Sean anno 2018 nog deel uit van de band.
Als in de Melkweg het bordje ‘Uitverkocht’ wordt opgehangen dan is er één zekerheid: het is dan prop- en propvol. En daardoor is het ook snik- en snikheet. Dat wordt er niet beter met de verrassende opener van de Body Count-set: de Slayer-cover Raining Blood Blood/Postmortem. Het publiek deert het allemaal niet. Ice-T vraagt ‘Emsterdeeem’ om ‘some motherfucking action’ en hij krijgt dat. Waar hij dat zelf overigens laat liggen. Misschien ligt het aan de temperatuur, misschien aan de zestig winters die de Original Gangsta inmiddels heeft gezien, maar de man wandelt op zijn best wat rond, waar hij het bijna exact drie jaar geleden op exact dezelfde plek toch meer op zijn heupen had.
Wat snelheid betreft heeft de verder uitstekende band ook een tandje teruggeschakeld. Onder aanvoering van bassist Vincent Price wordt er bijna een reggae-tintje aan de nummers gegeven. Dat maakt het allemaal niet per se slechter: de instrumentbespelers binnen Body Count weten wat ze moeten doen en Ice-T is nog steeds prima bij stem en is goed te verstaan, zelfs in de snelle rapstukken.
Er ontpopt zich dus een lang niet legendarische maar wel fijne avond als we even buiten beschouwing laten dat de setlist weinig verrassingen bevat. Bowels of the Devil is misschien een verrassing, maar verder zijn ze allemaal weer van de partij: KKK Bitch, Body Count, Necessary Evil, Drive By… zelfs de volgorde verschilt niet van de vorige keer: Disorder (de cover van The Exploited die Ice-T ooit opnam met Slayer) en Talk Shit, Get Shot, wordt gevolgd door Cop Killer (immer geïntroduceerd als ‘your new national anthem’) en na een korte break door een deel van Suicidal Tendencies’ Institutionalized en Momma’s Gotta Die Tonight, wat vooraf wordt gegaan door een preek tegen racisme.
Het maakt een optreden van Body Count tot een soort weerzien met oude vrienden, die op de koop toe een lekker stuk muziek spelen. We zien dat de tweede hyper man, Ice-T’s zoon Little Ice, weer is gegroeid en als de zanger de jongste fan in de zaal heeft gespot (een jochie van 3), maken we kennis met zijn jongste telg: de 2-jarige Chanel, die al slapend door haar bevallige moeder Coco het podium op wordt gedragen. Met Manslaughter, No Lives Matter en de verrassende afsluiter This Is Why We Ride worden er wat nieuwtjes uitgewisseld, maar niet teveel. Zelfs de drumsolo van Ill Will in There Goes the Neighborhood wordt verwacht, een kort gitaarduel tussen Ernie C en Juan of the Dead niet.
Toch ga je zoals bij iedere reünie aan het einde weer vrolijk naar huis. Je verwachtingen bevestigd zien krijgen maakt het leven wel zo gemakkelijk en zorgt ook voor een aangenaam gevoel. Gevaarlijk was Body Count natuurlijk al lang niet meer, op plaat zijn ze nu ook beter én toch is het aftellen na de volgende keer alweer begonnen. Volgend jaar verschijnt de nieuwe plaat Carnivore. Dan treffen we Ice-T wel in juni 2020 in de Melkweg, is zijn dochter een stuk groter, zijn vrouw nog immer bevallig en horen we al die nummers van de debuutplaat graag weer aan.
Foto’s:
Koen de Gussem (Visual Violence)
Datum en locatie:
4 juni 2018, Melkweg, Amsterdam
Link: