Visions of Atlantis bracht onlangs Pirates uit. Een afslag naar het muzikale piratenthema. Iets wat deze band met een van oorsprong oceanisch thema natuurlijk niet verkeerd staat! Buiten de muziek wist Zware Metalen-redacteur Dypfrys eigenlijk weinig over deze band, dus kijken we vandaag naar de historie, het heden en de toekomst. Vocaliste Clementine Delauney praat Zware Metalen bij over piraten, liedjes schrijven en de oorsprong van de band.
Om eerlijk te zijn heeft deze naam niet veel meer te maken met hoe de band is veranderd. De band is 22 jaar oud. De bandnaam werd gekozen door bandleden die er destijds waren. We hebben het oceaangerelateerde thema en imago gehouden. Vandaag de dag zijn wij een piratenband en we zingen eigenlijk niet over Atlantis. Dat is voor ons een mooie metaforische benadering van de oceaanwereld. Destijds had de band een fascinatie voor Atlantis, en ook voor ons geldt dat, maar dit is niet langer hoe wij ons als band zelf omschrijven. Dus kunnen we weer verder naar de toekomst.
Je zit zelf sinds 2013 bij de band, en de line-up is vrij stabiel sinds 2017. Wat was het doel voor jullie als band de afgelopen jaren?
Toen ik bij de band kwam was het doel om een laatste album op te nemen en een vaarweltour te doen haha! Het duurde even voordat we The Deep And The Dark konden uitbrengen. Toen we het uitbrachten begonnen we de liedjes te spelen en merkten we dat er veel mensen waren die echt van deze muziek hielden. Daardoor wilden we niet meer stoppen, dus we besloten door te gaan. Ons doel was beter worden in wat we doen. De band was herboren uit zijn as en voor ons voelt het alsof we vier jaar oud zijn. Het gaf de band een frisse start. Nu is het doel gewoon beter worden: betere liedjes schrijven, meer shows spelen en de wereld veroveren met onze nieuwe muziek. Dat is in feite ons doel: levend blijven als een band en groeien.
Het nieuwe album, vertel ons alles…
Er is zoveel over te zeggen haha! Is er een bepaald aspect waar je meer over wil weten?
In de eerste plaats het piratenthema.
Het was iets wat ik altijd al wilde doen sinds ik in 2013 bij de band kwam. Ik moest de teksten altijd schrijven. Ik moest in de eerste plaats de band iets van mijzelf maken. In een creatieve zin moest ik mijn eigen manier vinden. Vanuit een extern perspectief dacht ik: deze band heeft een interessant oceanisch thema, en ik vind het echt leuk, dus dat ga ik houden. En toen dacht ik: wij spelen metal, en metal is voor rebellen. Maar wie zijn dan die rebellen? Voor mij is het logisch dat dat de piraten zijn. Ik vind dat universum ook interessant. Het thema is daar altijd geweest eigenlijk. Niet het criminele gedeelte overigens. Op The Deep and the Dark staat een liedje genaamd The Silent Mutiny. Voor mensen die de band volgen is het niet echt een verrassing. Toen we met dit album bezig waren merkten we dat de liedjes wat donkerder waren. Het was voor ons het juiste moment om overstag te gaan. Het moment om dat te omarmen. Dit is een blijvertje en wij zijn er erg blij mee. Dus zo werden we wie we al moesten zijn.
Het is een beetje van beide. Michele Guaitoli was een beetje meer betrokken bij het schrijven van de liedjes en hij heeft ervaring in de wat zwaardere muziek. Het is de muziek die hij leuk vindt om te schrijven. We hebben allebei wat meer de zwaardere invloeden. Het kwam heel natuurlijk om deze nummers te schrijven en dat gevoel te krijgen. Het is ook wat wij wilden voor Visions of Atlantis. Het moest krachtig, emotioneel en zwaargestemd zijn. Het is het soort metal waar wij allemaal van houden. We houden van de duisternis, maar niet per se het brute. Melancholisch, intenser, zou ik zeggen. Het was echt een natuurlijk proces denk ik.
Michele Guaitoli heeft wat meer powermetalinvloeden toch?
Ja dat klopt! Hij wilde wel iets verder van power metal weggaan en wat meer naar de wortels terug van Visions of Atlantis. Maar zijn powermetalinvloeden wilde hij niet echt op de voorgrond zetten op dit album.
Helder, zijn er ook instrumenten die je niet zo vaak hoort, die ik mogelijk heb gemist bij het luisteren?
Je hebt misschien gezien dat we een gast op het album hebben: Benjamin Metzner van Feuerschwanz. Hij speelt de doedelzak en fluiten. Toen we liedjes aan het schrijven waren, wilden we namelijk deze instrumenten toevoegen. Het klinkt een stuk beter als het met een echte doedelzak wordt gespeeld. Oké, muziek uit de digitale bibliotheken van tegenwoordig klinkt ook goed, maar je komt nooit bij de warmte van echte organische instrumenten. We hebben hem gebeld om te spelen. Hij heeft er heel veel moeite voor gedaan. Hij heeft veel tijd genomen om muziek heen- en weer te sturen en om echt de melodieën te interpreteren. Het resultaat klinkt echt op een ander niveau dan de digitale versie, we zijn er dan ook erg blij mee.
Mooi. En blijft dit ook in de toekomst?
Met plezier! Het is niet de eerste keer dat we echte instrumenten op de plaat hadden. We willen dat zo houden. Het mooiste is natuurlijk met een heel orkest erbij. Dus ja, we gaan er zeker mee door.
Kan je ons wat meer vertellen over Clementine Delauney? Over hoe je bent gekomen tot waar je nu bent?
Ik werd geboren in Parijs en heb veel tijd in Lyon doorgebracht. Toen ik zestien of zeventien was ontdekte ik symfonische metal, Nightwish natuurlijk haha! Ik was al aan het zingen destijds, vooral in de wat meer klassieke omgeving. Ik deed al training. Ik hield altijd al van rock-‘n-roll. Om te zien dat die klassieke en rock-‘n-rollwereld bij elkaar werden gebracht… Het zette mij er toe aan hoe ik mij wilde uiten. Ik ging op zoek naar een band toen ik achttien was en we speelden destijds al een paar underground shows. Het was een begin! Ik heb een tijdje geprobeerd om mijn eigen band te beginnen. Destijds wilde niemand in Lyon een vrouwelijke zangeres hebben. Het was echt moeilijk om muzikanten te vinden, dus op een gegeven moment gaf ik mijn zoektocht op. Het was toen dat ik besloot: als men een frontvrouw zoekt, maakt me niet uit waar het is, ik ga het doen. Echt twee weken later werd ik gecontacteerd door Whyzdom omdat zij een frontvrouw zochten. Ik deed de audities en ik werd uitgekozen. Vanaf daar heb ik het gevoel dat ik heel veel geluk heb gehad. Ik kreeg vervolgens ook een positie bij Serenity en daarna bij Visions of Atlantis en andere projecten. Het ging altijd als vanzelf. Het was indrukwekkend hoe ik vanaf dat moment geen problemen meer had om in een band te kunnen komen met fantastische muzikanten. Sindsdien ben ik negen jaar verder met Visions of Atlantis waarmee we de symfonische metal maken waar ik van houd. In een notendop is dat hoe het is gegaan.
Dank je!
Je bent zelf Frans, dus hoe kwam je nu eigenlijk bij Visions of Atlantis terwijl die uit Oostenrijk komen?
Dat kwam eigenlijk doordat ik onderdeel was van Serenity wat ook een Oostenrijkse band was. Ik kwam met Serenity in contact omdat zij contact met mij opnamen. Zij hadden een video gezien van mijn band Whyzdom. De band wilde ons meenemen op tour. De samenwerking ging zo goed dat we besloten dat ik bij Serenity zou gaan. Visions of Atlantis was ook op die tour. Toen Visions of Atlantis in 2014 een nieuwe zangeres nodig had, kende iedereen mij al. Voor mij is de afstand niet heel belangrijk. Soms is het belangrijker om de juiste mensen te kennen en de juiste omstandigheden.
En het nieuwe album Pirates, wat betekende dat voor jou als persoon en als muzikant?
Ik zou wat meer kunnen vertellen over de algemene muzikale richting, het schrijven van de songs en de teksten. Dit album voelt voor mij heel persoonlijk. Ik was zo blij dat ik voor het eerst een echt metalnummer kon schrijven: de openingstrack Pirates Will Return. Ik heb het met de hulp van “Meek” (Michele Guaitoli, red.) geschreven. We ontdekten dat wij zo goed samen konden werken in muziek. Ik ben naar zijn stad verhuisd, zodat we buren werden en we vaker samen muziek konden maken. Het proces achter dit album heeft eigenlijk mijn hele leven dus veranderd! Het is dus een erg persoonlijk album, erg motiverend en in mijn ogen het beste album waar ik aan mee heb gewerkt. Dit is het soort metal waar ik zelf ook graag naar zou luisteren.
Ik vond Pirates Will Return een fantastische track en kreeg er gelijk kippenvel van! Zou je ons nog iets meer kunnen vertellen over hoe jullie dan samen zo’n track schreven?
We hebben het in één dag geschreven. De pianomelodie (zingt de melodie) schreef ik terwijl ik dacht aan een soort duister piratenuniversum. Ik dacht aan een eenzame kapitein op een stormachtige oceaan. Zodoende kwam ik op het thema voor het intro. Vanaf daar dachten we na over ‘wat is het volgende, wat maken we nu’. Het liedje schreven we vervolgens in een flow. We begonnen met de instrumentatie en daarna zong ik de melodieën van de instrumentatie a capella om van het ene naar het andere onderdeel te stromen. Het refrein kwam er op zichzelf uit. Het was een prachtige dag waarin we onszelf in een bepaald beeld gooiden. Dat beeld was dat van een donker schip op zee. De vrouwenstem die je af en toe hoort was voor mij een geest op zee, ik weet niet of het een goede of een slechte geest is, maar ze is daar. Met het beeld behielden we de consistentie van het liedje. Het was een geweldige ervaring, met dank aan Meek zonder wie dit niet mogelijk was geweest.
Er zijn geen andere bandleden bij betrokken, maar we zijn van producer veranderd. Felix Heldt was ook betrokken bij de het schrijven en de arrangementen. Ik zou zeggen dat we een driehoek vormden om piratenmuziek te maken, Michele, Felix en ik. En daarbij natuurlijk de feedback van Thomas Caser (stichtend lid, red.) op de drums. Zo zou ik onze routine omschrijven. Sommige tracks zijn direct van onze producer, maar hij schreef ze voor ons en dit album. In het proces werd hij echt een deel van onze band.
Duidelijk! Laatste vraag dan: hoe ziet de toekomst voor Visions of Atlantis eruit, staan er al shows?
We hebben binnenkort een headlinertour in Duitsland en België. Later in het jaar zullen we ook Enschede, Tilburg, Utrecht aandoen! Verder werken we aan een tour in de Verenigde Staten, Australië en Zuid-Amerika. We werken ook aan vaker als headliner in Europa touren. Dus ja, er zijn een hoop zaken in het vooruitzicht. We hebben deze zomer een aantal hele mooie festivals: Metal Days en Wacken (inmiddels verplaatst, red.) en op Masters of Rock en Storm Club in Tsjechië twee optredens met een orkest! We hebben dat een tijdje geleden gedaan op het Bang Your Head!-festival en we gaan dat nog een keer doen.
Ik wil de fans bedanken voor de steun tijdens de pandemie. Bedankt dat jullie ook onze dvd en merchandise bleven kopen tijdens lockdowns en ons berichten bleven sturen, of ons nieuwe album bestelden. Het maakt voor ons echt het verschil. We kunnen niet wachten om onze piratenliedjes live te brengen!
Links: