Killswitch Engage: succesformule krijgt vervolg
Op 20 november verschijnt As Daylight Dies, het nieuwe album van de Amerikaanse emo/metal core formatie Killswitch Engage. Zanger Howard Jones vertelt hoe zijn band is uitgegroeid tot een begrip in metal core kringen en wat de fans kunnen verwachten van de nieuwe plaat.
In 2005 werd Killswitch Engage genomineerd voor een Grammy in de categorie beste metal song. Ook al wonnen ze niet (de eer ging naar Motorhead), toch kregen Howard en zijn bandleden er wel een kick van. ‘Een Grammy is een prijs binnen de Amerikaanse mainstream muziekindustrie’, vertelt de breedgeschouderde en volgetatoeëerde zanger. ‘Wie had ooit gedacht dat wij daarvoor genomineerd zouden worden? Het was een complete verassing voor ons, maar we beseften tegelijkertijd dat wij eindelijk doorgebroken waren en iets voorstelden als band.’
Met de Grammy behaalde de band uit New England dus mainstream-succes. Maar de fans in de underground hadden Killswitch al op hun netvlies, toen het geweldige Alive of Just Breathing in 2002 verscheen. Niet eerder werden agressieve metalcore en emotioneel geladen cleane zang zo geslaagd aan elkaar gekoppeld. Sindsdien is Killswitch Engage een begrip in metal core kringen.
Waar is de populariteit volgens Howard aan te danken? ‘De muziek zit gewoon enorm goed in elkaar. Daarmee onderscheiden we ons, denk ik. Mensen zeggen wel eens dat Killswitch een nieuwe sound heeft geïntroduceerd. Maar die sound, die mix van agressie en melodie, zingen en schreeuwen, clean en ruig, dat deden destijds alle bandjes bij ons uit de buurt. Dus dat was niet echt nieuw. Maar onze muziek is gewoon supergoed gestructureerd en gearrangeerd. Dat maakt het erg dynamisch en bijzonder.’
Met het nieuwe album hoopt Killswitch Engage het succes voort te zetten. Howard vertelt dat As Daylight Dies weer alle bekende Killswitch-elementen bevat. ‘Verwacht geen grote veranderingen. Ik zou het nieuwe album willen omschrijven als een mix tussen de voorafgaande twee albums. Er staan vette metalriffs op, maar ook hele open, melodieuze stukken. Het is gewoon op en top Killswitch Engage. Om de simpele reden dat we Killswitch Engage zijn! Als we bij elkaar komen om muziek te schrijven, is dit wat er uit komt. We hebben nooit gedacht: laten we de muziek deze kant op sturen, zodat we dit en dit resultaat kunnen we bereiken. We doen gewoon wat ons gevoel ons ingeeft.’
De muziek voor As Daylight Dies is vrij vlot geschreven, vertelt Howard verder. ‘We zaten boordevol goeie ideeën. Ik weet nog wel dat we in de studio bezig waren en ik dacht: wat een wonderlijk gebeuren is dit toch, creativiteit. Je kunt niet verklaren waar het vandaan komt. Met name gitarist Adam en Joel werken erg goed samen. Ik had het zojuist al over de goede structuur in onze muziek. Dat komt vooral door Adam en Joel; ze kunnen enorm goed arrangeren en hebben een talent om hun gitaarpartijen prachtig op elkaar aan te laten sluiten.’
De zangpartijen op het nieuwe album bestaan weer uit boos geschreeuw en melodieuze zang, beide afkomstig uit de veelzijdige strot van Howard. Maar dit keer heeft gitarist Adam ook een aantal cleane partijen ingezongen, aldus Howard. ‘Ik vond dit een goed idee vanwege de dynamiek. Adam’s stem klinkt anders dan de mijne en de combinatie werkt heel goed. Live doen we dat ook altijd. In de stukken waar tegelijkertijd geschreeuwd en gezongen wordt, neemt Adam de cleane partijen voor zijn rekening.’
De titel van het nieuwe album As Daylight Dies, klinkt niet bepaald positief. Howard vertelt wat hier achter zit. ‘Er is zoveel ellende in de wereld. Als je naar het nieuws kijkt, zie je alleen maar oorlog, moord en doodslag. Je word er zo depressief van. Ik besloot er een tekst over te schrijven. De boodschap is: laten we ophouden met deze waanzin, voordat het te laat is. Voordat de dag voorbij is en de duisternis invalt. Vandaar de songtitel As daylight dies. De albumtitel is vervolgens van die song afkomstig.’
‘Maar de rest van de teksten op het nieuwe album hebben een hele andere lading, hoor. Normaal schrijf ik namelijk helemaal geen politieke teksten. Ik ben eerder een romanticus. Luister maar naar The End of Heartache. Liefde, weemoed, emotie, dat zijn dingen waar ik normaal gesproken over zing.’
In 2002 werd Howard aangenomen als zanger bij Killswitch Engage, toen oorspronkelijke zanger Jesse de band verliet. Dat was op zich een kleine ramp voor de band. Jesse leverde op het album Alive or Just Breathing immers een topprestatie met zijn een afwisseling tussen emo-screams en heldere cleane zang. Hij was dan ook erg belangrijk voor de sound van de band.
Aan Howard dus de uitdaging om Jesse te evenaren. Voelde hij geen druk? ‘Nee joh, zo was het helemaal niet. Ik kende de jongens van Killswitch al uit de New England scene. Ik kende ze zelfs al toen Killswitch nog helemaal niet bestond en ze allemaal nog in andere bandjes speelden. Dus het was allemaal erg relaxed. Bovendien was Killswitch op dat moment nog helemaal niet zo populair. Er was dus geen druk, geen verwachtingen. Het was gewoon lekker in een bandje zingen.’
Maar daar kwam al snel verandering in. ‘Ik zat nog maar pas in de band, toen Roadrunner ons naar Europa stuurde als headliner van de Roadrage tour 2002’, herinnert Howard zich. ‘Bij de eerste show waren direct al duizend mensen aanwezig. Zulke aantallen trokken wij in Amerika niet! Het was echt ongelooflijk, we hadden geen idee dat de fans in Europa onze muziek zo waardeerden.’
Toen realiseerden we ons voor het eerst: He, dit gaat echt wat worden met ons. Vanaf dat moment is het bergopwaarts gegaan met de band. Ik was vroeger altijd bezig met muziek. Ik zong als jochie in een koor, later in bandjes. Maar ik had nooit gedacht dat mijn hobby zo’n vlucht zou nemen en dat ik nu full-time muzikant zou zijn.
Howard en de andere leden van Killswitch Engage hoeven dus tegenwoordig niet meer te werken naast de band? ‘Dat klopt’, bevestigt Howard. ‘Zelfs als we zouden willen werken, dan zouden we daar niet eens tijd voor hebben. We hebben het zo druk met optredens en promotie-activiteiten. Wij zouden om de haverklap vrij moeten vragen. Dat werkt gewoon niet. Gelukkig kunnen we het ons financieel veroorloven om geen gewone baan te hebben. De band levert daar genoeg voor op. Maar we worden er niet rijk van, hoor. Integendeel; het is net genoeg om eten te kopen en te kunnen overleven!’
